Day Night Day Night (2006)

Μια μελαμψή 19χρονη με μια βαριά τσάντα στην πλάτη, κόβει βόλτες στο Times Square ρουφώντας εικόνες και ψάχνοντας το θάρρος που την είχε στείλει εκεί για να κάνει την εκρηκτική της έξοδο απ' το μάταιο τούτο καπιταλιστικό κόσμο.Αγγίζοντας τα χρονικά όρια της επανέκδοσης με την σκόνη που μάζεψε στα ράφια της ελληνικής διανομής, το βραβευμένο στις Κάνες και στα Spirits σκηνοθετικό ντεμπούτο της Julia Loktev φτάνει στη χώρα μας κοντά δυο χρόνια αργότερα απ' την εποχή που γυρίστηκε, --και καμιά πενταετία αργότερα απ' τις μέρες που το ενέπνευσαν-- αν και μπορείς εύκολα να πεις ότι η μυρωδιά που φέρνει μαζί του, κρατάει ακόμα, και δεν φαίνεται να έχει σκοπό να κοπάσει σύντομα. Γυρίζοντας οικονομικά μινιμαλιστικά και (εσκεμμένα) συνεπακόλουθα νατουραλιστικά, η Loktev καταφέρνει, σε αντίθεση με τις Ροζέτες (1999) και τους Keane (2004) των αναφορών της, να σε κρατάει εντυπωσιακά κοντά στην άκρη του καθίσματός σου, ξεδιπλώνοντας σταθερά, υπνωτιστικά και ιντριγκαδόρικα κρυπτικά σε στυλ αναποφάσιστικου ψυχολογικού θρίλερ, το τελευταίο 48ωρο μιας υποψήφιας βομβίστριας αυτοκτονίας, ανατριχιαστικά νέας και συμπαθούς, και ύποπτα μελαμψής κι αμυγδαλωμάτας. Αρκετά ύποπτα για να έχει προκαλέσει εύκολα κατηγορίες προπαγανδίστικης στοχοποίησης ήδη στοχοποιημένων λαών, τις οποίες εξίσου εύκολα μπορεί να αποκρούσει επικαλούμενη την πραγματικότητα της στατιστικής, ή κι αυτήν της κοινής γνώσης και λογικής αν θες. Ύστερα, θωρακίζει την ιστορία της μέσα σε μια αφήγηση που δεν ενδιαφέρεται για το παρελθόν της ηρωίδας της και τα αίτια της διαδρομής της, αλλά περιορίζεται και σε περιορίζει στη στοιχειωτική παρουσία της, που στοιχειώνει με την φονική απειλή που κουβαλάει στην πλάτη της φαινομενικής κανονικότητάς της, την ασφαλή καθημερινότητα ενός αρχετυπικά πολυσύχναστου μέρους. Και παρότι σου ανοίγει αρκετές ορέξεις που δεν μπορεί να σου ικανοποιήσει μέσα στην περιορισμένη δραματουργία της και τις αποκομμένες προεκτάσεις της θεματικής της, σε αποζημιώνει σαν μια άσκηση τεχνικής στην εξερεύνηση της μελλοθάνατης φονταμενταλιστικής ψυχής, που δεν δικαιολογεί βέβαια τον ενθουσιασμό με τον οποίο πέταξαν τις κιλότες τους αρκετοί φανατικοί της αφαιρετικής κινηματογράφησης ανά τον κόσμο του αναξάρτητου, αλλά ούτε πρέπει να περάσει απαρατήρητη, έστω και σαν σποραδικά επιτυχημένη και ακριβής.