Ο Αρσιβαρίστας και ο Άγγελος (2008)

Παλαβιάρης εκφυλόμουτρος, προσπαθεί μακιαβελικά να χωρίσει αγαπημένο ζευγαράκι και να φάει τα χωράφια τους, γιατί για κάποιο λόγο τους μισεί.Για κάνα δεκάλεπτο περίπου στην αρχή της, η ταινία της Αλεξανδράκη θα σε ξεγελάσει, όχι μόνο γιατί η υπόθεσή της δεν έχει καμία σχέση μ’ αυτό που διάβασες εδώ από πάνω, αλλά και γιατί, παρά τα ζητήματα του μοντάζ, θα σε εντυπωσιάσει με την σκηνοθετική συνέπεια στην τόλμη της αντιεμπορικής, αλλά πάρα, μα πάρα πολλά υποσχόμενης καλλιτεχνικής της αποφασιστικότητας. Αλλά η αναπαράσταση της Φωνής του Δράκου του Παπαδιαμάντη, κομπλέ με το συνδυασμό καθαρευουσιάνικης και κυπριακής ντοπιολαλιάς της παλιάς Νισύρου, δεν είναι η ταινία κι η συσχέτισή της με την ταινία είναι μάλλον πιο χαλαρή στο πανί, απ’ ό,τι ήταν στο μυαλό της σκηνοθέτιδας.

Το ίδιο καλύτερα, βέβαια, πρέπει να φαίνονταν στο μυαλό της και τα υπόλοιπα που θα δεις, γιατί μόλις σκάσει μύτη η κανονική ιστορία, μπορεί η προσπάθειά σου να βρεις τις παράλληλες, απορροφώντας και τις διαφορές ταυτόχρονα, να σε κρατήσει για λίγο ακόμα στην ταινία, αλλά κάποια στιγμή θα μπουχτίσεις με τη μετριότητα των ερασιτεχνικών ερμηνειών, τα προβλήματα ροής της πλοκής που εκεί που φαίνεται να της λείπουν κομμάτια, αρχίζει να σου πετάει επαναλήψεις και μετά χοροπηδάει ξανά, και βέβαια όταν προς το τέλος ξεχυθεί κι η συμβολιστική λογοδιάροια, θα 'χεις κάθε δικαίωμα ν' αρχίσεις να λαλάς κι εσύ. Πάντως δεν μπορείς να μην αναγνωρίσεις, ότι η σκηνοθέτις είχε κάτι στο μυαλό της, ξέρει περίπου πώς θέλει να το πει, κι αν από κάπου και μετά δεν την πάει και δεν της βγαίνει, ε, τουλάχιστον, έχεις πάντα να εκτιμήσεις την αρχή.