Film Noir (2007)

Ξυπνάς και αρχίζει ο εφιάλτης. Ψάχνεις για απαντήσεις αλλά δε καταλαβαίνεις τις ερωτήσεις. Όσα περισσότερα θυμάσαι τόσα θες να ξεχάσεις... Καλύτερα να είχες μπει σε άλλη ταινία."D. Jud Jones είναι ένα από τα ψευδώνυμα κινηματογραφιστή που αποφεύγει τις κατηγοριοποιήσεις και ελπίζει κανείς ποτέ να μη μπορέσει να αθροίσει φιλμογραφία των έργων του" βαυκαλίζεται ο Σέρβος κάτοικος Αμερικής επί εικοσαετία Srdjan Penezic και κάπου δίκαια, κρίνοντας από το κατ' όνομα Film Noir (2007) του και τις ντομάτες από τις οποίες θα πρέπει να προστατεύεται γι' αυτό. Ιστορία σε επίπεδα η οποία δε θα 'κανε ούτε για κακό spin-off του Grand Theft Auto, με τρύπες μεγαλύτερες από το εγώ του εμπνευστή της και τόσο μαύρες που να (είναι οι μόνες που) δικαιολογούν τον τίτλο --πιο χαρακτηριστικά το βασικό twist στο σμπρώχνει μέχρι το λαιμό με "υπαινιγμούς" από το πρώτο πεντάλεπτο αλλά παίρνει στον πρωταγωνιστή καμιά ενενηνταριά ακόμα να το διαπιστώσει και, χειρότερα, ποτέ δεν εξηγείται ικανοποιητικά--, και animation που θυμίζει μόνο ερασιτεχνικό flash στη καλύτερη (και παιδί που παίζει με 3D εργαλεία στη χειρότερη) παρά την προσπάθειά του να αναφερθεί σε αχταρμά δυτικού σκίτσου και γιαπωνέζικου hentai, όλα διαγράφουν φιλμ που αναμασάει ότι θα μπορούσε να διακρίνει άσχετος πενηντάρης ως cool στη νεανική ποπ κουλτούρα και το σερβίρει βραχνά τζάζι ασπρομαυρισμένο για να ψαρώσει τους ομοίους του (και όχι μόνο). Αν τύχει και το πετύχεις πουθενά, εφοδιάσου με ζαρζαβατικά για να προσθέσεις και τη δικιά σου πινελιά επιπέδου.