Fair Game (2010)

Πρώην πρέσβης των ΗΠΑ αποκαλύπτει παραποιημένη πραγματογνωμοσύνη του για ανυπαρξία όπλων μαζικής καταστροφής στο Ιράκ και η αμερικανική κυβέρνηση αποφασίζει να εξολοθρεύσει πολιτικά και κοινωνικά, αυτόν και την μυστική πράκτορα της CIA γυναίκα του.Βασισμένο σε ένα απ’ τα μεγάλα πολιτικά σκάνδαλα των ΗΠΑ της περασμένης δεκαετίας, το Fair Game του Doug Liman μπορεί να υποφέρει απ’ το περασμένο της επικαιρότητάς του, παραμένει όμως, παρ’ ότι πολιτικό θρίλερ με κρίσεις ταυτότητας που το ρίχνουν άτσαλα στο οικογενειακό δράμα, μια εξαιρετικά καίρια κι εύστοχη κοινωνιολογική παρατήρηση των πολιτικών αντανακλαστικών μιας ολόκληρης χώρας, εμποτισμένης με ξενοφοβικά και μισαλλόδοξα ένστικτα, όπως αυτά καλλιεργούνται κι αναθρέφονται και θεριεύουν απ’ τις ακτίνες που εκτοξεύουν οι τηλεοράσεις, στα προγράμματα που πλασάρονται ως ενημερωτικά. Ο Liman κι οι σεναριογράφοι του, καταφέρνουν να στήσουν ατμόσφαιρα αποπνικτική, και μέσα σ’ αυτή αφήνουν να μαραζώσουν δυο χαρακτήρες ιδεαλιστικά σχεδόν πλαστοί, σαν σε πείραμα για το πόσο μπορεί ν’ αντέξει η αλήθεια κι η αφοσίωση στην αρετή, σε δωμάτιο που πλημμυρίζεται από διαφθορά και απάνθρωπη στρατηγική. Απογειωμένο απ’ τις ερμηνείες των δυο πρωταγωνιστών του, το Fair Game, αν και γυρισμένο για την Obama εποχή, δίνει ανησυχητικά την εντύπωση ότι φοβάται το θέμα του, μονάχα λοξοκοιτάζοντας την πολιτική σκακιέρα που το περιβάλλει, παρά ανατέμνοντάς την. Αυτήν την απροθυμία του να εξερευνήσει τους λόγους που ετούτο το ζευγάρι αληθινών ανθρώπων, έφτασε επικίνδυνα κοντά στο σημείο καμπής του, προκειμένου να ξεδιπλώσει σχετικά κλισαρισμένα την ίδια την καμπή (ειδικά στο δεύτερο μισό του), υπογράμμιζε φανατικά κι ο ίδιος ο Liman στις Κάνες, όταν παρουσίαζε το Fair Game στο διεθνές διαγωνιστικό, εντείνοντας την αίσθηση σχιζοφρένειας μιας ταινίας, που εκμπέμπει κι η ίδια άρωμα απογοήτευσης που δεν ακολουθεί τη διαδρομή με το πραγματικό ενδιαφέρον, παρά ακυρώνεται όσο πλησιάζει προς το τέλος της, έχοντας επιλέξει τη λάθος θεματική.