August Rush (2007)

Όλιβερ Τουίστ με ικανότητες σουπερμότσαρτ, που ζει στη μουσική αλλά πρώτη φορά στα δώδεκά του ακούει άνθρωπο να σφυρίζει, είναι μόνο η αρχή.Αν έμενε μόνο εκεί, στη βγαλμένη από ταινία της σειράς των 40s εισαγωγή, με το κιτσάτο voiceover να περιγράφει πως είναι να ακούς τη μουσική στα στάχυα που φυσάει ο άνεμος και την κοπριά που αερίζουν οι μύγες, και με τις πρώτες σκηνές να απεικονίζουν πως είναι να υφίστασαι την απειλή να σε αφήσουν να κοιμηθείς δυο λεπτά αργότερα όσοι στο ορφανοτροφείο δε διαθέτουν τη δικιά σου γενετική υπεροχή, τότε ο August Rush (2007) θα ήταν απλή διαπίστωση ότι άσχημη μέρα διάλεξες να κόψεις το τσιγάρο και αφορμή να περάσεις γελώντας τα υπόλοιπα από τα εκατό (100) λεπτά της διάρκειάς του. Δυστυχώς η συνέχεια είναι τόσο βασανιστική όσο να βλέπεις στον καθρέφτη τον Hannibal Lecter να σου ανοίγει το κρανίο και να σου τρώει τα μυαλά για πρωινό, με σεναριακές εξωφρενικότητες να διαδέχονται η μια την άλλη, εκβιάζοντας συναίσθημα σα να σου σπρώχνουν λασπωμένη σόλα στον λαιμό, αδιαφορώντας πλήρως για τυπικότητες όπως ανάπτυξη χαρακτήρων και αφηγηματική συνέπεια, με τέτοιο ρυθμό που να μη σ' αφήνει να αποφασίσεις ποιος είναι ο σαδιστικότερος τρόπος να εξοντώσεις τους υπεύθυνους πριν να πρέπει να σκεφτείς ακόμα χειρότερον. Στο ότι δεν υπάρχει ούτε μια σκηνή που να φτάσεις να υποθέσεις ότι μπορούσε να συμβεί σε κάποιο εναλλακτικό χωροχρόνο στα πέρατα του γαλαξία του Douglas Adams συμβάλλει απείρως και η σκηνοθέτρια που προσπαθεί να προσθέσει στον αχταρμά και τη δικιά της πινελιά, ξεπερασμένα αμερικάνικη προπολεμική με "εμπνεύσεις" από βορειοευρωπαϊκό μεταμοντερνισμό, κάτι σαν τον μικρό ήρωα με αυτιστικό βλέμμα να προσποιείται άθλια ότι ανακάλυψε πως να παίζει slap guitar σε μια βραδιά, χωρίς να έχει ξαναδεί στη ζωή του κιθάρα (και χωρίς να ξυπνήσει κανέναν από τους δεκαείκοσι που κοιμόνταν στην ίδια αποθήκη την ίδια ώρα).