Moon (2009)

Μοναδικός εργάτης σταθμού εξόρυξης επαναστατικού καυσίμου, στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού, ανακαλύπτει ότι τελικά δεν είναι τόσο μόνος.Φορώντας τις αναφορές του στο μανίκι του, όπως λέει κι ο ίδιος, ο Duncan Jones στήνει με μαγευτική μεθοδικότητα, σμιλευμένο οπτικό στυλ και διακριτική εγκεφαλικότητα, ένα θρίλερ επιστημονικής φαντασίας, που είναι περισσότερο από ψυχολογικό, ή οτιδήποτε άλλο φτηνότερα τρομαχτικό, ένα θρίλερ που τρομάζει κυρίως καταφέρνοντας να είναι υπαρξιακό. Δεν υπάρχουν πολλά που να μπορείς να πεις για το σενάριο χωρίς να στερήσεις απ’ την γοητεία που παρέχει με τις, μικρές αλλά απολαυστικές, ανατροπές κι αναδιαρθρώσεις του, τόσο στην ίδια τη δομή του, όσο και στα στοιχεία που δανείζεται από άλλες πηγές, αλλά δεν είναι κανένα μυστικό, η γοητευτική του λεπτοδουλεμένη κομψότητα, η φινέτσα με την οποία καταφέρνει, ανάλαφρο σα μπαλαρίνα, να κάνει φιγούρες διανοητικής διαύγειας, απαλλαγμένο από κάθε ίχνος αυταρέσκειας κι αφοσιωμένο στις τραυματικές αγωνίες που προσπαθεί να μαγέψει για να ξεγυμνώσει. Παγιδευμένος ανάμεσα στο Solyaris (1972) και την Οδύσσεια του Διαστήματος (1968), ο Sam Rockwell, παίζοντας παραπάνω από μία, απόλυτα πλήρη, αυτάρκη και ολοκληρωμένη εκδοχή του ίδιου χαρακτήρα, δίνει μια στοιχειωτική ερμηνεία, παίρνει ένα concept που μέχρι τώρα έχεις δει μόνο καρικατουρίστικα να ενσαρκώνεται, σε διαφόρων εποχών κωμωδίες, και το μετατρέπει σε μια διχοτόμηση υπαρξιακή, τόσο έντονη που είναι σχεδόν χειροπιαστή. Έχοντας την απόλυτη εμπιστοσύνη του σκηνοθέτη και την επικοινωνία που έρχεται μαζί, ξεδιπλώνει με απίθανη ευστοχία και οικονομία, το εξωπραγματικό βάθος του ταλέντου του. Σχεδόν αόρατα, αλλά εκτυφλωτικά καίρια, υπογραμμίζει το πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να είναι ο ίδιος κι αλλιώτικος μαζί, τσακισμένος απ’ το χρόνο και γεμάτος ορμή την ίδια στιγμή, προγραμματισμένος μεν, αλλά και ενστικτωδώς προικισμένος συνάμα, να μην εγκαταλείπει στιγμή, το στοιχειώδες χαρακτηριστικό που κάνει την ανθρωπότητα δυναμική: την αποφασιστικότητα να μείνει ζωντανή.

Ανοίγοντας τεράστιες ορέξεις για το μέλλον, ο Jones με την απόλυτα δικαιολογημένη του αφοσίωση στον Rockwell, παραδίδει μια από τις καλύτερες ταινίες επιστημονικής φαντασίας που θα βρεις, ξεκινώντας απ’ το σήμερα και πηγαίνοντας προς τα πίσω, όλο το δρόμο μέχρι τα ‘70s και τους μονόλιθους που την ενέπνευσαν.