Séraphine (2008)

Παραμυθένια αγιογραφία της Séraphine Louis (1864–1942), βοσκού, υπηρέτριας και naïf ζωγράφου.Όταν σύσσωμος ο γαλλικός τύπος χαρακτηρίζει ένα φιλμ "λιγάκι ακαδημαϊκό", καταλαβαίνεις ότι ο τελευταίος θεατής που έβλεπε γαλλικούρες δεν έχει ακόμη πεθάνει καταπίνοντας τη γλώσσα του από το ροχαλητό. Και όταν το φιλμ επιβραβεύεται από την ακαδημία των César σε βαθμό που να μπαίνει στα δέκα καλύτερα των τελευταίων σαράντα χρόνων, μια υποψία τη σχηματίζεις ότι οι Γάλλοι κάναν φέτος επίδειξη πραγματικής αρτηριοσκλήρυνσης στους.. μαθητευόμενους ομολόγους τους των Oscar.

Καταειρωνικότατα διαπραγματευόμενη μοντέρνα ρεύματα και αντιλήψεις στη τέχνη, στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, η Séraphine (2008) αποτελεί το υγρό όνειρο κάθε απλής (στον εγκέφαλο) δημιουργού που θα πιστεύει πλέον ακόμα πιο ακράδαντα ότι είναι παραγνωρισμένη καλλιτεχνάρα. Αφού, με την ίδια, ιδανική για το ακροατήριό του, απλότητα (στον εγκέφαλο), ο Martin Provost ακολουθεί θρησκευτικά τη γραμμή του θείου χαρίσματος, χωρίς ποτέ να το εξετάζει (η απλή απλά δημιουργεί και το πολύ επιδεικνύει τα απλά εμπνευσμένα σε απλούστερους, τη συνοδεία μελοδραματικής υπόκρουσης), ούτε φυσικά να το αμφισβητεί (αντίθετα φροντίζει να παρουσιάζει ως αδαείς μπουρζουάδες όσους το κάνουν). Και από πάνω, το θείο χάρισμα, βγαίνει και κατατρεγμένο (ειδικά άμα έτσι λίγο ήθελε να ράψει κάνα πανάκριβο νυφικό για καμιά άμωμο σύλληψη) από τις πράξεις των ανθρώπων, που συνωμοτούν για να το πνίξουν με.. παγκόσμιους πολέμους και εξίσου παγκόσμιες οικονομικές καταρρεύσεις, μιας και ο Provost επεκτείνει την αγιογράφηση και στο πρόσωπο του on and off προστάτη της ηρωίδας, Wilhelm Uhde, για να μην αποτελέσει το κενό αέρος που θα σπάσει τη φούσκα του. Η αφήγηση πάει τα ζώα μου αργά φυσικά (μπορείς να κοιτάς καμιά ώρα την αφίσα, και μετά να τη ξανακοιτάς καμιά ώρα, για προετοιμασία), πασπαλισμένη με φιδίσματα που επιτείνουν την απλή απόλαυση (ο μαικήνας ανακαλύπτει την καλλιτέχνιδα όχι ανάμεσα στα πόδια του να σφουγγαρίζει, αλλά μέσω των εργοδοτών της για να τους ταπεινώσει σχετικά), μέσα σε σκηνικά που παραμένουν κυρίως του 18ου αιώνα εποχές μεσοπολέμου και σκηνοθεσία το ίδιο vintage με οποιαδήποτε μεταφορά έργου του Hugo πριν δεκαετίες.