The Tree (2010)

Ειδυλλιακή πολυμελής οικογένεια χάνει τα πατήματά της όταν ο πατέρας πεθαίνει από καρδιακό, και ξαναβρίσκει στήριγμα όταν αρχίζει να πιστεύει ότι το πνεύμα του τρύπωσε στο τεράστιο δέντρο της αυλής.Διασκευάζοντας σενάριο που διασκεύαζε βιβλίο, το στόρι της ταινίας που έκλεισε το περασμένο φεστιβάλ των Κανών, μπορεί να έχασε κομμάτια του στο δρόμο, ή μπορεί και να παράτησε μερικά, πάντως βγαίνει αρκετά στρωτό και εύπεπτο, έστω κι αν η θρεπτική του αξία είναι περιορισμένη. Πατώντας σε αρκούντως μπανάλ σεναριακό άξονα και με αρκετά συμβατικό τρόπο, η Julie Bertucelli αφηγείται κλασική ιστορία διαχείρισης της απώλειας, με όπλα της τα μεταφυσικά νάζια που δίνουν ατμόσφαιρα στην ταινία της, αλλά μένουν πρακτικά ανεκμετάλλευτα, μιας και δεν δείχνει πρόθυμη να εξερευνήσει πώς η αυστηρότητα της λογικής μπορεί να δώσει τη θέση της στις καταπραϋντικές ικανότητες των προκαταλήψεων, όταν αυτές προσφέρουν ανακούφιση στις συναισθηματικές πληγές. Εξίσου ανεξερεύνητη αφήνει την δεσμευτική φύση τους και την τάση τους να σε αλυσοδένουν στην υπεράσπισή τους, όταν έρχεται η ώρα να προχωρήσεις παρά πέρα και ν’ αφήσεις το παρελθόν πίσω σου, χάνοντας έτσι την ευκαιρία να προσφέρει χειροπιαστή απόδειξη για την επούλωση των τραυμάτων που σου πλασάρει στην οθόνη. Όμως η Bertucelli έχει στα ατού της υποτονικής της δραματουργίας, μια ερμηνεία διαμαντένια, όχι απ’ την μεγάλη της πρωταγωνίστρια όπως θα μπορούσες να περιμένεις, αλλά απ’ την μικρή της, την Morgana Davies, που με την αφοπλιστική ερμηνευτική της ειλικρίνεια, καταφέρνει σε δυο σκηνές και με δυο ατάκες μονάχα, όταν περνάει απ’ την φυσικότητα της παιδικής της ανεμελιάς, στην αποφασιστικότητα της επιβεβλημένης της ωριμότητας, να σου αποκαλύψει τη δύναμη του σεναρίου να πουλήσει ψέμα και αλήθεια με την ίδια άνεση.