Illégal (2010)

Ακόμα νέα αλλοδαπή καθαρίστρια, παράνομη μετανάστρια στη χώρα βόρεια της Γαλλίας και δυτικά της Γερμανίας, συλλαμβάνεται μπροστά στα μάτια του ανήλικου γιου της. Κάπου στη μέση προς το τέλος του Illégal (2010), ο υπεύθυνός του Olivier Masset-Depasse, απαξιώνει ρητά, με σχετική ατάκα, την όποια απορία σου τι κάνουν Ρωσίδες, Ουκρανές, Αφρικάνες και Χιλιανές παράνομα στο Βέλγιο, για να βρέθηκαν εκεί φυσικά και είχαν πολύ σοβαρό λόγο. Μόνο λόγω θέματος βέβαια, η ψαγμένη αυτή κοινωνικοπολιτική ανάλυση είναι αλαφρά πιο ζοφερή από το "ξοδεύουμε χρόνια γδέρνοντας τυφλοπόντικες για να πουλήσουμε παντόφλες σε επαρχιακό δρόμο ένα ηλιόλουστο απόγευμα, κι αύριο είναι άλλη μέρα" με το οποίο κλείνει η Ατίθαση Λίλη (2010) που του 'κανε παρέα, του Illégal, στα βραβεία του Δεκαπενθημέρου Σκηνοθετών των περσινών Κανών. Αλλά υποβαθμίζει παρόμοια τη δημιουργία σε επίπεδο φεμινιστικής μπαλαφάρας, παρόλο που θεωρητικά ο Masset-Depasse δοκιμάζει μια διαφορετική οπτική, πέρα από το τετριμμένο μεταναστευτικό τόξο, της φυγής από μια χώρα και των προβλημάτων παραμονής σε μια άλλη. Η πεισματική άρνηση της ηρωίδας να εκδοθεί πίσω στη πατρίδα της, μετατρέπεται έτσι ουσιαστικά σε ακόμα μια τυφλή αντίσταση πονεμένης μάνας στην φίλη μας την Άδικη Κενωνία, κομπλέ με ακατανόητη και διεθνοσυμβασιακή η κακούργα από πάνω γραφειοκρατία που δυσχεραίνει αγωνιστικές κινήσεις όπως την υποκλοπή ταυτότητας άλλου ανθρώπου. Ο Masset-Depasse δηλώνει ευθαρσώς για όποιον ακούει ή διαβάζει τις σημειώσεις της παραγωγής, πως ήθελε να κάνει ένα ακτιβιστικό ημιντοκιμεντάρισμα της κατάστασης που ανακάλυψε, από τα νέα της τηλεόρασης πολύ πιθανά, να επικρατεί σε κέντρο απελάσεων 15 χιλιόμετρα από το σπίτι του, αλλά ακόμα και σε αυτό.. μένει εκεί, αγνοεί πιθανά ηθελημένα τις.. πολυτέλειες που επιτρέπει (σε σύγκριση με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές) η βελγική νομοθεσία σε όσους αρνούνται την έκδοσή τους: πολύμηνη παραμονή στα σχετικά κέντρα, καμία κύρωση για όσους.. εμποδίζουν τις διεθνείς μεταφορές (με το να κάνουν φασαρία στην επιβίβαση). Το Βέλγιο έχει φάει βέβαια κι αυτό τις ανθρωπιστικές του καταδίκες, το 2003 κυριολεκτικά δολοφόνησε με την απελασιακή του πρακτική την 20χρονη Νιγηριανή Semira Adamu, και κυριότερα ο σκηνοθέτης συνεργάζεται με τη πρωταγωνίστριά του, το δικό του "Stradivarius", μόνιμα από την εποχή που έκανε μικρού μήκους, έτσι ούτε τη πρόθεση μπορείς να τη ψέξεις παραπάνω από μια παραγραφάρα, ούτε στη κινηματογράφηση και την υποκριτική μπορείς να βρεις πολλά να χώσεις δίχως να το θες πραγματικά.