Sicko (2007)

Ο Michael Moore συνθέτει τρία χρόνια έρευνας, καμιά εικοσαριά χιλιάδες περιπτώσεις και πεντακόσιες ώρες υλικού, σε δυο ώρες περιγραφής του τι συμβαίνει όταν η υγεία ιδιωτικοποιείται στη γη της ελευθερίας των μεγαλοεταιρειών.Το στιλ του Moore είναι εδώ πιο χαμηλόφωνο και όσα λέει πιο συγκαταβατικά απ' ότι συνήθως. Και η παρουσίαση επικίνδυνα κοντά σε τελεμάρκετινγκ, ξεκινώντας από το ότι το αμερικάνικο σύστημα υγείας ρουφάει, και μένοντας εκεί σε όλη τη διάρκεια προσπαθώντας να σε πείσει. Στη διαδρομή o σκηνοθέτης περνάει από Καναδά, Αγγλία, Γαλλία και Κούβα, προσποιούμενος συνέχεια αφέλεια και έκπληξη με αυτά που βλέπει, με την επαγγελματικότητα προωθητή που δε πρόκειται να κερδίσει και κανένα Όσκαρ υποκριτικής τέχνης, αφήνοντας τους συνομιλητές του να το κάνουν ακόμα περισσότερο. Περπατάει έτσι σε λεπτό σχοινί, με πρακτικά μόνο τον Tony Benn να συνεισφέρει στην ωμή ευρεία (i.e. πολιτική) προοπτική προσπαθώντας συνειδητά κι αυτός να το κάνει για αμερικάνικο ακροατήριο. Αλλά το αποτέλεσμα δικαιώνει για μια ακόμη φορά τον δημιουργό, περιγράφοντας την κατάσταση αδρά αλλά απερίφραστα και σθεναρά για ένα μεγάλο κοινό που αποκλείεται να μη γελάσει, να κλάψει, να αντιμετωπίσει τα φαντάσματά του και να μισοσυνειδητοποιήσει πόσα άλλα, σοσιαλιστικά, του δημιούργησαν με απώτερο στόχο να το κρατάνε στη θέση του. Καταλαβαίνεις λοιπόν γιατί στις Κάνες τον αντιμετωπίζουν σαν ροκ σταρ, κι αν πιστεύεις ότι υπήρχε κι άλλη πλευρά να παρουσιάσει, βρες κάποιον χαρούμενο να πληρώνει ξέροντας ότι όταν χρειαστεί βοήθεια να σώσει τη ζωή του θα έχει να αντιμετωπίσει κομάντος ειδικευμένους στο να μη του τη δώσουν για να γλυτώσουν τα λεφτά της ασφαλιστικής.