The Last Exorcism (2010)

Βετεράνος εξορκιστής κουβαλάει κάμερες σε φάρμα, για να διώξει αυτό που πιστεύει να είναι ακόμα ένα εύκολο, ανύπαρκτο, μυθολογικό, δαιμονιάκι. Σα δημιουργική επιλογή τα faux ντοκιμαντέρ πήδηξαν με πολλές έννοιες τον καρχαρία με το Paranormal Activity (2007), σαν υποείδος οι εξορκισμοί ξεκίνησαν με τον Εξορκιστή (1973) αλλά τελείωσαν ουσιαστικά εκεί, και κάτω από αυτή τη επιφάνεια που διακρίνεις με τη πρώτη ματιά, το παγόβουνο κινηματογραφικής ιστορίας στο οποίο φαινομενικά κοπανάει με μια κάποια τιτανική σιγουριά ο Τελευταίος Εξορκισμός (2010), κρύβει φυσικά πολύ μεγαλύτερο όγκο, χαρακτηριστικότερα η από τις σημαδιακότερες των εποχών ταινία του William Friedkin είχε πάει το ακόμα τότε νέο R Rating σε δαιμονισμένα όρια που δε πολυτόλμησε να ξαναπλησιάσει η MPAA, ενώ τώρα η PG-13 προσπάθεια του Daniel Stamm είναι και μέλος του club των δυο παραγωγών που εξαπάτησαν μαρκετίστικα το κοινό του φθινοπώρου μέχρι τις αίθουσες στην Αμερική (και κατά.. διαβολική σύμπτωση και η άλλη, ο American (2010), ανοίγει την ίδια βδομάδα στην Ελλάδα). Από την άλλη, στην ανθρώπινη ιστορία ο Εξορκιστής βρήκε ακόμα περισσότερους κακούς μιμητές απ' ότι στην οθόνη, αυτές οι πεφωτισμένες αυτοσχέδιες δημιουργιές αποτυπώθηκαν μόνο γραπτά στους επικήδειους των κυριολεκτικών θυμάτων τους, και το σενάριο των Huck Botko & Andrew Gurland, από κει ξεκινάει, από τα πολύ επικίνδυνα τρικ του θρησκευτικού επαγγέλματος, για να διαγράψει μια πορεία που πλησιάζει περισσότερο το θρίλερ παρά τις ιπτάμενες δαιμονισμένες που βλέπεις στις αφίσες της Lionsgate. Βετεράνος της τηλεόρασης, ο Patrick Fabian υποδύεται με εκπληκτική άνεση για κάθε κάμερα και κοινό, τον ευαγγελιστή που κάνει κάθε άλλου είδους πωλητή να ντρέπεται, και σα πρώτο twist, ο χαρακτήρας του πιστεύει ειλικρινά πως κάτι απτό πουλάει σε όσους αγοράζουν, κάποιου είδους ανακούφιση και παρηγοριά, μέχρι που συνειδητοποιεί ότι αυτή μπορεί να είναι και θανατηφόρα. Έτσι αποφασίζει να το γυρίσει σε τίποτα ειλικρινέστερο, κτηματομεσίτης για παράδειγμα, αλλά όχι προτού ξεσκεπάσει την εκμετάλλευση αφελών που εξασκεί το μέχρι τώρα επάγγελμά του.

Η συνέχεια είναι αρκετά χαρισματική και δίκοπη, όσο και ο κεντρικός της ήρωας, καταφέρνει να σε πείσει ότι η κασέτα έχει λόγο να συνεχίζει να γυρνάει και αποφεύγει τις φτηνές τρομάρες όσο η μουσική επένδυση.. φτηνής τρομάρας γρονθοκοπάει την αναστολή σκεπτικισμού σου, δεν αφήνει ούτε στον εξορκιστή στο πανί ούτε στον Superman που κρύβεις μέσα σου περιθώρια για υπερηρωισμούς όσο παίζει με το κλασικό αφηγηματικό τόξο ανθρώπου που χάνει τη πίστη του για να τη ξαναβρεί, προσέχει την συναισθηματική ευθύτητα και τη ψυχολογική αναστάτωση για την οποία ακριβώς αδιαφορεί το κοινό στο οποίο απευθύνεται. Με λιγότερα από $2 εκατομμύρια στον προϋπολογισμό, ο Stamm έχει να ευχαριστεί τον Eli Roth (το όνομα του οποίου φιγουράρει πρώτο, ως παρουσιαστή, σε όλες τις faux αφίσες) μόνο για το ότι δε κοίταξε με εντελώς θολό αρπαχτικό μάτι τον προοιωνό του Εξορκισμού, το A Necessary Death (2008), όσο αυτό γύριζε τα λιγότερο mainstream (SXSW, Raindance) φεστιβαλικά κυκλώματα.