Easy Virtue (2008)

Μετά τον Α' Παγκόσμιο, νεαρός επιστρέφει στο μέγαρο της οικογένειάς του στην αγγλική ύπαιθρο, παντρεμένος με πλατινέ ξανθιά αμερικανίδα ραλίστρια.Ξεσκονισμένη εκδοχή ενός ογδοντάχρονου θεατρικού του Noël Coward με στόχο την υποκρισία των ανώτερων τάξεων στη Βρετανία, το Easy Virtue (2009) βγαίνει μια δραμωδία που περιγράφεται καλύτερα με βρετανικούς όρους: πιο obvious στο ποιους χαρακτήρες της αγαπάει, πιο gay σε βαθμό να μοιάζει dress-up παιχνίδι σε σημεία, πιο hilarious ακόμα και αθέλητα. Όπως θα περίμενες από τον σεναριογράφο και σκηνοθέτη των Adventures of Priscilla, Queen of the Desert (1994), οι ήρωές του έχουν ένδοξο και τραγικό παρελθόν και οι κακοί του κάτι από αυτούς της Disney, η προσοχή σε σκηνικά και κουστούμια φτάνει την αυτοπαρωδία ενισχυμένη από υπόκρουση που περιλαμβάνει μέχρι και το Sex Bomb σε ρετρο-εκτέλεση, ο ρυθμός αλλάζει από sitcom σε masterpiece theater τόσο απότομα που κινδυνεύεις όχι να ξεράσεις αλλά να πέσεις ξερός.

Όμως, πετώντας από την αρχή και τον νεροχύτη της κουζίνας μέσα, ο Stephan Elliott καταφέρνει το πιο ζητούμενο, να μη σκέφτεσαι ποτέ τις θεατρικές καταβολές της ιστορίας. Και να μην είσαι σίγουρος ποτέ πως φαινομενικές αδυναμίες σα τον άχρωμο άγευστο άσεξο και άφυλο Ben Barnes, δεν είναι σχεδιασμένες ώστε να δικαιολογούν καλύτερα ότι εκτυλίσσεται στην τρίτη και τελευταία πράξη (και δεν είναι και τόσο συμβατικό αυτό που εκτυλίσσεται). Η Jessica Biel τα καταφέρνει αρκετά καλά στα περισσότερα σημεία (ακόμα και όταν χρειάζεται να τραγουδήσει) και περνάει και με αξιοπρέπεια όσα δε της ταιριάζουν, η Kristin Scott Thomas και ο Colin Firth δίνουν αναμενόμενα άνετα ρέστα, η στέρηση από ατάκες δε σε πιάνει ποτέ και οι πιο πολλές μοιάζουν κατευθείαν από το πρωτότυπο, όλοι οι αναχρονισμοί βοηθάνε στη χώνεψη τους μικρότερους σε ηλικία, και οι μεγαλύτεροι, το κοινό στόχος, όσοι θυμούνται τις εποχές που σοκαριστικό ήταν η κόρη σου να κρεμάει στο τοίχο κυβιστικό γυμνό πορτρέτο της και όχι να σου στέλνει και σένα μιας και έχει κυκλοφορήσει στο μισό πλανήτη το βίντεο όπου κάνει πίπες με όλη τη τάξη να παρακολουθεί, αυτοί θα εκτιμήσουν και τις πιο ξεκάθαρες ηθικές γραμμές και κάτι δραματικά συμπεράσματα (όπως ότι τα παιδιά νομίζουν αλλά δε ξέρουν τι σημαίνει αγάπη) που έχουν προστεθεί ως όχι πλέον τόσο αυτονόητα όσο όταν ο Coward σκαρφίζονταν το έργο του.