Written by
verbal
in
no category
26
Oct
2006
Oct
2006
Children of Men (2006)
Τα Παιδιά των Ανθρώπων

(3.5/5)
Σκηνοθεσία: Alfonso Cuaron
Σενάριο: Alfonso Cuaron, Timothy J. Sexton, P.D. James (νουβέλα)
Παίζουν: Clive Owen, Claire-Hope Ashitey, Michael Cane
Δες/Κρύψε το trailer



Σκηνοθεσία: Alfonso Cuaron
Σενάριο: Alfonso Cuaron, Timothy J. Sexton, P.D. James (νουβέλα)
Παίζουν: Clive Owen, Claire-Hope Ashitey, Michael Cane
Δες/Κρύψε το trailer

Untitled Embedded Video
Στο άμεσο μέλλον, λόγω μιας ανεξήγητης κατάρας, μετά από ένα κύμα αποβολών, όλος ο γυναικείος πληθυσμός του πλανήτη μένει στείρος. Αντιμέτωπη με το τέλος της, η ανθρωπότητα δε βλέπει πια λόγo να συνεχίζει, και ο κοινωνικός ιστός καταρρέει. Μέσα σε ένα κλίμα που ευνοεί την εμφάνιση φασιστικών φαινομένων και αντάρτικων ομάδων, ένας απρόθυμος ήρωας πρέπει να συνοδεύσει την μοναδική ίσως έγκυο γυναίκα του πλανήτη, σε ασφαλές μέρος.
Mε ένα budget γύρω στα $70 μύρια και μια σχετικά άγνωστη νουβέλα ως έμπνευση, ο Cuaron καταφέρνει με μαγευτική άνεση να απεικονίσει αυτό που μόνο ως υπονοούμενο κατάφερε να αγγίζει ο Spielberg με το διπλάσιο budget και το πασίγνωστο μυθιστόρημα, στο War of the Worlds (2005). Γύρω από ένα στόρι εντελώς pulp καταβολών, ο Cuaron στήνει με μαεστρία μια οπερέτα μετα-Αποκαλυπτικής ανθρωπιστικής αισιοδοξίας, που κοντράρεται με την αυτοκαταστροφικότητα ενός είδους νοημοσύνης γνωστού για τα μοιρολατρικά του κρεσέντο.
Φυσικά το συναισθηματικό ταξίδι των ηρώων δεν οδηγεί παρά στο απλοϊκό και μασημένο αυτογνωστικό συμπέρασμα της επιμονής για επιβίωση και της πίστης στην ελπίδα. Συνοδεύεται όμως από εικόνες αυτάρκεις και ξεχωριστές, χάρη στην εφιαλτική φωτογραφία του Emmanuel Lubezki και τα σκηνικά της Jennifer Williams (του Pearl Harbor (2001)), που δίνουν ταυτότητα στην ταινία υπηρετώντας ένα αξιομνημόνευτο όραμα δυστοπίας που μπορεί να εκτιμηθεί μόνο στη μεγάλη οθόνη. Ο Cuaron αποσπά άλλη μια εξαιρετική ερμηνεία απ’ τον Clive Owen, και επιδεικνύει το ξεχωριστό του βλέμμα με αναπάντεχτες ηδονοβλεπτικές γωνίες λήψης και φινετσάτη κίνηση στην κάμερα, η οποία κορυφώνεται με ένα εξάλεπτο traveling αλά Full Metal Jacket (1987) που σου διώχνει τη μαγκιά. Για να καταλάβεις την κλάση του ανθρώπου, σκέψου ότι με το ίδιο τιποτένιο σενάριο, ο Michael Bay μετά βίας θα έστηνε ένα The Island (2005). Ο Cuaron φτιάχνει ένα θρίλερ καταδίωξης που σε κρατά στην άκρη του καθίσματος, την ίδια ώρα που παίζει με το μυαλό σου για να ανακατέψει τα συναισθήματά σου για τη μαλακία που δέρνει την ανθρωπότητα.

Φυσικά το συναισθηματικό ταξίδι των ηρώων δεν οδηγεί παρά στο απλοϊκό και μασημένο αυτογνωστικό συμπέρασμα της επιμονής για επιβίωση και της πίστης στην ελπίδα. Συνοδεύεται όμως από εικόνες αυτάρκεις και ξεχωριστές, χάρη στην εφιαλτική φωτογραφία του Emmanuel Lubezki και τα σκηνικά της Jennifer Williams (του Pearl Harbor (2001)), που δίνουν ταυτότητα στην ταινία υπηρετώντας ένα αξιομνημόνευτο όραμα δυστοπίας που μπορεί να εκτιμηθεί μόνο στη μεγάλη οθόνη. Ο Cuaron αποσπά άλλη μια εξαιρετική ερμηνεία απ’ τον Clive Owen, και επιδεικνύει το ξεχωριστό του βλέμμα με αναπάντεχτες ηδονοβλεπτικές γωνίες λήψης και φινετσάτη κίνηση στην κάμερα, η οποία κορυφώνεται με ένα εξάλεπτο traveling αλά Full Metal Jacket (1987) που σου διώχνει τη μαγκιά. Για να καταλάβεις την κλάση του ανθρώπου, σκέψου ότι με το ίδιο τιποτένιο σενάριο, ο Michael Bay μετά βίας θα έστηνε ένα The Island (2005). Ο Cuaron φτιάχνει ένα θρίλερ καταδίωξης που σε κρατά στην άκρη του καθίσματος, την ίδια ώρα που παίζει με το μυαλό σου για να ανακατέψει τα συναισθήματά σου για τη μαλακία που δέρνει την ανθρωπότητα.