Tatarak (2009)

Ξανθιά στρουμπουλούλα πενηνταροεξηντάρα ηθοποιός μονολογεί ατελείωτα σε ημίγυμνα δωμάτια του σήμερα, ενώ παράλληλα υποδύεται κοκκινομάλλα αστοεπαρχιώτισσα που λαχταρά ατελείωτα ημίγυμνο νέο στη Πολωνία του '50.Σύμφωνα με τον μύθο, ο Andrzej Wajda ετοίμαζε μια ακόμα μεταφορά διηγήματος του Jarosław Iwaszkiewicz όταν η πρωταγωνίστριά του, Krystyna Janda, έχασε τον άντρα της και συνεργάτη του (Wajda), Edward Kłosiński, και έτσι ο σκηνοθέτης αποφάσισε να ενσωματώσει το τραγικό γεγονός στη ταινία που ήδη μίλαγε, ακόμα και ρητά στους διαλόγους της, για την ευκολία με την οποία η ζωή περνάει στον θάνατο. Και το μεγάλο πρόβλημα της παραγωγής είναι ότι και ο μύθος και το αποτέλεσμα στις οθόνες είναι τόσο πομπωδώς χαροκαμμένα και τόσο κατατρομαγμένα γέρικα που θα μπορούσαν να πάρουν μαθήματα ακόμα και από σολαρίσματα για τη τηλεόραση σε επαρχιώτικες ελληνικές κηδείες. Από τη μιμηντενισηκότητα και του κειμένου και της αφήγησης (για το πως χήρεψε) της Janda που γεμίζει τη μισή διάρκεια συμπεραίνεις ότι ουσιαστικά από κει ξεκίνησε το έργο (από μια εγωπαθή απόφαση να.. μοιραστεί τον πόνο και την τέχνη της η πρωταγωνίστρια δηλαδή), ενώ στην υπόλοιπη διάρκεια η σύντομη ιστορία του Iwaszkiewicz είναι γυρισμένη με τέτοια ερασιτεχνικότητα που σε διαβεβαιώνει ότι προέκυψε εκ των υστέρων η ιδέα να προστεθούν τρικ που να τη δείχνουν μισοτελειωμένη και ντοκιμενταρισμένη (μια μισοτελειωμένη παραγωγή, έστω και ουσιαστικά μικρού μήκους, έχει ξεκινήσει με σοβαρό σενάριο και όχι με αλλού παρατραβηγμένες και αλλού αμήχανες σκηνές, ας πούμε). Faux, υστερικά, εκβιασμένα και, κυρίως, χωρίς λόγο, τα τελικά πλάνα προσπαθούν να συνδέσουν τις δυο παράλληλες αφηγήσεις, καταλήγοντας στο να απορείς πόσο ανήκει στον 80άρη Wajda μια ταινία που μοιάζει λίγο.. κραυγαλέα με project φιλόδοξης σεναριογραφοσκηνοθέτριας παύλα αστροναύτριας καταπιεσμένης για δεκαετίες.