The Spirit (2009): Noir teaser
Αναμενόμενο μπορείς να πεις το πρώτο teaser για τη μεταφορά στην μεγάλη οθόνη του Spirit, και όχι γιατί είχε προαναγγελθεί εδώ και βδομάδες ότι θα παίξει στη NY Comicon και στη συνέχεια στο MTV.com.
Παρά τις αλλαγές που φυσιολογικά επήλθαν στη συνέχεια (με πιο τρανταχτό το μαύρισμα του "Will Eisner's" στον τίτλο), τα περισσότερα για τη παραγωγή ήταν γνωστά από την ανακοίνωσή της στη προ-προηγούμενη (San Diego ή σκέτο) Comicon, και τη πρώτη, προωθητική, αφίσα, λίγους μήνες αργότερα. Ο Frank Miller είχε για ήρωα τον Will Eisner, όπως φάνηκε στο θρυλικό του πέρασμα από τον Daredevil στα 80s, και ειδικά στο κλείσιμο - αναφορά στο εξίσου θρυλικό arc του '47, Showdown with The Octopus. Στη συνέχεια έγινε σχεδόν υιοθετημένος γιός του, οι συζητήσεις τους γίναν Βίβλος για τη βιομηχανία, και ανέλαβε το project φυσιολογικά απρόθυμα αλλά τρομάζοντας στη σκέψη ότι θα το επέβλεπε οποιοσδήποτε άλλος, μετά το θάνατο του Eisner. Και αφού το Sin City ήταν ο πιο ξεκάθαρος noir-ish φόρος τιμής του Miller στο μέντορά του, λογικά σχεδίασε τη μεταφορά του Spirit στο ίδιο μοτίβο που κατέβασε με τον Robert Rodriguez, όταν αποφάσισε να δώσει μια ευκαιρία στο Hollywood να κινηματογραφο- ποιήσει δημιουργία του. Επιπλέον, από το πειραχτήρικο δείγμα, το ασπρόμαυρο look θα 'χε την έγκριση του Eisner που πάντα θεωρούσε απλά αναγκαίο κακό το χρωμάτισμα των σκίτσων του, οι αναφορές στην Πόλη αναδεικνύουν τη φανερή αλλά πάντα σε δεύτερη μοίρα αγάπη για τη Νέα Υόρκη του ανθρώπου που γέννησε το Αμερικάνικο Κόμικ, το "I'm on my way" στο τέλος ψιθυρίζει το σεβασμό δασκάλου και μαθητή για τον Chester Gould, η φιγούρα του Denny Colt είναι πολύ πιστότερη στη πρωτότυπη από το προσχέδιο του Miller (αν και η γραβάτα έχει γίνει φουλάρι αεροπόρου) και η μισογκάφα στη σκεπή (στο ρυθμό του θέματος του Ennio Morricone για τους Untouchables (1987)) δείχνει ότι το χαλαρά χιουμοριστικό στιλ του κόμικ δεν καταμαύρισε στο φιλμ.
Με άλλα λόγια, παρόλο που επιφανειακά ο σκηνοθέτης Miller δε φαίνεται να δείχνει τον σεβασμό στο πρωτότυπο που ο ίδιος απαιτούσε για τα κόμικ του, και παρά τις απύθμενες παπάρες του καθενός, αν ζούσε ο Eisner πιθανά θα ήταν περισσότερο ευχαριστημένος από τη μεταφορά ακόμα και από τον Mike Mignola (που συνηθίζει την υπερευχαρίστηση για χάρη οποιασδήποτε προώθησης) για τη ντελτοροποίηση του Hellboy. Από τη σκηνοθεσία κάποια αδεξιότητα λογικά θα πρέπει να περιμένεις αλλά και τη φανερή ήδη προσοχή στη λεπτομέρεια (κληρονομιά του.. προπάπου Milton Caniff) επίσης, οι γαλάζιοι φακοί επαφής του Gabriel Macht στον πρωταγωνιστικό ρόλο μπορεί να μη φαίνονται αλλά έχουν φορεθεί, τα taglines μπορεί να βελτιώθηκαν στο λιγότερο μελοδραματικό αλλά παραμένουν μακριά από την ταπεινότητα του χάρτινου ήρωα, φεμφατάλες χώρεσαν αρκετές όμως στο blog για την παραγωγή στην επίσημη σελίδα ο Miller φαίνεται λιγάκι αδιάβαστος σε όσα αφορούν το "αίσθημα" (η ξανθιά χαδιάρα Ellen Dolan του κόμικ ήταν πολύ πιο φεμινίστρια απ' όσο της δίνει credit, μέχρι και δήμαρχος κόντρα στις επιθυμίες του Spirit βγήκε, και να τη παίζει λεσβία πάει πολύ), ε και άσε και τίποτα για έκπληξη στη συνέχεια.
Παρά τις αλλαγές που φυσιολογικά επήλθαν στη συνέχεια (με πιο τρανταχτό το μαύρισμα του "Will Eisner's" στον τίτλο), τα περισσότερα για τη παραγωγή ήταν γνωστά από την ανακοίνωσή της στη προ-προηγούμενη (San Diego ή σκέτο) Comicon, και τη πρώτη, προωθητική, αφίσα, λίγους μήνες αργότερα. Ο Frank Miller είχε για ήρωα τον Will Eisner, όπως φάνηκε στο θρυλικό του πέρασμα από τον Daredevil στα 80s, και ειδικά στο κλείσιμο - αναφορά στο εξίσου θρυλικό arc του '47, Showdown with The Octopus. Στη συνέχεια έγινε σχεδόν υιοθετημένος γιός του, οι συζητήσεις τους γίναν Βίβλος για τη βιομηχανία, και ανέλαβε το project φυσιολογικά απρόθυμα αλλά τρομάζοντας στη σκέψη ότι θα το επέβλεπε οποιοσδήποτε άλλος, μετά το θάνατο του Eisner. Και αφού το Sin City ήταν ο πιο ξεκάθαρος noir-ish φόρος τιμής του Miller στο μέντορά του, λογικά σχεδίασε τη μεταφορά του Spirit στο ίδιο μοτίβο που κατέβασε με τον Robert Rodriguez, όταν αποφάσισε να δώσει μια ευκαιρία στο Hollywood να κινηματογραφο- ποιήσει δημιουργία του. Επιπλέον, από το πειραχτήρικο δείγμα, το ασπρόμαυρο look θα 'χε την έγκριση του Eisner που πάντα θεωρούσε απλά αναγκαίο κακό το χρωμάτισμα των σκίτσων του, οι αναφορές στην Πόλη αναδεικνύουν τη φανερή αλλά πάντα σε δεύτερη μοίρα αγάπη για τη Νέα Υόρκη του ανθρώπου που γέννησε το Αμερικάνικο Κόμικ, το "I'm on my way" στο τέλος ψιθυρίζει το σεβασμό δασκάλου και μαθητή για τον Chester Gould, η φιγούρα του Denny Colt είναι πολύ πιστότερη στη πρωτότυπη από το προσχέδιο του Miller (αν και η γραβάτα έχει γίνει φουλάρι αεροπόρου) και η μισογκάφα στη σκεπή (στο ρυθμό του θέματος του Ennio Morricone για τους Untouchables (1987)) δείχνει ότι το χαλαρά χιουμοριστικό στιλ του κόμικ δεν καταμαύρισε στο φιλμ.
Με άλλα λόγια, παρόλο που επιφανειακά ο σκηνοθέτης Miller δε φαίνεται να δείχνει τον σεβασμό στο πρωτότυπο που ο ίδιος απαιτούσε για τα κόμικ του, και παρά τις απύθμενες παπάρες του καθενός, αν ζούσε ο Eisner πιθανά θα ήταν περισσότερο ευχαριστημένος από τη μεταφορά ακόμα και από τον Mike Mignola (που συνηθίζει την υπερευχαρίστηση για χάρη οποιασδήποτε προώθησης) για τη ντελτοροποίηση του Hellboy. Από τη σκηνοθεσία κάποια αδεξιότητα λογικά θα πρέπει να περιμένεις αλλά και τη φανερή ήδη προσοχή στη λεπτομέρεια (κληρονομιά του.. προπάπου Milton Caniff) επίσης, οι γαλάζιοι φακοί επαφής του Gabriel Macht στον πρωταγωνιστικό ρόλο μπορεί να μη φαίνονται αλλά έχουν φορεθεί, τα taglines μπορεί να βελτιώθηκαν στο λιγότερο μελοδραματικό αλλά παραμένουν μακριά από την ταπεινότητα του χάρτινου ήρωα, φεμφατάλες χώρεσαν αρκετές όμως στο blog για την παραγωγή στην επίσημη σελίδα ο Miller φαίνεται λιγάκι αδιάβαστος σε όσα αφορούν το "αίσθημα" (η ξανθιά χαδιάρα Ellen Dolan του κόμικ ήταν πολύ πιο φεμινίστρια απ' όσο της δίνει credit, μέχρι και δήμαρχος κόντρα στις επιθυμίες του Spirit βγήκε, και να τη παίζει λεσβία πάει πολύ), ε και άσε και τίποτα για έκπληξη στη συνέχεια.
Previously on Movies for the Masses: Hamlet 2 (2008): Rock Me Sexy Jesus trailer