The Conspirator (2010)

Στις 9 Μαΐου του 1865 στην Washington, ξεκίνησε η δίκη οχτώ ατόμων που κατηγορούνταν ότι συμμετείχαν στη συνωμοσία που όπλισε το χέρι του John Wilkes Booth. Ανάμεσά τους ήτανε και μια αξιοσέβαστη σαραντάρα ιδιοκτήτρια ξενώνα. Σύμφωνα με τον Robert Redford, η Ύποπτη Συνωμοσίας (2010) αφορά μια ιστορία που κανένας δε ξέρει, μέσα σε μια ιστορία που ξέρουν όλοι. Από το ξεκίνημά της βέβαια, η ταινία αντιμετωπίζει τη δολοφονία του Abraham Lincoln (i.e. τη πασίγνωστη) κάπως σα να παραδίδει μάθημα, και έτσι δύσκολα υπερασπίζεσαι τις προθέσεις στην εξέταση της δίκης της Mary Surratt στη συνέχεια, ο σκηνοθέτης έχει δεδομένα μια κατηχητική διάθεση, έχει δει παραλληλισμούς με το Guantánamo και τις διαστρεβλώσεις κάθε έννοιας δικαίου και δικαιωμάτων στο όνομα του διαβόητου πολέμου κατά της τρομοκρατίας, και αφηγείται σα να διδάσκει την ορθή οπτική για το λίγο πολύ ξεχασμένο ιστορικό γεγονός, οπτική που προειδοποιεί ότι --και-- αυτό επαναλαμβάνεται. Από την άλλη, ο Redford έχει κατά βάση δίκιο, δε χρειάζεται και πολύ μυαλό για να διαπιστώσεις ότι το πιο συχνά επαναλαμβανόμενο μοτίβο στις ιστορίες των λαών, είναι το χάος-αβεβαιότητα-φόβος-εκμετάλλευση-υποταγή, και επιπλέον η Ιστορία έχει ήδη σημειώσει πως την οπτική του Redford μοιράζονταν και οι στη πράξη δικηγόροι της Surratt, ειδικά ο Frederick Aiken, ήρωας του πολέμου για τους Βόρειους, που ανέλαβε την υπόθεση τουλάχιστο απρόθυμα, και κατέληξε να υπερασπίζεται τη κατηγορούμενη διακινδυνεύοντας την υπόληψη, την καριέρα και τη ζωή του. Σε μια διαδικασία όπου ιστορικά κυριαρχούσανε οι "έκτακτες καταστάσεις" (ξεκινώντας από στρατοδικείο για ένα πολίτη), η οχλαγωγία, η αιμοδιψία και η.. αβεβαιότητα φυσικά, ο Redford δίνει σοβαρή οπτική και στα επιχειρήματα υπέρ της καταδίκης, έχεις κάποιους να χρησιμοποιούν τη μάνα σα μοχλό πίεσης για να φτάσουνε στον γιο της (που τελικά όντως τη γλίτωσε παρότι ένοχος), έχεις άλλους, μέχρι τον Edwin M. Stanton, να βλέπουν την Ανοικοδόμηση της ομοσπονδίας να απειλείται ακόμα από οργανωμένα αντάρτικα τμήματα των Νότιων.

Η ταινία δε παίζει μόνο σα δικαστικό δράμα (τα στοιχεία υπέρ και κατά τα μαθαίνεις στη διάρκεια φυσικά), ο Redford προκαλεί τη βεβαιότητά σου για την ιστορική κατάληξη, παρακολουθείς ένα συνήγορο που πιέζεται όλο και περισσότερο να εγκαταλείψει, και μια κατηγορούμενη που αποφασίζει όλο και περισσότερο να κάνει την υπέρτατη μητρική θυσία, είσαι τελικά κοντά σε έναν ήρωα που παλεύει, όλο και πιο απελπισμένα, απέναντι σε θεούς και δαίμονες. Όπως θα περίμενες από το κάστινγκ ακόμα, ο James McAvoy χειρίζεται αυτό το ρόλο περισσότερο σαν everyman παρά σαν ιστορικό πρόσωπο με κάποια σκιά, οι υπόλοιποι μοιάζουνε να επιλέχτηκαν με παρόμοια τηλεοπτικούς όρους και κάνουνε παρόμοια επαγγελματική δουλειά, σε ένα ρόλο που υποτίθεται ότι δυσκολεύεσαι να συμπαθήσεις η Robin Wright έχει εκπληκτική παρουσία, θες συνέχεια να την αγκαλιάσεις και όχι μόνο άδολα, συνολικά, κάνοντας και πλήρη κύκλο μέχρι την εισαγωγή, ο Redford, με τις απαλές εστιάσεις του σε κάθε τραχιά σκηνή, προτίμησε να απευθυνθεί στη συνείδηση του μέσου θεατή, αντί να καταγράψει τον εφιάλτη του να την έχεις πραγματικά ενισχυμένη.