Das Weisse Band (2009): Sélection officielle clip montage


Ένα σκοινί δεμένο από δυο δέντρα, στην διαδρομή που κάνει την ιππασία του ο γιατρός του χωριού, ρίχνει το άλογο και σπάει τα κόκαλα του αναβάτη του. Ο γιος του βαρώνου αρπάζεται βίαια και ξυλοκοπείται ζωωδώς. Ο ανάπηρος γιος της μαμής, τυφλώνεται από βίαια από έναν άγνωστο. Ο αυστηρός προτεστάντης ιεροκήρυκας, εκτοξεύει μύδρους κατά των δυνάμεων της αμαρτίας και του πειρασμού, που διαφθείρουν τον κλήρο του το ποίμνιό του.

Ο γιατρός, έχει μια σάπια σχέση με τη μαμή και αρρωστημένες αιμομικτικές επαφές με την κόρη του. Ο βαρώνος απειλείται από τη γυναίκα του ότι θα εγκαταλείψει την αποπνικτική σχέση τους για τον έρωτα ενός ξένου. Η αστυνομία ψάχνει τους ενόχους μιας σειράς τελετουργικών ειδεχθών πράξεων, μέσα στη σιωπή και την άρνηση μιας κλειστής, φοβισμένης κοινωνίας. Ο αυστηρός προτεστάντης ιεροκήρυκας, μιλά παθιασμένα για την ανάγκη του ποιμνίου του να αποβάλει τις δυνάμεις της αμαρτίας και του πειρασμού που τον διαφθείρουν.

Ένα ταξίδι στην ιστορία του κινηματογράφου, που επιδεικνύει το πόσο κοντά βρίσκεται στο τέρμα της διαδρομής του προς την τελειοποίηση της τέχνης του ο Haneke, ο οποίος ραφινάρει το στιλ του ταινία με την ταινία, με την εξαίρεση της πορδής που πήγε κι έκανε πέρσι στην Αμερική. Αυτό μου έλεγε ο Fabien Lemercier, ο Γάλλος του Cineuropa, ότι είναι στην ουσία του το Das Weisse Band (2009), που μπορεί να μην κατάφερα να το δω ακόμη, αλλά το πάθος με το οποίο απαιτούν να το προλάβω στην επαναληπτική του, όσοι το είδαν στις δημοσιογραφικές, προφανώς επεξηγεί όχι μόνο την δικαίωση που ένιωσαν όσοι απ’ τον Τύπο περίμεναν μέχρι χθες το απόγευμα τις πρώτες προβολές του, αλλά και την αναγνώρισή του μετά, ως ανώτερο διεκδικητή του Χρυσού Φοίνικα, ανάμεσα σε υψηλής αισθητικής γιορτές χασμουρητού όπως το Bright Star της Jane Campion και περιορισμένου βεληνεκούς αξιέπαινες ασκήσεις στιβαρότητας, όπως το Un Prophète του Jacques Audiard.

Δεν το λες παράλογο το φεστιβάλ να κρατάει μερικά απ’ τα καλύτερά του για το τέλος του, και για την ώρα που η αγορά μαζεύει τα συμπράγκαλά της για να γυρίσει πίσω, να έχει τον Haneke να ανεβαίνει το κόκκινο χαλί, με μόνα ντεσαβαντάζ του, απ’ ό,τι φαίνεται, για τη βραδιά της απονομής, εκείνο το βραβείο επιτροπής που είχε πάρει εδώ με το Le Pianiste (2001) και την προεδρεύουσα της φετινής επιτροπής, Isabelle Huppert, που είχε πάρει το βραβείο ερμηνείας τότε, για την ίδια ταινία του.


3 Responses so far.

  1. cheaptalk said

    Η γαλλική διανομή του Haneke έκανε κάτι παραπάνω από υποδειγματική δουλειά στην online παρουσίαση των clip, προσέχοντας ακόμα και το γιουτιούμπιασμά τους. Ακόμα πιο υποδειγματικό είναι βέβαια το περιεχόμενo των clip, για οποιονδήποτε νομίζει, ειδικά τα τελευταία χρόνια, ότι ασπρόμαυρη φωτογραφία σημαίνει απλά ασπρόμαυρο φιλμ.

    Σα τη μύγα μες στο γάλα φαίνεται να ξεχωρίζει και στο διαγωνιστικό το φιλμ, παρολαυτά το πιο πιθανό είναι να μείνει πάλι με βραβείο σκηνοθεσίας ή επιτροπής όπως και τα Caché (2005) και La Pianiste (2001). Το ότι μπήκε από την αρχή φαβορί στα προγνωστικά φαίνεται να έκανε όλους να περιμένουν και περισσότερα κάθε μέρα που πέρναγε μέχρι να το δουν, σε κανένα σημείο δεν απογειώνεται στη διάρκειά του όπως λένε όλοι, καμιά πολιτική δεν εξυπηρετεί η βράβευσή του. Σ'αυτό το σημείο πιο πιθανοί για το Χρυσό Φοίνικα, μόνο επειδή η Campion έχει ήδη έναν, μου φαίνονται ο Almodóvar και ο Bellocchio πια, που ταιριάζουν και στο γενικότερο κλίμα των φετινών επιλογών. Και έχουν και τη γυναικεία πινελιά που από την αρχή φαίνονταν απίθανο να μην έχει ο φετινός νικητής, λόγω επιτροπής. Outsider η Arnold ελλείψει άλλου, και υπάρχουν κι άλλες ταινίες ακόμα που μπορεί να ανατρέψουν τις ισορροπίες (γιατί όλοι πρέπει να πάρουν κι από κάτι).

  2. Anonymous said

    Δυο παρατηρήσεις μόνο: δεν χρειάζεται να έχεις δει την ταινία «Ο Κυνόδοντας» (και μπράβο στον Λάνθιμο για το βραβείο) για να ξέρεις ότι η ηθοποιός που παίζει –και από την οποία παίρνεις συνέντευξη- ονομάζεται Αγγελική Παπούλια κι όχι Μαίρη Τσώνη- ή Mary Tsoni, όπως την γράφεις με λατινικά στοιχεία για άγνωστο λόγο. Οφείλεις να το ξέρεις ειδικά όταν παίρνεις συνεντεύξεις. Ή το μαθαίνεις. Ή ίσως πηγαίνεις και στο θέατρο καμιά φορά, και κυρίως στο Εθνικό Θέατρο, όπου η κυρία Παπούλια θριαμβεύει.
    Ούτε το «Das Weisse Band» χρειάζεται βέβαια να έχεις δει για να ξέρεις ότι η λέξη «κλήρος» σημαίνει «το σύνολο των λειτουργών της εκκλησίας, των κληρικών» κι όχι «το σύνολο των πιστών μιας ενορίας» όπως νομίζεις.
    Ο προτεστάντης λοιπόν ιεροκήρυκας, «εκτοξεύει μύδρους κατά των δυνάμεων της αμαρτίας και του πειρασμού», όχι επειδή διαφθείρουν τον «κλήρο του» (το σύνολο δηλαδή των διακόνων, των παπάδων και των μητροπολιτών) όπως γράφεις, αλλά επειδή διαφθείρουν «το ποίμνιό του» ή «την ενορία του».
    Λάθος είναι και η φράση «την ανάγκη του κλήρου του να αποβάλει τις δυνάμεις της αμαρτίας». Προφανώς θέλεις να πεις «την ανάγκη του ποιμνίου του, ή της ενορίας του».
    Και τέλος, για όσους δεν πήγαν στις Κάννες, δεν ξέρουν γερμανικά και δεν έχουν ακόμη δει την ταινία «Das Weisse Band», είναι εύκολο να γράψεις τι σημαίνει ο τίτλος της για να μπουν λίγο στο κλίμα;

  3. verbal said

    Το Das Weisse Band, που σημαίνει "η λευκή κορδέλα", αναφέρεται στη λευκή κορδέλα που φοράει ο ιερέας στην κόρη και το γιο του για να θυμούνται να κρατιούνται αγνοί, αλλά αυτό θα το 'χει διαβάσει κανείς και στις αμέτρητες συνόψεις που κυκλοφορούν από τότε που ανακοινώθηκε η συμμετοχή του Haneke στις Κάνες, υποθέτω.

    Point taken για τα υπόλοιπα.

Copyright © 2012 Movies for the Masses, Challenging common sense since 2004. Your ticket is
Contact us at moviesforthemasses@gmail.com. Subscribe by RSS or E-mail.