The Queen (2006)

Στην Αμερική και στη Βρετανία (λιγότερο) οι κινηματογραφικές ταινίες θεωρούνται προϊόν ανώτερο τηλεοπτικής προβολής (κατά συρροή). Το κενό που αφήνουν στο πρόγραμμα καλύπτουν παραγωγές σε όλα φτηνές, με θεματολογία που συχνά πυκνά πιάνει "αληθινές ιστορίες". Στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού προτιμάνε αυτές που 'χουν παίξει ήδη στη τιβί στη πρωτότυπη εκδοχή τους, ενώ στη προσταδώ αναφορά είναι τα ταμπλόιντ.
Μια παραγωγή επιπέδου ταμπλοειδούς τηλεταινίας είναι και η αγγλική Βασίλισσα (2006) με θέμα τη μεγαλύτερη φυλλαδο-ιστορία των 90s, αυτή του θανάτου και της κηδείας της πρώην πριγκίπισσας Diana. Με αλατοπίπερο που γίνεται.. γεύμα, αφού τα υπόλοιπα τα εξάντλησαν άλλες προσπάθειες ίσης καλλιτεχνικής αξίας, τη συμμετοχή του οίκου των Windsor στο πένθος. Το σενάριο, που μπορεί να 'χει όσες ελευθερίες θέλει περιγράφοντας παρασκηνιακά γεγονότα, εξαντλείται από τη μια σε εξυπνάδες με προφανή στόχο να κάνει συμπαθείς, στην αντιπαράθεσή τους, και τους δυό του πρωταγωνιστικού ζεύγους πρωθυπουργός - βασίλισσα. Και από την άλλη σε βαρύγδουπες δηλώσεις ικανοτήτων --"ξέρεις υπηρέτη μου που σ' έχω ογδόντα χρόνια, στον πόλεμο ήμουνα μηχανικός". "ναι κυρία, το διάβασα στη news of the world".-- με προφανέστερο στόχο να αντιγράψουν τη πιο εύκολη σκιαγράφηση χαρακτήρα στο βιβλίο με τις βασικές οδηγίες για φιλόδοξους συγγραφείς σαπουνόπερας. Η σκηνοθεσία που δε μπορεί να 'χει καμιά ελευθερία με προϋπολογισμό ανίκανο να καλύψει κανά τσεμπέρι της προκοπής για τη Mirren, αυτοπεριορίζεται ακόμα περισσότερο, στη μαζική αναπαραγωγή των πιο χιλιοπαιγμένων πλάνων αρχείου, στο στήσιμο καθ' υπόδειξη σκηνών που οδηγούν στα προηγούμενα (στήνω την άλλη εδώ όπως μου λένε και κοίτα τσουπ βγαίνει όπως βγήκε στο γυαλί), και στην έντεχνη τοποθέτηση σέλινων και πράσων στα πλάνα για να φαίνονται λίγο ακριβά τα παλτά της Dame Helen. Ή μπορεί να θέλει να δείξει κοινή θνητή τη μοναρχίδα και να μη το 'πιασα.

Το ότι μια τέτοια παραγωγή εντυπωσιάζει ανεξαίρετα τους κριτικούς όπου προβάλλεται, εγώ μόνο σα το μεγαλύτερο μνημείο του πόσο δημοφιλής παραμένει η απούσα της ιστορίας μπορώ να το εξηγήσω. Ή μπορεί και να 'ναι η μεγαλύτερη ροχάλα στα μούτρα όλων των ενδιαφερόμενων και να μη το 'πιασα.

*Η ταινία ανοίγει σήμερα στις 21:30 στο Ολύμπιον το 47ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης