Taking Woodstock (2009)

Πώς ένας μικρομέγαλος πιτσιρικάς έφερε τα πάνω κάτω στην πόλη του στη μέση του πουθενά, μεταφέροντας στα ατέλειωτα βοσκοτόπια της, το μεγαλύτερο μουσικό event στην ιστορία των μουσικών events.Χωρίς πρόθεση (και υλικό) να εξερευνήσει ούτε το μύθο, ούτε την πραγματικότητα πίσω απ’ το Woodstock και τα όσα άλλαξαν μαζί και μετά απ’ αυτό, ο Ang Lee περιορίζει το οπτικό του πεδίο μέσα στα μάτια του Elliot Tiber, γόνου Εβραίων των εξοχών της πολιτείας της Νέας Υόρκης, που χάρη στην άγνοια κινδύνου και την καλή του τύχη, κατάφερε να ξελασπώσει το οικογενειακό μοτέλ που σάπιζε στις ψευδαισθήσεις μεγαλείου και την μανιώδη παραδοσιακή φιλοχρημοσύνη της μάνας του, και να βρεθεί εντελώς τυχαία (ή μοιραία, αν προτιμάς), στο κέντρο ενός πολιτιστικού τυφώνα που θα άλλαζε και τη δική του ζωή, ξυπνώντας μέσα του την επανάσταση που έφτασε να συμβολίζει ο τίτλος του. Μέσα από τη μικρή, ατομική ιστορία, ο Ang Lee δεν φαίνεται πολύ αγχωμένος να οικουμενικοποιήσει το μήνυμα, αφήνοντας την ακολουθία χαριτωμένων ενσταντανέ, να πλέξει μια διασκεδαστική ροή καλόκαρδων σκηνών χαλαρής κωμωδίας, σπασμένων μάλιστα σε καρεδάκια φωτογραφικού άλμπουμ, ροή που παρασέρνει την ταινία σ’ ένα πρώτο μισό με απολαυστικούς ρυθμούς και ανάλαφρη διάθεση, αλλά χάνει τα γκάζια της στο δεύτερο κομμάτι, όταν αντί να κάνει τον απολογισμό των καινούριων εμπειριών και βιωμάτων μιας τριάδας με αλλαγμένες οπτικές, ψάχνει από κάπου να πιαστεί για ν’ αποχαιρετίσει όπως-όπως, ήρωες και περιστατικά της εποχής που προσπερνάν σα λεπτομέρεις, χαμένοι όπως ήταν στη ζαλάδα τους, χωρίς να νοιαστεί αν νοιάστηκες στο μεσοδιάστημα, για τους μισοψημένους χαρακτήρες που σου είχε συστήσει μόνους στην αρχή για να σε ξεναγήσουν, και είναι αναγκασμένοι μόνοι να μείνουν ξανά, νομοτελειακά, όταν κατακάτσει η σκόνη.