Gwoemul (2006)

Κάτι σάπιο υπάρχει στα βάθη του ποταμού Χαν, και μοιάζει με το μπάσταρδο του Γκοτζίλα και ενός κοπαδιού τσιπούρες. Ένα γλοιώδες τέρας άσχημο σα διάολος, που προέκυψε απ' την αλόγιστη έγχυση της αμερικάνικης αλαζονείας στην κορεάτικη κουλτούρα, σκορπά τον τρόμο στους κατοίκους της Σεούλ, ενώ στην πραγματικότητα το μόνο που θέλει είναι να το αφήσουν ήσυχο να γλείφει τα κοκαλάκια των σχιστομάτηδων στη γωνίτσα του.Αν ο Andrei Tarkovsky κι ο Ed Wood είχαν κινηματογραφικό ξώγαμο, αυτό θα ήταν ο Κορεάτης Bong Joon-ho, που στην τρίτη ταινία του, ενορχηστρώνει ένα μπαλέτο για τον γαμήλιο χορό του νεότερου κορεάτικου νωχελικού ψυχογραφικού κινηματογράφου του Kim Ki Duk με την ασιατική παράδοση των ανθρώπων σε λαστιχένια κοστούμια τεράτων, και ξαμολάει στον παγκόσμιο κινηματογράφο ένα πολυπρόσωπο θρίλερ, συναρπαστικό και έντονο, που όμοιό του, πίστεψέ με, δεν έχεις ξαναδεί. Μελωδικά παναρίσματα και tracking φτιάχνουν την σουρεαλιστικά απροσδόκητη ατμόσφαιρα, μέσα στην οποία ξεδιπλώνεται η περιπέτεια μιας οικογένειας να σώσει το μικρό της κοριτσάκι, ενώ γύρω τους η μετά-SARS και 9/11 παράνοια μιας χώρας που δεν είναι και πολύ γνωστή για τις αντιστάσεις της στον μαζικό πανικό, δίνει τον ρυθμό της εξωφρενικά ιδιοφυούς μπουρλέσκ κωμωδίας που ανατρέπει καθ έξην τη σοβαροφάνεια του είδους που την περιβάλει. Και μαζί της, αποσυντονίζει συνεχώς με καλοδεχούμενες εκπλήξεις, τις δικές σου προσδοκίες και την αντίληψή σου του τι έχεις πάει να δεις τελικά.

Βασισμένο στο πραγματικό γεγονός Αμερικάνου στρατιωτικού που διέταξε Κορεάτη υφιστάμενό του να αδειάσει απίστευτες ποσότητες φορμαλδεΰδης στις αποχετεύσεις της Σεούλ (και έχαιρε αμερικάνικης ασυλίας για πενταετία μέχρι να δικαστεί, να κριθεί ένοχος, αλλά να μην εκτίσει ποινή), αυτό το genre-bender απ' την Κορέα μάζεψε το ένα πέμπτο της χώρας του στις αίθουσες, για να τους διδάξει ένα-δυο πράγματα για την κουλτούρα τους, την κληρονομιά τους και το κινηματογραφικό τους μέλλον, και χωρίς κανέναν δυσαρεστημένο, να φύγει απ' τα σύνορα της χώρας με ρεκόρ θεατών. Για να φτάσει στις Κάνες και να εκπλήξει τον πλανήτη, ως πρωτοκλασάτο B-movie που ξεπερνά τον εαυτό του, πατινάροντας ανάμεσα στην πολιτική σάτιρα, την παρωδία, το μελόδραμα και τον τρόμο, με την ίδια μεθυστική χάρη που το φρικιαστικό αλλά τόσο γοητευτικό τέρας του βολτάρει στην οθόνη, και σε κάνει να πιστεύεις ότι η ομορφιά δεν έχει καμία σχέση με κάτι τόσο επιφανειακό όσο το να έχεις δυο σαγόνια παραπάνω και τρεις ψαροουρές κολλημένες στην πλάτη σου.