Greenberg (2010)

Μεσήλικας σε απόγνωση και με τρελόχαρτο στην τσέπη, μετακομίζει προσωρινά απ’ τη Νέα Υόρκη στο Λος Άντζελες, ψάχνοντας το λόγο να ξυπνάει το πρωί και ν’ ανασαίνει ως το βράδι.Συγχορδίες ατσαλοσύνης κι ομοβροντίες άβολων στιγμών, φτιάχνουν τον κορμό της παρτιτούρας για την οπερέτα εγκυμονούντων σιωπών του Noah Baumbach, που ψάχνει το αλλόκοτο χιούμορ και την γλυκύτητα της εναλλακτικής ρομεντί στην ερωτική ιστορία δυο απόβλητων της κοινωνίας, και την απόγνωση της ανθρώπινης κατάστασης στην αδυναμία της αποδοχής του εαυτού και την ματαιότητα του εναγκαλισμού των κοινωνικών προτύπων. Σαν (αντί)ήρωας εσωτερικού road movie, ο Ben Stiller, σε μια αμφισβητίσημης ευστοχίας δραματική στροφή, με καούκα, γιλλέκο κι εθισμό στο βουτυροκακάο, παίζει το ψάρι έξω απ’ το νερό, που ψάχνει τη θέση του στην κουλτούρα μιας πόλης εξ ορισμού αντίθετη απ’ αυτήν που έχει συνηθίσει, κουβαλώντας πάνω του και το πρόσθετο βάρος του να μην έχει ταιριάξει ούτε στην προηγούμενη έτσι κι αλλιώς. Ως alter ego του Νεοϋορκέζου Baumbach, κυκλοφορεί στην δεύτερη πατρίδα του σκηνοθέτη, απ’ τη μια σαν κόκκινο πανί για επιδείξεις μεγαλοαστικού μικροαστισμού, κι απ’ την άλλη σαν σαν τοτέμ, απ’ αυτά που πάνω τους ξορκίζουν οι παλιοί συμμαθητές, όλους τους φόβους που είχαν μεγαλώνοντας, για την αποτυχία να ταιριάξουν στην εικόνα των ονείρων τους.

Ως δείγμα προς αποφυγήν, ο Greenberg σηκώνει στους ώμους του όλες τις δυσλειτουργίες του ανθρώπου που τον ξεπέρασε ο καιρός, κι αυτός αντέδρασε με ιστορικό νευρικής κατάρρευσης, συμπτώματα αγοραφοβίας και πάθος να γράφει σε γράμματα διαμαρτυρίας, όλα αυτά που δεν έχει κανέναν δίπλα του να ανεχτεί ν’ ακούσει. Μέχρι που βρίσκει κάποια, παράταιρη στο σύνολο κι αυτή όσο κι αυτός, τόσο αλλόκοτη κι ατσούμπαλη που φαίνεται φτιαγμένη για να τον συμπληρώσει, μόνο που το ενδεχόμενο να βρει λόγο να σταματήσει να γκρινιάζει που τον σφίγγει η θηλιά του καμένου παρελθόντος, τον πανικοβάλει αρκετά για να δώσει στον Baumbach την αφορμή να στήσει πάνω του ένα ρομάντζο δυσλειτουργικό όσο κι οι ήρωές του, που βγάζουν παρέλαση τις νευρώσεις τους σε μια ταινία που πιάνει παλμό μετά από μιάμιση ώρα αναμάσησης όλων των κανόνων της αμερικάνικης ανεξάρτητης σκηνής, τον κρατάει για το μισό λεπτό που διαρκεί η συνειδητοποίηση της κατάστασης στην οποία βρίσκεται ο κεντρικός της χαρακτήρας και επιστρέφει στις κατ’ εξακολούθηση απόπειρες δολοφονίας σου από overload αμηχανίας, για να χαραχθεί ως χαρακτηριστικότατο παράδειγμα του πώς τα δείγματα του εδραιωμένου σύγχρονου αμερικάνικου ανεξάρτητου κινηματογράφου, μεταμορφώνονται όλο και πιο τακτικά στα προκατασκευασμένα προϊόντα που προσπαθούσαν οι εναλλακτικοί δημιουργοί να ξορκίσουν, γυρνώντας την πλάτη τους στα συστήματα του Hollywood εξ αρχής.