Shark Tale Review
Shark Tale – Ο Καρχαριομάχος
** (2/5)
Σκηνοθεσία: Bibo Bergeron, Vicky Jenson, Rob Letterman
Σενάριο: Rob Letterman, Damian Shannon, Mark Swift, Michael J.
Παίζουν (φωνές): Will Smith, Robert De Niro, Renee Zellweger, Angelina Jolie, Jack Black
Για να ε ίμαι ειλικρινής, δεν νομίζω ότι υπάρχει τρόπος να είναι κανείς απόλυτα αντικειμενικός απέναντι στο Shark Tale. Δεν είναι μόνο το ότι η νέα ταινία της DreamWorks μοιάζει πολύ με κλωνοποιημένο Finding Nemo, γιατί ακόμη κι αν δεν υπήρχε ο Nemo, υπάρχει ο Shrek 2 και οι Απίθανοι που δεν έχουν παρά μερικούς μήνες από τότε που γέμιζαν τις οθόνες χρώμα, χιούμορ και φινέτσα.
Κι αν τα ν ούμερα και για τις δύο τελευταίες ταινίες ήταν ελαφρώς απογοητευτικά για την πορεία των κινούμενων στις ελληνικές αίθουσες παρά το εκρηκτικό τους ξεκίνημα, τότε αν αποτολμήσω μια πρόβλεψη, η πορεία θα είναι ακόμη χειρότερη για τον Καρχαριομάχο, που ξεκινά και ο ίδιος με πολλές υποσχέσεις, για να χειροτερέψει απελπιστικά όσο περνάει η ώρα.
Οι πρώτες σκηνές της ιστορίας ενός μικροσκοπικού ψαριού που στον τυχαίο θάνατο ενός καρχαρία βρίσκει την ευκαιρία να γίνει διάσημος, είναι πλημμυρισμένες με φρεσκάδα, ζωντάνια και χιουμοριστικές αναφορές σε μεγάλες στιγμές του Χόλυγουντ, όπως ο μελλοθάνατος καρχαρίας που μουρμουρίζει το «επίσημο μουσικό θέμα των καρχαριών» από το Jaws, ή η απίθανη ομοιότητα του υφάλου που αποτελεί το φυσικό περιβάλλον των πρωταγωνιστών μας με την Times Square.
Όμως λίγο αργότερα, αρχίζει να φαίνεται το σενάριο που μπάζει νερά από παντού, για να βυθίσει το σύνολο σε μια άνιση μετριότητα, που αναλώνεται στο να προσπαθεί να χωρέσει κάθε γκανγκστερικό στερεότυπο σε ψάρια-κομπάρσους, καθώς το στόρι ακολουθεί την κλισεδιάρικη ανέλιξή του προς το happy-end. Highlight, ο gay-icon καρχαρίας του Jack Black που είναι χορτοφάγος (ναι, είναι επίσημα καινούριο είδος) και του αρέσει να ντύνεται… δελφίνι!