The Last Mimzy (2007)

Δυο αδερφάκια, αγοράκι και κοριτσάκι, ανακαλύπτουν μια μυστήρια συσκευή από το μέλλον. Σε βολική σεναριακή απόσταση υπάρχει τόσο δάσκαλος ταξιδεμένος στο Νεπάλ και φίλη του ειδικευμένη στη χειρομαντεία της δαλαϊκότητας, όσο και κυβερνητικός οργανισμός που μπουκάρει (αντι)τρομοκρατικά σε σπίτια και κατάσχει παιδιά και παιχνίδια.Μια ταινία που υπογράφει, σκηνοθετικά (και άρα παθιασμένα αφού το κάνει σπανιότατα, see?), ο (συν)ιδρυτής και (συμ)πρόεδρος της New Line δε θα μπορούσε φυσικά παρά να θέλει να είναι τουλάχιστο ο E.T. (1982) του 21ου αιώνα, με πρόσθετες δόσεις παραμυθιού, πνευματιστικής και πολιτικής. Αλλά δε καταφέρνει να είναι παρά κακέκτυπο, χωρίς συνοχή και στόχο που προσπαθεί να σου κρατήσει τη προσοχή μεταφέροντάς τη συνέχεια από δω κι από κει, ελπίζοντας ίσως να μην έχεις και αρκετό χρόνο να διακρίνεις τις επιρροές του (πέρα από το Mimsy were the Borogoves των Lewis Padgett). Η σκηνοθεσία είναι εντελώς επίπεδη, το product placement καραμπινάτο μέχρι ανυπόφορο, οι ερμηνείες στις περισσότερες σκηνές τραβηγμένες από τα μαλλιά, και τα εφέ το πολύ να πεις, για έτος 2007, ότι υπάρχουν. Το σύνολο μπορεί και να λειτουργεί για παιδιά, σα τα σχολικά αστεία τύπου πως λένε το τελευταίο μουνάκι που ήρθε από το μέλλον, ένα πράμα. Και σε σχέση με το μέσο επίπεδο του παιδικού φανταστικού δεν είναι και τόσο απογοητευτικό, υποθέτω.