La Teta Asustada (2009)

Το Γάλα της Θλίψης / The Milk of Sorrow
La Teta Asustada, Poster

Σκηνοθεσία: Claudia Llosa
Σενάριο: Claudia Llosa
Παίζουν: Magaly Solier, Θλίψη


Δες/Κρύψε το trailer

Η συνεσταλμένη Fausta μαθαίνει να ζει σε ένα κόσμο αμετανόητων βιαστών, χωρίς τις πονεμένες μελωδίες της μάνας της, και με τη πατάτα ανάμεσα στα σκέλια της να σαπίζει και να φυτρώνει.La Teta Asustada, PhotographΦαινομενικά άνισο, φορτωμένο με αλληγορίες σα το Datsun γύφτου, προβληματικό στο μοντάζ από το νεκρικά ακούνητο καδράρισμα, και παγοβουνικά δυσκίνητο σε βαθμό να σου παίρνει περισσότερο να φτάσεις από τη κουζίνα στη κρεβατοκάμαρα παρά να πεταχτείς μέχρι το Περού, το Γάλα της Θλίψης (2009) είναι και βαθιά γυναικείο με τη σπάνια καλή έννοια, και πολιτικό με τη σπάνια ανθρώπινη έννοια, και μια από τις καλύτερες ταινίες της παγκόσμιας παραγωγής τη προηγούμενη χρονιά, οπότε στην Ελλάδα φτάνει κουβαλώντας και τη μάλλον σπάνια δικαίωση της βράβευσης στο Βερολίνο και της οσκαρικής υποψηφιότητάς του.

Με ένα στιλάκι λιτό αλλά πλούσιο, σα τη παρουσία της στην απονομή της Berlinale, η Claudia Llosa περιφέρεται στις φτωχογειτονιές της Lima με κάμερα 35 χιλιοστών που μοιάζουν 70 σε κάποια πλάνα ατελείωτων σκαλοπατιών, και μπορείς να πεις ότι ενδιαφέρεται να επανακαθορίσει (ή να καθορίσει πια) τον μαγικό ρεαλισμό, σχεδόν όσο και να επουλώσει τις πληγές του ντόπιου πληθυσμού από την επέλαση του μαοϊκού Φωτεινού Μονοπατιού στις αρχές του '80, επέλαση πιο βάρβαρη και από τα στρατά της τυπικά αμερικανολατινικής κυβέρνησης. Και τα δυο, και το κινηματογραφικό ρεύμα και τη κινηματογράφιση θεραπείας, και ειδικά από θηλυκή σκοπιά, δύσκολα φαντάζεσαι δοκιμότερο τρόπο να τα προσεγγίσεις από το προσοχή εύθραυστο περπάτημα στις μύτες, και το εκπληκτικότερο είναι ότι η Llosa τα συνθέτει, προτείνοντας την αλληγορική αντιμετώπιση της ιστορικής πραγματικότητας σαν αληθινή διέξοδο (για πυροβολημένες έστω), και σαν ουσιαστικό σινεματικό closure αντί για το τυχόν υποκατάστατο του κλεισίματος-χαπιού από αέρα στο τέλος. Αυτή τη στάση η υπεργκαβλιάρα σκηνοθέτρια τη δανείζεται βέβαια από την ινδιάνικη του "τρομαγμένου βυζιού" του τίτλου, από τη συμπονετική αντιμετώπιση του περάσματος της εμπειρίας αχαρακτήριστου βιασμού από μάνα σε κόρη σαν αρρώστια που μεταδίδεται με το θηλασμό, και την επιστρέφει, παρουσιάζοντας τη λαϊκή περουβιανή καθημερινότητα σα μια όμορφη σύνθεση ανάγκης και φαντασίας, σα συνειδητά σουρεαλιστικό πολιτισμό και όχι σαν αμορφωσιά. Ο λάκος που σκάβει ο θείος να παραχώσει τη γριά γίνεται πισίνα τσαλαβουτήματος για τα παιδιά της γειτονιάς, τα έθιμα των γάμων χρησιμοποιούνται και τεχνικά και μεταφορικά σα φρέσκος αέρας στη μυρωδιά του τάφου, τα αυτοσχέδια πικρά τραγούδια ισοδυναμούν με μαργαριτάρια, η Llosa καταφέρνει μπηχτές στη νεο-αποικιοκρατία και στην εξίσωση της φτώχιας με απλυσιά, με τον ίδιο αιθέριο τρόπο που περνάει από το συμβολισμό στο ρεαλισμό, εξετάζοντας βαθιά τραύματα με τρόπο αγγελικό ένα πράμα, με μια περίτεχνη μελαγχολία, μια ευαίσθητη περηφάνια, μια εγκάρδια υποτέλεια, με πολλά επίθετα και ουσιαστικά που έχεις εμπειρικά συνδέσει μόνο με την απατηλή εμφάνιση των σαρκοβόρων Παγίδων της Αφροδίτης.


Δες/Κρύψε τις αίθουσες που ανοίγει

*Το πρόγραμμα αναδημοσιεύεται από το Αθηνόραμα και ισχύει για την πρώτη βδομάδα προβολής

ΚΕΝΤΡΟ - ΚΟΛΩΝΑΚΙ
ΙΝΤΕΑΛ
Πανεπιστημίου 46 (ΜΕΤΡΟ Πανεπιστήμιο), 210-3826720.
Πεμ. - Τετ.: 18.00/ 20.10/ 22.20. Τετ. 20.10/ 22.20

2 Responses so far.

  1. cheaptalk said

    Το Shutter Island (2010) δεν είναι ακριβώς ο ορισμός του macho film ούτε ο Leonardo DiCaprio ακριβώς κανένας κράχτης αντρίλας, οπότε δε καταλαβαίνω πως οι 3 στις 5 ταινίες αυτής της βδομάδας έχουν γυναικείο touch, εκτός κι αν πλησιάζει καμιά μέρα της γυναίκας και το αγνοώ (και δε κάνω διακρίσεις, ούτε πότε πέφτει η μέρα μπριτζόλας και πίπας δε ξέρω). Όπως και να 'χει, η Μαργαρίτα Μαντά είχε την ατυχία η Χρυσόσκονή της να πέσει απέναντι σε δυο από τις αξιολογότερες και (σχετικά) νέες γυναικείες υπογραφές του 2009 (παίζει και το Nowehere Boy από σήμερα), ατυχία που όμως καταλήγει ευτύχημα και για τον οποιοδήποτε έχει σινεφίλ γκόμενα (και θα τον τραβήξει μάλλον σε καμιά καλύτερη ταινία) και για όποιον μπορεί να θέλει να υπερασπιστεί τη γυναικεία δημιουργία γενικότερα. Είναι γνωστό πως δεν έχω πρόβλημα και να εκλείψει εντελώς το.. είδος αυτό της.. έκφρασης, και να πλυθεί κάνα πιάτο παραπάνω, αλλά προφανώς όταν υπάρχει αίσθηση του μέτρου και έχει προηγηθεί περισσότερη δουλειά από ονείρωξη και αυτοϊκανοποίηση, μπορεί να βρεθεί ταλέντο και στα Χ χρωμοσώματα.

  2. cheaptalk said

    (το trailer στο θέμα προς το παρόν δε παίζει αλλά θα παίξει κάποια στιγμή, για όποιον βιάζεται υπαρχει και στο SencaCine)

Copyright © 2012 Movies for the Masses, Challenging common sense since 2004. Your ticket is
Contact us at moviesforthemasses@gmail.com. Subscribe by RSS or E-mail.