Cyrus (2010)

Καθημερινός χαρακτήρας συναντάει, με παρότρυνση της πρώην γυναίκας του που έχει βαρεθεί να τον βλέπει να τον παίζει, την ιδανική καθημερινή σύντροφο. Όμως αυτή έχει κι άλλον άντρα στη ζωή της. Χαιρετισμένο από το Sundance ακόμη σα το πέρασμα του mumblecore στο mainstream, το Cyrus (2010) κατάφερε όντως να μαζέψει και $7μισι εκατομμύρια δολάρια το καλοκαίρι στην Αμερική, 7 περισσότερα από το προηγούμενο στοίχημα του λίγο πολύ ανύπαρκτου κινήματος, το ψιλο Apatow-ικό bromance Humpday (2010), και χωρίς να κάνει (το Cyrus) πολλούς συμβιβασμούς στις δημιουργικές ελευθερίες του. Το φιλμ μπορείς να το πεις ακόμα και αντι-χολιγουντιανό, με την έννοια ότι υποκαθιστάει στις ίδιες συνταγές το γυάλισμα και τους θεατρινισμούς με μινιμαλισμό και υποτονικότητα, παρόλο που η αγαπησιάρα καθημερινότητά του ενσαρκώνεται από το καθημερινό όνειρο του μισού πληθυσμού του πλανήτη (i.e. τη Marisa Tomei) και παρόλο που κλείνει ως δράμα ενηλικίωσης, έχοντάς σε βέβαια προειδοποιήσει κάπως από τον τίτλο. Στον επώνυμο ρόλο, σαν 21χρονος Cyrus, ο Jonah Hill προχωράει σε όλο και πιο υποχθόνια και αλαφρά παραφρονημένα σχέδια για να ξεφορτωθεί αυτόν που βλέπει σαν αντίπαλο για τη καρδιά της μάνας του, χρησιμοποιεί το.. προτεινόμενο μίγμα επίφασης μεγαλοψυχίας και τεχνητών ενοχών για να διαχειριστεί την ευαισθησία της, καταλαβαίνει το λάθος του μόνο όταν αυτή αρχίζει πια να μη τον εμπιστεύεται. Απέναντι, ο John C. Reilly, ανάμεσα στις πρόσφατα ανακοινωμένες υποψηφιότητες των Indie Spirits, φτιάχνει ένα χαρακτήρα αιώνιου παιδιού που ωριμάζει αναγκαστικά, μη μπορώντας να αντιμετωπίσει την ανωριμότητα του Cyrus, και αποτελεί τον καταλύτη για να κορυφωθεί κλασικά το δράμα. Οι αδερφοί Duplass επέμειναν στο δημιουργικό στιλάκι τους, αν και όχι αιματηρά ανεξάρτητη η παραγωγή εξακολουθεί να μοιάζει κάπως στημένη στο ποδάρι, ο Reilly αισθάνεται πιο άνετα απ' όλους με τους αυτοσχεδιασμούς έχοντας και το πλεονέκτημα να είναι φυσικά συμπαθητικός, η Marisa που παίζει και χωρίς πολύ μακιγιάζ και κολακευτικό φωτισμό, απελπίζεται για σκηνοθετικές οδηγίες συχνά πυκνά, πράγμα που τελικά σε σμπρώχνει ακόμα περισσότερο να της φωνάζεις να σε παντρευτεί και να σε κοπανάει ο προβολατζής. Αυτός ο πραγματικός αφοπλισμός σου, αντί για τις συνηθισμένες εκβιαστικές χερούκλες που χώνονται από το στόμα σου στο στομάχι σου για να στο σφίξουν, δικαιολογεί και με το παραπάνω το σουλατσάρισμα της ταινίας στις αίθουσες των γειτονιών του κόσμου.