La Double Vie de Véronique (1991)

Δεκαπέντε χρόνια μετά την αρχική του έξοδο, το πιο διάσημο ίσως (αυτόνομο) πόνημα του Κριστόφ Κισλόφσκι ξαναβρίσκει το δρόμο του προς τις σκοτεινές αίθουσες ή, ακριβέστερα, τις καλοκαιρινές κινηματογραφικές βραδιές. Και βρέθηκε ευτυχώς, στο πρόσωπο του Ηλία Φραγκούλη, ένας κριτικός να πει ότι σαν άσκηση επίδειξη δεξιοτεχνίας δεν αφορά πλέον και πολλούς.

Η Διπλή Ζωή της Βερόνικα
(3/5)

Τεράστια εισπρακτική επιτυχία για το καλλιτεχνικό σινεμά στην εποχή του, το φιλμ που έκανε το όνομα του Κισλόφσκι παγκόσμια γνωστό επανέρχεται στη μεγάλη οθόνη για να αντιμετωπίσει... το πέρασμα του χρόνου περισσότερο παρά εκείνους τους θεατές που παραληρούσαν κι ύστερα έτρεχαν ν’ αγοράσουν και το soundtrack του Πράισνερ. Αν και έχει επίσης ενδιαφέρον να δουν κι εκείνοι πως έχει γεράσει μέσα τους ή μαζί τους αυτή η διπλή και όμοια στην όψη Βερόνικα, κάτοικος Πολωνίας και Γαλλίας, αντίστοιχα. Η μια σπουδάστρια σε ωδείο, με φωνή χαρισματική και σπάνιας χροιάς, ακολουθεί το ταλέντο της και σβήνει πάνω σ’ ένα κρεσέντο του πρώτου της κονσέρτου, η άλλη, δασκάλα μουσικής σε μια επαρχιακή πόλη, απομακρύνεται από παρόμοια όνειρα και ακολουθεί το μίτο μιας ερωτικής ιστορίας κάπως ανεξήγητης.

Υπάρχει ένα βασικό πρόβλημα που, πλέον, από το 1991 μέχρι σήμερα γίνεται ακόμη πιο εμφανές σε αυτή τη «Διπλή Ζωή». Φυσικά, λέγεται σενάριο.


Αν ζούσε ακόμα ο δημιουργός, ίσως να είχε αξία το DVD που δειλά δειλά σκάει σε κάποιες αγορές φέτος. Για να να τον ακούγαμε να περιγράφει τη διαδικασία ραψίματος του αναμφισβήτητα λεπτοδουλεμένου και εφαρμοστού (πάνω στη πρωταγωνίστριά του) εργόχειρού του. Και να τον κατανοούσαμε ίσως κάπως, κόντρα στη βιομηχανία ανάλυσης, μέσω μακριού και κοντού, που ξέρει καλύτερα απ' όλους.


Αλλά τώρα θα το παίξουμε αμερικανοί και θα μείνουμε μόνο στις σκηνές της κρεβατοκάμαρας. Και σίγουρα θα 'χεις κι εσύ κάτι καλύτερο να κάνεις απ' το να λαγοκοιμάσαι σε καλοκαιρινές καρέκλες.


Δες/Κρύψε τις αίθουσες που ανοίγει

*Το πρόγραμμα αναδημοσιεύεται από το Αθηνόραμα και ισχύει για τη πρώτη βδομάδα προβολής

ΚΕΝΤΡΟ - ΚΟΛΩΝΑΚΙ - ΕΞΑΡΧΕΙΑ
ΑΘΗΝΑΙΑ REFRESH CINEMAS
Χάρητος 50, Κολωνάκι (στάση Μετρό Ευαγγελισμός), 2107215717.
Πεμ. - Τετ.: 21.00/ 23.00

ΓΚΑΖΙ - ΨΥΡΡΗ
ΣΙΝΕ ΨΥΡΡΗ FAMOUS GROUSE
Σαρρή 40-44, (πίσω από το θέατρο Αποθήκη), 2103247234.
Πεμ. - Τετ.: 21.00/ 23.00

ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ
ΕΛΛΗΝΙΣ
Λ. Κηφισίας 29, Αμπελόκηποι, 2106464009.
Πεμ. - Τετ.: 21.00/ 23.00

14 Responses so far.

  1. cinemad said

    Ειλικρινά, δε μπορώ να συνυπάρχω με όλη αυτή την «αγιοσύνη» των ντόπιων συναδέλφων που όποτε βλέπουν επανέκδοση δεν πέφτουν κάτω από τα 4 «αστεράκια».

    Ο Κισλόφσκι είναι μια υπερτιμημένη περίπτωση στη χώρα μας. Κατά κάποιο τρόπο είναι ευτύχημα που πέθανε μετά από την τριλογία των χρωμάτων και δεν προλάβαμε να τον δούμε να κατρακυλάει (δείτε τι έπαθε ο Τίκβερ εξαιτίας του...), όπως τόσοι άλλοι προστατευόμενοι της κριτικής. Κακό πράμα το γήρας...

    Φυσικά, όλα αυτά είναι υποκειμενικά. Εγώ θαυμάζω σε τούτο το φιλμ περισσότερο τη δουλειά του φωτογράφου και νοιώθω να με αφορούν οι πιο μικρές στιγμές του φιλμ. Απλά. Άλλοι μπορεί να το υμνούν και να το προσκυνούν και να πιστεύουν πως και οι ίδιοι είναι ανώτεροι Θεοί σ’ αυτό που κάνουν. Κανείς δεν είναι τέλειος.

    Υ.Γ. Ευχαριστώ για το link προς την κριτική (το οποίο θα χρειαστεί να διορθώσετε γιατί πρόσθεσα ακόμη μερικά κείμενα στη «σελίδα» και μετέφερα το post για να εμφανίζεται στην κορυφή).

  2. Anonymous said

    Η προσφυγή στην υποκειμενικότητα έχει πάντα μια βολικότητα: επιτρέπει να γίνονται διατυπώσεις που διεκδικούν κύρος, αλλά απλώνει από κάτω τους και ένα δίχτυ ασφαλείας. Αυτό είναι θεμιτό – θα έλεγε κανείς – γιατί οι διατυπώσεις οφείλουν να μην εμπνέουν απολυτότητα, αλλά να κομίζουν τα σημαίνοντα με τρόπο που να καθιστά ευχερείς διαδικασίες την αποδοχή ή την απόρριψη. Αλλά ακόμα κι αυτό είναι μάλλον υποκειμενικό.

    Επί της ουσίας, θεωρώ πως στη χώρα μας ναι, είναι πρόβλημα η «αγιοσύνη» που επιφυλάσσουν οι κριτικοί στις επανεκδόσεις - δεν ξέρω ποια είναι τα αίτια αυτής της ιδιοτροπίας, μόνο υποθέσεις μπορώ να κάνω. Πρόβλημα ωστόσο είναι και όποια άλλη ιδιοτροπία κρύβει ένας κριτικός πίσω από την επίκληση της υποκειμενικότητάς του. Υποκειμενικές οι διατυπώσεις.

    Συγκεκριμένα πάντως, θεωρώ πως η «Διπλή Ζωή της Βερόνικα» δεν είναι έργο αυτόνομο στη φιλμογραφία του Κισλόφσκι. Οφείλει κανείς να το «δει» σε συνάρτηση με όλη τη «μετασοσιαλιστική» θητεία του. Μα αυτό πάντα το κάνει ο κριτικός – θα έλεγε πάλι κανείς. Ε εδώ οφείλει πάλι να το κάνει, αλλά όχι από συνήθεια. Υποκειμενική απαίτηση. Προσωπικά δε με ενδιαφέρει η «αντικειμενικά μετρήσιμη» λειτουργικότητα του σεναρίου – το βρίσκω ατυχές στη συγκεκριμένη ταινία κάποιος να εστιάσει σε μια επιμέρους τεχνική ανεπάρκεια. Όχι από προσωπική συμπάθεια στον Κισλόφσκι, ούτε από αυτοματική αντιπάθεια στα αντικειμενικά «εργαλεία» που μετέρχονται οι κριτικοί (για να γίνουν τότε απλοί διεκπεραιωτές, δηλαδή αυτό που συχνά οι ίδιοι στηλιτεύουν). Απλά γιατί τα μεγέθη είναι μη συγκρίσιμα: είναι πραγματική αυτοκτονία να κλείνει τα αυτιά του κανείς στη μουσική πανδαισία μιας ορχήστρας και να αναλώνεται στο παρασκηνιακό φλερτ μεταξύ του σολίστα και της σοπράνο. Υποκειμενικό παράδειγμα.

    Ο Κισλόφσκι με τη «Διπλή Ζωή της Βερόνικα» απλά συνέχισε να διατυπώνει με τον τρόπο που ήξερε καλύτερα μια πραγματική οντολογία. Κι ήταν οντολογία ο κινηματογράφος του γιατί ψηλαφούσε «νόημα» στα πράγματα, όχι χρησιμότητα ενώπιον του θεατή. Συναισθηματικές ρητορείες; Ίσως. Αν και απλός θνητός θεατής, νιώθω άβολα που αναγκάζομαι να επικαλούμαι την υποκειμενικότητά μου.

  3. cinemad said

    Μα, μη νοιώθετε τύψεις. Ανέκαθεν αγαπούσα το σαρκασμό. Το πράττετε με εξαιρετική λεπτότητα.

    Να σας το πω λιανά, διότι κάπου σκαλώσαμε στο σενάριο; Όταν είχα δει την ταινία για πρώτη φορά, στην εποχή της, βίωνα έναν πολύ σκληρό χωρισμό. Μια κατάσταση του στιλ «νόμιζα πως θα πεθάνω μα δεν πέθανα» (που λέει κι ένα classic άσμα αγγλιστί). Σε σύγκριση με αυτή την πραγματικότητα, ένοιωσα πως στην οθόνη έβλεπα μια «φούσκα» με ευρηματικές λήψεις και υπερ-τονισμένη φωτογραφία. Όταν μια ταινία δε μπορεί να ξεπεράσει την ίδια τη ζωή (βλέπε τη γνωστή ρημαδοέκφραση «bigger than life») και να τουμπάρει το μέσα σου, εγώ αυτό το αντιμετωπίζω ως πρόβλημα. Και υποτίθεται πως ένα φιλμ σα τη «Βερόνικα» είχε τα φόντα να το κάνει. Αλλά δεν...

    Στο φινάλε, ας πούμε πως είμαι αυστηρός. Είναι αποτέλεσμα εμπειριών ζωής και μεγάλων κακουχιών στις σκοτεινές αίθουσες.

    Υ.Γ. Μακάρι να βλέπαμε περισσότερα comments σαν το δικό σας στα ελληνικά blogs. Με εκτίμηση. Ακόμη και στις διαφωνίες.

  4. cheaptalk said

    Επειδή τον γνωρίζω προσωπικά, στον pdfincher θα καταλογήσω συμπαθητική αφέλεια Μαρίας Αντουανέτας. Στους περισσότερους που λένε τα ίδια, βέβαια, θα καταλογήσω απελπισμένη αυταρέσκεια και αυλοκολακεία μπροστά στη λαιμητόμο.

    Γιατί, όπως τις αποκαλεί πολύ χαρακτηριστικά ένας άλλος φίλος, ο Γιάννης Κωνσταντινίδης (της Athens Voice), οι "γριές Βισκόντι" είναι πια η μεγάλη πλειοψηφία του κοινού των επανεκδόσεων.

    Και σ' ένα κόσμο που κινείται με ταχύτητες adsl και βάλε, όπως λέει ο verbal, η πράξη λέει ότι οι μεγολοεταιρείες παραγωγής και διανομής έχουν αρχίσει πια, "ανήκουστα", να φτύνουν κατάμουτρα τους κριτικούς. Με το να μη θεωρούν άξιο λόγου να σημειώσουν ημέρα δημοσιογραφικής προβολής στην ατζέντα προώθησης των προϊόντων τους. Αλυσιδωτά, οι δημοσιογραφικές μεγαλοεπιχειρήσεις αφήνουν στην άκρη μεγαλοκριτικούς, όπως η Jami Bernard της NY Daily News, που αδυνατούν να απευθυνθούν στο target group των (πιο πάνω) προϊόντων (hint: δεν είναι οι γριές Βισκόντι). Αλυσιδωτά, το αρτ παρακυκλωματικό βασίλειο, που διακυβερνούσαν οι πεφωτισμένοι δημοσιογράφοι με σιδερένια πένα, καταρέει ήδη, π.χ. με τις μισές αρτχάουζ αίθουσες στη περιοχή επιρροής της Jami να το γυρίζουν σε σουπερμάρκετ, όπως λέγεται.

    Και ολαυτά λίγη σημασία έχουν, γιατί η δικτυακή γενιά ήδη έχει παρακάμψει τους μεσάζοντες, και αυτοοργανώθηκε. Και είναι πια, πολύ πιο σημαντικό το τι θα πούν με μερικά αστεράκια χίλιοι δεκατριάχρονοι στο imdb (και σε όλα τα φόρα), απο τα ποτάμια μελάνης που θα χύσουν, άσκοπα, εκατονταπλάσιοι, εμπεριστατωμένοι, υποκειμενικοί, κριτικοί.

    Το δύσκολο λοιπόν είναι να κάνεις τη γνώμη σου έστω να ακουστεί (σεβαστή δε το συζητάω). Και αν φιλοδοξείς να είναι και υποκειμενική θα πρέπει να φροντίσεις να έχει και αντικείμενο.

  5. cinemad said

    Για να κλείνει το θέμα με τη «Βερόνικα», ποιος τον γαμεί τον Κισλόφσκι, εγώ θέλω να δω το «Nacho Libre»!

    Από πέρσι είναι θέμα αυτό με τις προβολές για τους κριτικούς στην Αμερική. Προσωρινά, γίνεται για κάτι σαβούρες που κανείς δεν υπολογίζει να διαβάσει κριτική σ’ ένα έντυπο (το «Silent Hill» ήταν μια εξαίρεση, απ’ όσα κρούσματα θυμάμαι). Στην Ελλάδα δε θα με ένοιαζε καθόλου αν μια μέρα μας έλεγαν πως δε μας δείχνουν το «She’s the Man» (για παράδειγμα). Θα τους φιλούσα το χέρι! Αλλά τι γίνεται με εκείνες τις προβολές της τελευταίας στιγμής που αυξήθηκαν επικίνδυνα φέτος και δε δίνουν περιθώρια σε οτιδήποτε εβδομαδιαίο να προλάβει την κριτική μιας ταινίας; Παλιότερα το «η κόπια δεν έφτασε έγκαιρα» σήμαινε πως το γραφείο σου πουλούσε φούμαρα (έτσι μας έλεγαν για το «Showgirls» στην εποχή του, γι’ αυτό κι εγώ είχα μαζέψει μια ντουζίνα συναδέλφους στο σπίτι και το είδαμε σε laserdisc ουρλιάζοντας στα πατώματα...). Σήμερα, η δικαιολογία «συντονίζεται» με τη δήθεν παράλληλη έξοδο του φιλμ στο εξωτερικό. Aloha from me to you…

    Η σχέση διανομής και κριτικής στην Ελλάδα είναι ένα τόσο καυτό θέμα που κανείς στο χώρο δε θα τολμούσε να βάλει ποτέ στο τραπέζι, δεν τους συμφέρει τους περισσότερους. Κάτι ξέρω παραπάνω («πόρτα» από παρελθούσα εταιρεία σε προβολή γιατί «με τις κριτικές μου ήταν φανερό πως είχα στόχο να τους καταστρέψω», ολικό ban από τις δημοσιογραφικές της Village για μερικά χρόνια). Εγώ αν βγω να μιλήσω, θα πουν πως δεν είμαι μέλος της Π.Ε.Κ.Κ. (τιμή μου!) και θα το πνίξουν. Πλάκα πλάκα, μόνο ένας άνθρωπος με υποστήριξε όταν εταιρεία χρησιμοποίησε αυτό το επιχείρημα εναντίον μου. Ο κύριος Μπακογιαννόπουλος, ο οποίος είπε το αποστομωτικό (για όλους) «Ο Ηλίας δεν είναι μέλος της Π.Ε.Κ.Κ. αλλά είναι συνάδελφος!». Ακολούθως, αποχώρησε ως κύριος από την αίθουσα επειδή δε μου επέτρεψαν την είσοδο σε δημοσιογραφική. Και ο Δανίκας είχε φάει «πόρτα» από την παλιά ΕΛΚΕ κι έφερε τα ανήλικα παιδιά του σε προβολή για «ασπίδα». Τι να λέμε...

  6. Anonymous said

    Επειδή γνωρίζω προσωπικά και εγώ τον pdfincher, ξέρω πολύ απλά ότι το τελευταίο που μπορείς να του προσδώσεις είναι αφέλεια και δη Μαρίας Αντουανέττας...Αφελές θεωρώ σίγουρα να εντάσσει κανείς, συλλήβδην και αυθαίρετα στην κατηγορία του αυτάρεσκου αυλοκόλακα, κάθε έναν θεατή που έχει διαφορετική άποψη (και με επιχειρήματα) από την "εναλλακτική" άποψη κάποιων κριτικών (σχετικά αυστηρή του Ηλία, πάντα "υποκειμενική" όπως κάθε άποψη άλλωστε, αλλά τουλάχιστον σαφώς αιτιολογημένη και στην AV και εδώ με βάση την εντελώς προσωπική του εμπλοκή - η ζωή μας επηρεάζει πάντα, πολύ περισσότερο όταν γράφουμε...). Αν συμβαίνει κάποιες φορές να συμφωνεί κανείς με την ουσία των κειμένων κάποιων μεγαλοκριτικών, δε μπορεί να τίθεται αυτόματα στην κατηγορία γριάς Βισκόντι... (ενώ φαντάζομαι δεν αποκλείεται να απολαμβάνει κανείς το ίδιο καλά μια επανέκδοση και το φρέσκο Nacho Libre – Black είναι αυτός…)Ακόμα και όταν μας πικάρει το υπερβολικό αγλάισμα, είτε λόγω εκνευριστικά αυτοαναφορικής φλυαρίας (ΝΕΑ), αφόρητης συγκατάβασης (Ελευθεροτυπία), υπερβολικά συγκρατημένου ενθουσιασμού (Αθηνόραμα), ή συχνά ανέμπνευστου εγκυκλοπαιδισμού (Βήμα)... After all, εξαντλώντας τους κοινούς τόπους: υπάρχει η πιθανότητα να κάνει σε κάποιον κλικ μια ταινία, όταν σε κάποιον άλλον δεν κάνει απολύτως τίποτε...(σεβαστό και αυτό). Αρκεί να μπορεί να το υποστηρίξει με κάποιον σοβαρό τρόπο… Και ναι, αναμενόμενες οι ασκήσεις επί χάρτου των μεγαλοεταιρειών σε ότι αφορά δημοσιογραφικές προβολές, αλλά είναι για να τις αποδοκιμάζουμε φυσικά κι όχι να επιχαίρουμε – εκτός αν όντως αφορούν απλά ανούσιες videoπαραγωγές…Και εντάξει...τα αστεράκια (ή και τα απλά κείμενα) των 13χρονων στο imdb δεν είναι ποτέ αρκετά, τουλάχιστον για όσους από μας (u2 cheaplog) έχουν μάθουν να διαβάζουν και να γράφουν εμπεριστατωμένες κρίσεις, σωστά; Αν όχι?...ε δεν πάμε μια βόλτα, λέω εγώ...ζέστανε ο καιρός...

  7. verbal said

    Κατ' αρχήν να πω ότι με ανησυχεί που πιάνουμε όλοι, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, τουλάχιστον το two degrees of separation.

    Πέρα απ' αυτό όμως --και όχι επειδή γνωρίζω προσωπικά τον cheaplog και τον pdfincher-- δεν νομίζω ότι κατέταξε κανείς συλλήβδην κανέναν πουθενά. Η αφέλεια της Μαρίας Αντουανέτας δεν ξέρω τι ακριβώς σημαίνει, αλλά η πλειοψηφία του υστερικά τσαμπουκαλεμένου γριοβισκοντισμού στις θερινές επανεκδόσεις, είναι ένα (ίσως όχι στατιστικά αποδεδειγμένο, αλλά τουλάχιστον εμπειρικά αυταπόδεικτο) γεγονός. Και το ότι μπορεί και κάποιος να βρεθεί απέναντι απ'το ίδιο πανί, και μάλιστα να του αρέσει κι ο αναθεματισμένος ο Κισλόφσκι, φυσικά και δεν τον κατατάσει άμεσα σε καμία τέτοια κατηγορία. Και μάλιστα, αυτό δεν ισχύει μονάχα γι' αυτούς που θα βγουν απ' την προβολή και θα κάτσουν να σου αναλύσουν τα στοιχεία που τους γοήτευσαν, αλλά και γι' αυτούς που μαγεύτηκαν και δεν μπορούν, και στο κάτω-κάτω ούτε θέλουν να κάτσουν να σκεφτούνε και να σου πούνε το γιατί. Αυτό είναι ένα ωραίο με τον κινηματογράφο: δε θα σε ρωτήσει εσένα για το αν και τι θα προκαλέσει στο διπλανό σου. Αλλά νομίζω πως το πρόβλημα εδώ είναι η ερμηνεία του όρου "γρια Βισκόντι," την οποία ελπίζω κάποια στιγμή, μιας κι έφτασαν εδώ τα πράματα, να έχουμε κι απ'τον άνθρωπο που τη γέννησε. Και να την κάνουμε mantra.

    Τώρα για το θέμα της διανομής και των προβολών της, θα συμφωνήσω με τον Ηλία (ενικός ευγενείας), στο ότι πιο ενοχλητικό είναι το ζήτημα των όχι δυο, αλλά τριών ταχυτήτων, που προκαλούν στις δημοσιογραφικές ανταποκρίσεις. Γιατί εκτός απ' τα εβδομαδιαία, που μερικές (αλλά λίγες --για την ώρα τουλάχιστον) φορές δεν προλαβαίνουν να καλύψουν τις ταινίες, υπάρχουν και τα μηνιαία έντυπα (εκτός ίσως απ' το ΣΙΝΕΜΑ που έχει παραιτηθεί απ' το κυνήγι της επικαιρότητας στις κριτικές του), που αν περίμεναν απ' τις δημοσιογραφικές για να καλύψουν τις ταινίες που θα βγουν μέχρι και ενάμιση μήνα απ' τη μέρα του deadline τους, θα έπρεπε να βγάζουν ύλη με δυο ταινίες το τρίμηνο. Κι αυτό, όχι απαραίτητα κάθε τρίμηνο. Αλλά τι τα θες. Μεγάλα παιδιά είμαστε, τη δουλειά μας πρέπει να κάνουμε κι εμείς, και το παλεύουμε.

  8. Anonymous said

    Αγαπητοί μου νομίζω πως λαθος μου αποδίδετε την πατρότητα του όρου "γριά Βισκόντι" που ανήκει στο Βασίλη Σωτητρόπουλο (a.k.a. e-lawyer) Εγώ πάντως θα ήθελε να δω και μια ανάλυση της "αφέλειας της Μαρίας Αντουανέτττας" για να είμαι σίγουρος οτι μιλάμε για το ίδιο πράγμα (δεδομένου ότι από τα συμφραζόμενα αυτό που αναφέρεται ως αφέλεια Μαρίας Αντουανέττας μου μοιάζει μάλλον ως "αφέλεια Εύας Ομηρόλη")

  9. Anonymous said

    Αχ, πίκρα! Δε "λέει" το "Nacho Libre"!

  10. Anonymous said

    Ναι…ενδεχομένως το θέμα να είναι τελικά αυτό…Κινηματογραφικές συμπάθειες και αντιπάθειες οδηγούν σε σκωπτική, χιουμοριστική, προβοκατόρικη (με την καλή έννοια) διάθεση στα πλαίσια της οποίας η υπερβολή τα σαρώνει όλα. Έτσι είτε εφευρίσκονται/ αναμασιόνται ευφυολογήματα (γριά Βισκόντι, αφέλεια ΜΑ), είτε λέγονται βαριά λόγια («είναι ευτύχημα που πέθανε ο Κισλόφσκι») και κάπως έτσι αρχίζει το γαϊτανάκι εξυπνάδων… Νομίζω δε ότι λίγο πολύ όλοι έχουμε καταλάβει πάνω κάτω τι σημαίνουν τα ευφυολογήματα.

    Ακόμα κι αν το κοινό των επανεκδόσεων είναι κυρίως υστερικά τσαμπουκαλεμένες γριές, ακόμα κι αν είναι (που είναι! και εύλογα άλλωστε!) η πλειοψηφία που σπεύδει στα θερινά, αυτό τι σημαίνει άραγε; Ότι δεν χρειαζόμαστε αυτό το κοινό; Αυτές τις ταινίες; Νέα pop corn films έχουν πολύ συγκεκριμένο φωνακλάδικο target group…ή ρομαντικές κομεντί προσελκύουν σχεδόν αυστηρά γυναικείο κοινό…So what? Στην Ελλάδα των απελπιστικά «λίγων» εισιτηρίων, δεν έχουμε την πολυτέλεια να επιλέγουμε/ ξεσκαρτάρουμε το κοινό που έχουν οι ταινίες που διανέμονται. Ας κρίνουμε την ίδια την ταινία, όχι το κοινό της.

    Εννοείται ότι μια ταινία (όπως άλλωστε και μια παράσταση η μια συναυλία ή ότι άλλο) δεν επιβάλλει, ούτε έναν μοναδικό τρόπο πρόσληψης, ούτε μια μοναδική ερμηνεία. Κάθε γνώμη που διατυπώνεται (εφόσον υπάρχει η βούληση/ διάθεση/ ικανότητα να διατυπωθεί) είναι καθαρά υποκειμενική. Γιατί δεν έχουν όλοι τις ίδιες γνώσεις ή παραστάσεις, ή εμπειρίες/ βιώματα κλπ και δεν τραβάνε όλοι το ίδιο ψυχολογικό λούκι όταν λούζονται την όποια ψυχαγωγική δραστηριότητα…

    Οι προβολές όντως δεν υπολογίζουν σχεδόν καθόλου τα μηναία+ βάλε περιοδικά…και δεν έχουμε τόσο γρήγορο adsl στην Ελλάδα για να αισιοδοξούμε ότι γρήγορα θα αλλάξει η κατάσταση… και εντάξει κάτι γίνεται με τις ταινίες που έχουν ήδη προβληθεί @US (κάπως έτσι είδα εγκαίρως Brokeback M)…Οι προβολές της τελευταίας στιγμής είναι που δένουν τα χέρια…
    Εκτός αν είσαι ο Ηλίας που βρήκε μάλλον τρόπο να δει τον νέο J Black!
    Δε λέει, ε; :( ...

  11. cheaptalk said

    Χτες λοιπόν εκεί που τα πίναμε, γνωστή παρέα εκδιδόμενων (ηλεκτρονικά και μη), σε γνωστό πεζόδρομο γνωστής περιοχής του κέντρου, και χαζεύαμε γνωστή ηθοποιό να σβήνει άγνωστα κεράκια. Πέρασε και μια γνωστή γενικά (και κάποιου της παρέας ειδικότερα) με ένα γνωστό της. Και έρχονταν από τη βραδυνή προβολή της γνωστής ταινίας. Και ψάχναν όλα τα μπαράκια της περιοχής να βρουν κάποιο να σερβίρει καφέ τέτοια ώρα.

    Συμβαίνει λοιπόν και στις καλύτερες οικογένειες. Και δε κάνω καθόλου πλάκα.

    Και αυτό που είπα (και δε παρεξηγήθηκα) είναι ότι ακόμα και έξι (στα πέντε) αστεράκια να θες να βάλεις στη ταινία, δε μπορείς να παραγνωρίσεις τον sleep factor. Και την άποψή σου (πού είναι πάντα δύσκολο για έναν κριτικό να την έχει όπως ξέρουμε), στη συγκεκριμένη περίπτωση, διευκολύνει και η ιστορία. Που έγραψε (όπως, φυσικά, έγραψε ο Ηλίας) πόσους, ποιους και πως "σημάδεψε" η ταινία.

    Κι αν αυτά τα παραλείψεις, τότε ο άλλος που διάβασε την εντυπωσιακή "ανάλυσή" σου δεν έχει καμιά όρεξη να σε ξανακούσει και να ψάχνει κάθε φορά για καφενεία. Γιατί πια έχει κι άλλες (πολλές) επιλογές.

    Η απαξίωση του κοινού διευκολύνει και τις εταιρείες. Γιατί αν σ' ακούει κάποιος τότε αναγκαστικά σέβονται και τη γνώμη σου. Και ξαναλέω ότι ο σεβασμός του κοινού, των δημιουργών και των εμπόρων δεν απονέμεται, δεν επιβάλλεται, αλλά κερδίζεται πια. Και όχι μέσω της πώλησης πνεύματος. Και όποιοι τον κερδίζουν μαγκιά τους. Αλλά οι υπόλοιποι, φιλόδοξοι χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη (και δε περιλαμβάνω εδώ τους αθεράπευτα ρομαντικούς), που αναμασούν τα ίδια, καταστρέφουν ανεπίστρεπτα (όσο και τα χρόνια των Βισκόντι) αυτό που υποτίθεται ότι στηρίζουν.

  12. Anonymous said

    Η απαξίωση cheaplog βλάπτει γενικώς…Και του κοινού βέβαια. Το κανάκεμα του ωστόσο έχει το ίδιο και χειρότερο αποτέλεσμα. Σε όλους είναι χρήσιμο να ξέρουν τάσεις του κοινού ή πως συνηθίζει να αντιμετωπίζει κινηματογραφικά είδη και κινήματα, πόσο μάλλον ταινίες εν χορώ εξυμνούμενες. Αλλά από την καταγραφή αυτών των στοιχείων και την ανεκδοτολογική έστω αξιοποίησή τους (sleep factor και δε συμμαζεύεται) ως την αναγωγή τους σε τυφλοσούρτη αξιολόγησης για ότι κυκλοφορεί εκεί έξω, υπάρχει τεράστια απόσταση - όσα επιχειρήματα κι αν επιστρατευτούν δεν αρκούν για να την καλύψουν.

    Ο σεβασμός του κοινού είναι πραγματικά απίθανα σπάνιο τρόπαιο, και ελάχιστους κριτικούς ξέρω που τον έχουν κερδίσει. Δεν είμαι σίγουρος ότι είναι ευκολότερο ή ακόμα δυσκολότερο, για όποιον ειδικά τολμά να πει την ειλικρινά ΔΙΚΗ του γνώμη. Γιατί από αυτό πάσχει το μεγαλύτερο μέρος της κριτικής (δεν εξαιρώ παρά ελάχιστους) – την αναπαραγωγή (μέχρι και φωτογραφική) κοινών διατυπώσεων.

    Το κοινό πάντα επιλέγει με έναν συνδυασμό κριτηρίων που μπορεί να μη συμπεριλαμβάνει καν τη γνώμη που διάβασε σε όποιο media. Μπορεί απλά να ρωτήσει τον κύκλο του. Οπότε μη το ψάχνεις… εκτός αν αυτό το blog ήταν μόνο για παρουσίαση trailer (αλλά ευτυχώς δεν είναι μόνο αυτό, σωστά;)
    So...just keep on

  13. Anonymous said

    Κάποιος κοιτάζει έναν πίνακα ζωγραφικής και βλέπει (στα καλύτερά του) κάτι πλατσουρίσματα χρωμάτων, ένα τετράγωνο πλαίσιο και κάτι χαριτωμένα στην αφή εξογκώματα που όταν τα χαϊδεύει αρχίζει και νυστάζει. Κάποιος άλλος όμως «βλέπει» ταλέντο ξεχωριστό, γραφή αποκαλυπτική, κλήση προσωπική για εμπλοκή στα σημαινόμενα, ακόμα κι όταν δεν έχει κοιμηθεί καλά. Υποθέτουμε ότι κανένας τους δεν έχει νευροψυχιατρική διαταραχή.

    Συμβαίνει κι αυτό. Χωρίς πλάκα.

  14. cheaptalk said

    Η (άνεργη) Jami Bernard είδε το φως το αληθινό και άνοιξε blog. Στο οποίο σχολιάζει μπραντζελίνους, ναμίμπιες και διαφωνεί κάθετα με τη κριτική του verbal στο The Break-Up (2006)

Copyright © 2012 Movies for the Masses, Challenging common sense since 2004. Your ticket is
Contact us at moviesforthemasses@gmail.com. Subscribe by RSS or E-mail.