Step Up 2 the Streets (2008)

Ορφανή με ακόρεστη δίψα για χορό στους δρόμους προσγειώνει θέση στο γνωστό ανύπαρκτο μουσικό λύκειο.Μερικές μέρες αφού έθαψα έγραψα για το Step Up (2006), άκουγα στο λεωφορείο μια 20χρονη να συστήνει με τις ώρες φυσικά, στο τηλέφωνο φυσικά, μια καταπληκτική ταινία με καταπληκτική μουσική και καταπληκτικούς χορούς και καταπληκτική υπόθεση. Και μια κατάπληξη την έπαθα, παρότι σαβουροκαπνισμένος, διαπιστώνοντας ακριβώς πως δημιουργήθηκε η υπόγεια επιτυχία (και όχι μόνο στην Ελλάδα) ενός ακόμα αθέλητου.. Dancy Movie. Ενάμιση χρόνο μετά, είναι πιο ασφαλές να δεις τη συνέχεια καθιστός πάνω σε κάνα ρήγμα στη Μεθώνη, παρά σε αίθουσα με όσους ενθουσιάστηκαν με τη πρώτη ταινία, αφού το μυαλό τους θα είναι έτοιμο να ανατιναχτεί.

Δύσκολο να πεις χωρίς πολύ ψάξιμο αν η Disney θέλησε να τοποθετήσει το franchise σε γωνιά μη ανταγωνιστική με το χρυσωρυχείο High School Musical που της προέκυψε, αν το πήγαινε για κάποια από τις συνηθισμένες, επικριμένες και προσοδοφόρες straight-to-dvd παραγωγές της και της βγήκε θησαυρός ή όντως μια επιδίωξη να κάνει sequel δυοτρεις κλάσεις ανώτερο την είχε. Προϋπολογισμός, επαναχρησιμοποιημένα σκηνικά, "ταλέντα" σε σενάριο και σκηνοθεσία και o Channing Tatum να επιστρέφει σε ρόλο καμέου για την αληθοφάνεια, όλα συγκλίνουν σε αρπαχτή. Αλλά η ιστορία γυρνάει τη προηγούμενη ανάποδα για να βγει στους δρόμους (ε και στα ομώνυμα.. club της γειτονιάς), δε προσποιείται ότι πρόκειται να ενδιαφερθείς για τους χαρακτήρες (και βγάζει έτσι μερικούς περιφερειακούς που.. σε ενδιαφέρουν) και αναμιγνύει εθνότητες και τάξεις τόσο φυσικά που δε το προσέχεις (έστω κι αν τελικά, σε σεναριακό αδιέξοδο, ποδοπατάει ότι έχτιζε στην παραλία που τσαλαβουτάει ο Μέσος Κοινός). Ο Jon Chu φαίνεται από τις σπάνιες εκείνες περιπτώσεις που πήρε τη δουλειά γιατί την άξιζε, φέρνοντας και μια φρέσκια κοντινή και αποκαλυπτική σκηνοθετική ματιά, εναλλακτική στους συνηθισμένους σωματοσωρούς. Το soundtrack βγαίνει πολύ περισσότερο στη κοφτερή άκρη του mainstream (με τους συνήθεις ύποπτους, Timbaland και Missy Elliot, δίπλα σε ψιλοβλαχιές αλλά και πραγματικά club über hits σα το Low). Και οι χορογραφίες, απελευθερωμένες από μπαλεταρίες και ότι άλλο δεν είσαι υποχρεωμένος να υποστείς ως μη φιλόδοξος jazz dancer, εμφανώς στημένες απέναντι σε ότι γέρνει σε τηλεοπτικά μιούζικαλ, απογειώνουν το αποτέλεσμα τόσο που θα πόνταρες στα σίγουρα ότι σε δέκα χρόνια θα το λένε κλασικό, αν δεν κουβάλαγε τη κατάρα να το λένε από τώρα Step Up 2.