Lars and the Real Girl (2007)

Δανοβραζιλιάνα ταξιδιάρα ιεραπόστολος επισκέπτεται το αγόρι της, μοναχικό νέο σε μικρή παγωμένη και εξίσου θρησκευόμενη βορειοαμερικάνικη πόλη. Οι συγγενείς του καταλαβαίνουν φυσικά ότι δε μπορεί να κοιμηθεί σπίτι του, ανέχονται ότι τη γνώρισε στο διαδίχτυο και είναι φτιαγμένη από 100% μη βιοδιασπώμενη σιλικόνη, αλλά δυσκολεύονται με το ότι δε μπορεί να πάρει τα πόδια της.Ο Λαρς και η Κούκλα του (2007) δε φιλοδοξούν βέβαια να κατοχυρώσουν τις σχέσεις άντρα και κομματιού πλαστικού, αφού αυτές είναι πια τόσο καταξιωμένες στη συνείδηση μιας κοινωνίας ρατσιστικά βιολογικά στραμένης στο κρέας που ακόμα και ο Will Smith μπορεί να τις έχει (έστω και με απαρχαιωμένα μοντέλα) επί της οθόνης. Ούτε προσπαθούν να σε πείσουν ότι δεν συνοψίζονται όλες οι ψυχικές ασθένειες στην εξής μια, την.. ψυχασθένεια, αφού αυτό δε πρόκειται να σου συμβεί ποτέ. Εξαιρετικά απλά, το φιλμ προτείνει στις ανθρώπινες ομάδες να αντιμετωπίζουν, ας πούμε τις κλινικές αυταπάτες, με τον ίδιο σοβαρό τρόπο που μάθαν (κυρίως δια της ευγενικά προσεγγιστικής μεθόδου γνωστής ως "οι εννιά ουρές" από το εργαλείο που χρησιμοποιεί) να συμπεριφέρονται μπροστά σε σωματικές και διανοητικές παθήσεις. Πολύ περισσότερο εφόσον είναι συνυπεύθυνες, σύμφωνα με την πανάρχαια αντίληψη που επιχείρησε να (επανα)εκλαϊκεύσει μέχρι και μια κάποτε Πρώτη Κυρία στην Αμερική, και εκεί τουλάχιστο δεν υιοθετείται μόνο για μεγάλωμα παιδιών. Δυστυχώς, παντού, ελάχιστοι προσπάθησαν να καταλάβουν, κάποιοι κάτι άκουσαν ανάμεσα στους χτύπους της καρδιάς τους, οι πολλοί περιμένουν το remake με τον Adam Sandler για να συγκινηθούν ανάμεσα στους ήχους μασουλήματος ποπκόρν και να το ξεχάσουν μόλις βγουν από την αίθουσα. Ευτυχώς, στην Αμερική τουλάχιστο, η brilliant φάρα των σεναριογράφων τίμησε, όπως έχεις μάθει να περιμένεις πια από αυτή, τη προσπάθεια με μια οσκαρική υποψηφιότητα.

Και το απίστευτο, μόνο με τη καλή έννοια, σενάριο είναι το πιο δυνατό σημείο της παραγωγής. Με χιούμορ υπόγειο και μορφωμένο όπου χρειάζεται, παραδέχεται ότι κάποιοι θα κορόιδευαν ή θα προτιμούσαν να "λογικέψουν" τον ήρωα, τους εκπροσωπεί όλους με την αρχική αντίδραση του αδερφού του, δείχνει ότι το καλύτερο που θα κατάφερναν είναι αυτό που θα βγάζαν και με το να χτυπάνε το κεφάλι τους στον τοίχο μέχρι η κούκλα να αποσυντεθεί (σε καμιά 500αριά χρόνια για τα πολυμερή), και δε ξανασχολείται. Ούτε χρησιμοποιεί κανένα χαρακτήρα για να περάσει να πει την ατάκα-μαλακία του και να εξαφανιστεί, αντηχώντας αυτό που σκέφτεσαι, ούτε μασάει για σένα "αναπαριστάνοντας" τι βλέπει ο πρωταγωνιστής. Έχει πραγματικές ιστορίες να πει, πραγματικές συζητήσεις να ανοίξει (πότε θα γίνεις καμιά φορά άντρας, για παράδειγμα) και η σκηνοθεσία το ακολουθεί με πραγματική άνεση, περνώντας από τα αστεία στα συγκινητικά, απηχώντας την ευκολία με την οποία μια μικρή κοινωνία (και όχι μόνο Λουθηρανή) συχνά περνάει από.. μικρότητες σε σεβασμό του δράματος κάποιου ανθρώπου της. Αδύνατο σημείο στο σύνολο, ο Ryan Gosling, indie king πια, δε φαίνεται να αισθάνεται και τόσο άνετα στα ζεστά γιαγιαδίστικα πουλόβερ του, σε αντίθεση με το υπόλοιπο καστ. Σαφώς και δε μανιερίζει στις πολύ συγκεκριμένες σκηνές (κάτω από προφανώς συγκεκριμένες οδηγίες) στις οποίες έχει να αναπαραστήσει τις φυσικές αντιδράσεις του σώματος όσο το διχοτομημένο μυαλό του παλεύει να συνθέσει ενιαία πραγματικότητα. Αλλά ψιλοσέρνει την υποκριτική του, σα τα κιλά που πήρε για το ρόλο, φυσικά μεν προσωρινά δε, πιο χαρακτηριστικά στις σκηνές που φανερά του 'χουν ζητήσει να αυτοσχεδιάσει (και καταλήγουν οι μοναδικές άτσαλες).

Η ταινία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Το 2003, η αμερικάνικη κοινότητα, γενναία και ανθρώπινα, υποκρίθηκε ότι έβλεπε παντού όπλα μαζικής καταστροφής, όπως ο αγαπημένος της Πρόεδρος, Νταμπλιγιουμπούς.