Ακάμας (2006)

Τουρκοκύπριος βοσκός που μεγαλώνει σαν παραγιός στο σπίτι Ελληνοκύπριου, ερωτεύεται την κόρη του σωτήρα του, έρωτας που αντιμετωπίζεται σαν ύβρις.Χρησιμοποιώντας μια δυνατή ιστορία απαγορευμένου έρωτα σαν συναισθηματικό πυρήνα, ο Πανίκος Χρυσάνθου στήνει γύρω του την εικόνα μιας χώρας καταραμένης στον διχασμό, ξεκινώντας πριν ακόμη την εποχή του αντιστασιακού αγώνα ενάντια στους Εγγλέζους άποικους, και φτάνοντας μέχρι μετά την τελική διχοτόμηση από τον Τουρκικό στρατό και την επιβολή της ανταλλαγής πληθυσμών. Και το κάνει αρκετά καλά για να καλύπτει τις ατέλειές του (τις ανεπάρκειες σε σκηνές δράσης και σωματικής βίας ας πούμε), και μέχρι αργά στο δεύτερο μισό που ξαφνικά η μονταζιέρα δείχνει να χάνει τον έλεγχο κάνοντας ρετάλια την αφήγηση για να ανεβάσει την ένταση, η ταινία υπερβαίνει την καταγωγή της, τα όποια προβλήματα συνεπάγεται αυτό στην παραγωγή της, και τις όποιες προσδοκίες λανθάνουσας κωμωδίας προκαλούν η προφορά της, τα φολκλόρ κοστούμια και το άθλιο trailer της. Τόσο ώστε να δικαιολογεί κι ένα αστεράκι παραπάνω, ή παρακάτω, ανάλογα σε ποια μεριά μπορεί να στέκεσαι στην απλουστευμένη, αφελώς ουμανιστική πολιτική της τοποθέτηση.

Ο Ακάμας είχε προκαλέσει διεθνές σούσουρο πέρσι στη Βενετία που προβλήθηκε, όταν τα ξένα Μέσα ανακάλυψαν ότι ο Χρυσάνθου αναγκάστηκε να σταθεί απέναντι στην κυβέρνησή του, η οποία του έκοψε τη χρηματοδότηση και απέσυρε την έγκρισή της για προβολή στην Κύπρο, επειδή ο σκηνοθέτης αρνήθηκε να αφαιρέσει-αλλάξει σκηνή εκτέλεσης προδότη από μέλη της ΕΟΚΑ μέσα σε εκκλησία. Ενδεικτικό της ζόρικης κατάστασης που, μεταξύ άλλων, φέρνει τους Κύπριους σκηνοθέτες να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους στη χώρα μας. Αν μη τι άλλο, αξίζει και μια επιβράβευση παραπάνω στον Χρυσάνθου που έμεινε και το πάλεψε εκεί. Και να τα βλέπουν αυτά βέβαια οι Έλληνες δημιουργοί που λεν πως δεν υπάρχει έμπνευση Τζο, αλλά δεν κοιτάνε να την αντλήσουν κι απ' τον τόπο τους.