Dans Paris (2006)

Νεαρός επιστρέφει από ειδυλλιακό περιβάλλον, μετά από πικρό χωρισμό με τη γκόμενά του, να μείνει με τον πατέρα και τον αδερφό του σε διαμέρισμα στην πρωτεύουσα.Από το ξεκίνημα της ταινίας, με τον γνωστό για τα τριολέ του στο Παρίσι Louis Garrel (βλ. The Dreamers (2003)) να πηδάει από το κρεβάτι με ένα μουσάτο και μια γκομενίτσα και να βγαίνει στο μπαλκόνι για να σου κάνει την εισαγωγή, κατάματα, ελπίζεις σε κάτι εκπτωτικά τσοντόβιο στιλ Quiet Days in Clichy (1970) ή έστω εκπτωτικά βαρετό σα το Ma Mère (2004) του σκηνοθέτη, κι εύχεσαι να μην είναι ένα πιο προχωρημένα κοψοφλέβικο hommage στη Nouvelle Vague. Αλλά τελικά ο Honoré αρκείται στο να επιδείξει τη κατάκτηση μαεστρικής αρτιότητας στη παράδοση της τελευταίας, αγκαλιάζοντάς την ολοκληρωτικά. Η παιχνιδιάρικη διάθεση, τα ελαφρά ειρωνικά jump-cuts, η chic αφήγηση, οι μελαγχολικά τραγουδιάρηδες χαρακτήρες ποτέ δε μοιάζουν βιασμένοι και σπάνια τετριμμένοι αλλά και ποτέ δε χτυπάνε τις σωστές νότες και σπάνια περνάνε το επίπεδο ανίας της παρακολούθησης αυτοσχεδιασμών σε ένα μοτίβο που δεν είναι πια καθόλου nouveau.