Fur: An Imaginary Portrait of Diane Arbus (2006)

Μια ιμπρεσιονιστική απόδοση της ζωής της Diane Arbus, που παράτησε την μεσοαστική της ασφάλεια για να γίνει μια απ’ τις θρυλικότερες φωτογράφους του περασμένου αιώνα, κυρίως λόγω των επιλογών περιθωριακών προσώπων (νάνοι, τραβεστί, παραμορφωμένοι) για τα πορτρέτα της.
Δια χειρός και πνεύματος των δημιουργών του Secretary (2002), το Fur και ο τεράστιος υπότιτλός του, έρχεται να συμπληρώσει μαζί με το The Fountain (2006) και το Inland Empire (2006) την τριπλέτα των ταινιών που πρέπει να προσέξεις φέτος, για την ανατρεπτική τους διάθεση στην προσέγγιση της σεναριακής δομής. Καλά, τα άλλα δύο επιτίθενται αγριεμένα στην έννοια της αφηγηματικότητας βέβαια, αλλά και το Fur, αν και ταινία με αρχή, μέση και τέλος, αν πας απροετοίμαστος, μπορεί και να σε μπερδέψει. Ειδικά αν βασιστείς στην ελληνική απόδοση του τίτλου, που για κάποιο λόγο αποκρύπτει το ότι αυτό που πρόκειται να δεις δεν είναι βιογραφία.

Απορρίπτοντας τη δομή του φορμουλαϊκού success story, ο Shainberg προσεγγίζει απελευθερωμένος την αγαπημένη του Arbus, και στήνει γύρω της ένα παραμύθι στο μοτίβο της Πεντάμορφης και του Τέρατος, μέσα στο οποίο ψάχνει το σαράκι που έκανε τη φωτογράφο να παραδοθεί στην καλλιτεχνική έκφραση. Ως Τέρας, ο Robert Downey Jr., με το αβαντάζ του αλλόκοτου χαρακτήρα, κρατάει τα συναισθηματικά νήματα της ιστορίας, και τα τραβά με υπνωτιστική ακρίβεια (μ’ αυτή την trademark εκφορά του φιλόσοφου υπό την επήρεια), μετατρέποντας την Kidman σε καθρέφτη της στοιχειωτικής ερμηνείας του. Ο τριχωτός γείτονας, μετουσίωση όλων των ασυνήθιστων αντικειμένων της Arbus, είναι το ενεργητικό μισό μιας ερωτικής σχέσης ολότελα φανταστικής (όπως είναι άλλωστε και σχεδόν όποιος χαρακτήρας της ταινίας δεν ονομάζεται Arbus), μέσω της οποίας ο Shainberg εικονογραφεί το πάθος της ηρωίδας του, εξίσου ανατριχιαστικό και σαγηνευτικό, χάρη τόσο στην χημεία των πρωταγωνιστών, όσο και στην υποβλητική κίνηση της κάμερας μέσα στα ατμοσφαιρικά σκηνικά. Η ευαισθησία του Shainberg όμως δε φτάνει για να καλύψει τη στατικότητα του love story του, και οι κραυγαλέοι συμβολισμοί του με την απλοϊκή δραματουργική λειτουργία τους, όσο όμορφα κι αν απεικονίζονται, δεν του δίνουν ιδιαίτερους πόντους στον τομέα της εφευρετικότητας, φέρνουν όμως την ταινία του λίγους πόντους κοντύτερα στη βαριά κι ασήκωτη δηθενιά.