Spread (2009)

Άφραγκος γόης ζει τη ντόλτσε βίτα του LA, ανταλλάσσοντας το κορμί του με τις ανέσεις που κρύβουν στα φουσκωμένα τσαντάκια τους ξαναμένες σαραντάρες. Αλλά κάποια στιγμή βρίσκεται στο δρόμο, ολομόναχος κι ερωτευμένος.Αφού σου τον συστήσει με μια όλο υποσχέσεις κρίση ωραιοπάθειας που σε εισάγει στη λυκοεφηβική μενταλιτέ και κοσμοθεωρία του ήρωά του, ο David Mackenzie αφήνει τον Ashton Kutcher να σολάρει σ’ ένα πρώτο μισό που σου δίνει μερικές κοσμοπολίτικες ιδέες για το πώς να τα περνάς κάβλα φορώντας ακόμα και ηλίθιες τιράντες και σηκωμένα ρεβέρ, την ίδια ώρα που σφίγγεις τα δόντια σου τρομάζοντας στις συγκρίσεις με τον Alfie (1966), και το American Gigolo (1980), κι όταν έχει αρχίσει να σε ψήνει ότι η ιστορία του Nikki μάλλον θα τολμήσει να πρωτοτυπήσει χαϊδεύοντας ένα πιο κυνικό, σύγχρονο προφίλ που θα τον αφήσει ατιμώρητο κι ασημάδευτο από τους συνήθεις ηθικούς ευνουχισμούς και τους φαταλιστικούς παλουκισμούς του είδους, σου πετάει μέσα ένα ηλίθιο ρομάντζο που βγάζει λιγότερη λογική ακόμη κι απ’ όσα λιγοστά είναι τα ρούχα που βγάζει η πρωταγωνίστριά του (για να δείξει την αγνότητα της αγάπης του ήρωα μέσα απ’ την αντίθεσή της με τις χυδαιότητες που έκανε με τα ξέκωλα ως τότε; για να μην εκτεθεί η σεμνότυφη πρωταγωνίστρια και η επιτροπή που τη διάλεξε;). Κι αφού σε τριγυρίσει σε όλα τα κλισέ, τις κοινοτοπίες και τις άψυχες, άχαρες επαναλήψεις του είδους, σου ρίχνει κι ένα τόσο γκα-γκάν για φινάλε που σε κάνει να αναρωτιέσαι μήπως ο Mackenzie, που έκανε το όνομά του συνώνυμο του hip και τολμηρού και δαγκωνιάρικου ενήλικου δράματος, έτσι άμαθος όπως ήταν με τις εγγλέζικες συννεφιές, έκατσε πολύ περισσότερη ώρα απ’ όση άντεχε το τσερβέλο του, στον ηλιθιογόνο ήλιο του Los Angeles.