Survival of the Dead (2009)

Αυτομολημένη στρατιωτική μονάδα, συναντά εξόριστη ομάδα ζομποφονιάδων κι επιστρέφει μαζί της στο νησί που είχαν ξεκινήσει να καθαρίζουν από απέθαντους, για να τελειώσει τη δουλειά.Η απόφαση του Romero να επιστρέψει στην τριλογία των απέθαντων, που τον έκαναν εικονική φιγούρα του παγκόσμιου κινηματογράφου είδους πριν τρεις δεκαετίες, φάνηκε κακή ιδέα από την αρχή, και μια μυρωδιά απελπισίας από έναν άνθρωπο που δεν μπόρεσε ποτέ να ακολουθήσει την εκρηκτική επιτυχία της νιότης του, η αλήθεια είναι ότι την έπιανες σ’ αυτήν την ύστερη τριλογία του. Το τρίτο της κομμάτι, έρχεται σαν επιβεβαίωση, να κλείσει κουρασμένο κι ασθμαίνον τον κύκλο, με τίποτα να προσφέρει στη μυθολογία, πέρα απ’ την αναμάσηση φόρμας και θεματικής, με αρώματα που έχεις ξαναπιάσει, αλλά κι αστοχίες που θα προτιμούσες να 'χεις ξεχάσει. Το κοινωνιολογικό του σχόλιο με λίγη απ’ την τεχνοφοβία της προηγούμενης ταινίας, κάνει την εμφάνισή του και σ' ετούτη, ενώ επιστρέφει απαίδευτη και η ιδέα που ιδιοφυώς είχε αναπτύξει στο Dawn of the Dead (1978), για το απέθαντο της μηχανικής μνήμης στο μυαλό του νεκρού. Η αλήθεια είναι όμως, πως ο Romero σα να προσπαθεί να αποτινάξει από πάνω του την ωριμότητα που είχε κάνει την πρώτη τριλογία του να ξεχωρίσει, ή τουλάχιστον την υπερπροσπάθεια αναπαραγωγής της, που είχε κάνει της δυο προηγούμενες ταινίες του να βαλτώσουν. Έτσι, το Survival θέτει πολύ πιο ανάλαφρα κι απενοχοποιημένα τους στόχους του, που στην πραγματικότητα είναι να μοιράσει δαγκωματιές και να τινάξει κεφάλια. Το πρόβλημα όμως είναι, πως ο Romero δείχνει ότι η ηλικία του άρχισε να τον φτάνει, κι ο ίδιος να τα χάνει, και αποτυγχάνει τόσο στο σασπένς όσο και στη δράση, αφήνοντας τα προβλήματα της σκηνοθεσίας και της ερμηνευτικής καθοδήγησης ακάλυπτα, σε μια ταινία που εν τέλει προσφέρεται περισσότερο για κανιβαλισμό, παρά για κατανάλωση.