United 93 (2006)

Στην πτήση 93 της United Airlines, τρεις αεροπειρατές καταλαμβάνουν τα χειριστήρια, ως μέρος του σχεδίου της Al Qaeda για μια άνευ προηγουμένου τρομοκρατική ενέργεια κατά της Αμερικής και των συμβόλων παντοκυριαρχίας της. Το συγκεκριμένο αεροπλάνο, θα ήταν το τέταρτο χτύπημα της «οργής του Αλλάχ,» μετά τα δύο που ισοπέδωσαν τους Δίδυμος Πύργους, και εκείνο που γκρέμισε μια πτέρυγα του αμερικανικού Πενταγώνου. Οι επιβάτες του, σε μια αθάνατη επίδειξη αυτοθυσίας, επιτίθενται στους αεροπειρατές, τους αφοπλίζουν, και αλλάζουν την πορεία του αεροπλάνου. Δυστυχώς, προς τα κάτω. Το χτύπημα αποσοβείται, και το αεροπλάνο πέφτει σε ένα άδειο χωράφι. Είναι ενθαρρυντικό να βλέπεις ότι μια Χολιγουντιανή εταιρεία όπως η Universal, έχει τα παπάκια να χρηματοδοτήσει ένα τόσο σοκαριστικό, συναισθηματικό, απαιτητικό και τολμηρό φιλμ, όπως το φιλμ του Greengrass. Ο πενηντάχρονος Βρετανός, έχει αφήσει τα διαπιστευτήριά του για την ικανότητά του να διαχειρίζεται τσουχτερές σελίδες της ιστορίας της ανθρωπότητας, με το Bloody Sunday (2002), τη σοκαριστική αναπαράσταση του μακελειού που προέκυψε όταν μια ιρλανδική πορεία για τα ανθρώπινα δικαιώματα, συνάντησε τις βρετανικές δυνάμεις καταστολής, το Γενάρη του 1972.

Στο United 93, ο Greengrass και οι συνεργάτες του, με φορητές κάμερες, ερασιτέχνες και άγνωστους ηθοποιούς, και ενδελεχή και διεξοδική έρευνα προετοιμασίας, δημιουργούν το ρεαλιστικό υπόβαθρο μέσα στο οποίο αναπαράγουν ένα βαθύ σημάδι του μαζικού υποσυνείδητου πολύ πρόσφατο για να έχει διαγραφεί ακόμη. Και μετά, το ανοίγουν διάπλατα σχεδόν με σαδιστική αποφασιστικότητα, για να μας δείξουν τι κρύβει μέσα του ο καθένας μας.

Αυτό που βλέπουμε, είναι μια ειλικρινής κραυγή πόνου και ανθρωπιάς, η βαθιά μας επιθυμία να κλάψουμε για τους ανθρώπους που χάθηκαν και να συμπάσχουμε με τους ανθρώπους που τους έχασαν. Η κοινή οδύνη που δεν προλάβαμε να βιώσουμε και τα δάκρια που δεν προλάβαμε να μοιραστούμε, γιατί ξεράθηκαν απ’ την αποστροφή για τον τρόπο που διαχειρίστηκαν το τραύμα άνθρωποι με θέσεις και εξουσίες μακριά απ’ τις δικές μας.

Υπάρχουν κάποιες ταινίες που σου θυμίζουν πόσο βαθιά επίδραση μπορεί να έχει πάνω σου μια κινηματογραφική εμπειρία. Πώς το χέρι που κρατάει την κάμερα, μπορεί να χωθεί βαθιά στα σωθικά σου, να τα ανακατέψει, να ξεριζώσει από μέσα τους κάτι που δεν ήξερες καν ότι υπήρχε, και να σου το πετάξει στα μούτρα. Δε συμβαίνει συχνά, αλλά μου συνέβη στο United 93.