Ώρες Κοινής Ησυχίας (2006)

Ένα οποιοδήποτε βράδυ, σε μια οποιαδήποτε γειτονιά της Αθήνας, οι ιστορίες άσχετων ανθρώπων μεταξύ τους, αποκτούν τον συνδετικό κρίκο ενός ξεχασμένου αυτοκινήτου και του ανήσυχου συναγερμού του, που λειτουργεί σαν καταλύτης στην κoρύφωση της καθημερινής τους παράνοιας.
Με μια από τις πιο γλυκές ταινίες της φετινής παραγωγής, κάνει την επιστροφή της φέτος η Κατερίνα Ευαγγελάκου, μετά το εντυπωσιακό και πολυβραβευμένο της Θα το Μετανιώσεις (2002). Με σκαμπρόζικο χιούμορ και αληθινή ευαισθησία, η Ευαγγελάκου κι ο Παναγιωτόπουλος δένουν στο σενάριο τις άλλοτε ξεκαρδιστικές κι άλλοτε συγκινητικές ιστορίες τους με αξιοζήλευτη άνεση που προδίδει εξαιρετική καθαρότητα βλέμματος, κάτι σπάνιο για τα ελληνικά σενάρια στις δύσκολες μέρες μας.

Κι ύστερα, η Ευαγγελάκου το φιλμάρει με αναζωογονητική οικονομία και ακρίβεια, διευθύνοντας ένα πολυπληθές και πολυσυλλεκτικό cast, το οποίο με τη σειρά του αναδεικνύει με πολύ καλές ερμηνείες απ’ τον πρώτο ως τον τελευταίο, τους μαγευτικούς χαρακτήρες, κι απογειώνει την ταινία. Ξεχωρίζουν η Αλεξία Καλτσίκη --χάρη και στο αβαντάζ της πρότερης εντίμου έκθεσης-- κι ο Ερρίκος Λίτσης, ο Paul Giamatti της Ελλάδος, που με τρεις ταινίες φέτος, φαίνεται να έχει τη χρονιά του. Την παράσταση κλέβει όμως η Βάσω Καβαλιεράτου, που ισορροπεί με άνεση στον αβανταδόρικο, αλλά κι επικίνδυνο ρόλο της χαζογκόμενας της γειτονιάς. Με ένα νορμάλ στόρι, καλοδουλεμένο κι αναπτυγμένο --αν και κάπως βιαστικά μαζεμένο στο τέλος-- και την Ιωάννα Σπηλιωπούλου με μονταζιέρα που αντιλαμβάνεται τι θα πει μοντέρνος ρυθμός, μην παραξενευτείς αν ακούσεις τον τίτλο της ταινίας αρκετές φορές στα Κρατικά Βραβεία τη Δευτέρα, και τον δεις στα ύψη του box office όταν βγει στις αίθουσες. Αυτό το τελευταίο βέβαια, είναι και στο χέρι σου, ε;

*η ταινία προβάλλεται στις 22.00 στο Ολύμπιον, για το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης