Hereafter (2010)

Τρεις άνθρωποι έρχονται σε στενή επαφή με το επέκεινα, κι επαναπροσδιορίζουν τη θέση τους στην από 'δώ μεριά της ύπαρξης.Περισσότερο ιστορία για το τι συμβαίνει μετά θάνατον όταν γυρίσεις στη ζωή, παρά μετά θάνατον σκέτο, η καινούρια ταινία του γερο-Clint μπορεί να μην είναι ακριβώς στο ίδιο επίπεδο με τις εξωπραγματικές δουλειές που παραδίδει με ανησυχητική συνέπεια σ’ αυτή τη δεύτερη καλλιτεχνική του άνοιξη, όμως είναι κι αρκετά μακριά απ’ το να την χαρακτηρίσεις παραπάτημα. Μάλλον το αντίθετο θα έπρεπε να πεις, με τον 80χρονο σκηνοθέτη που γεμίζει εμπειρία ένα project απλά και μόνο κοιτώντας το, να προσπαθεί να βρει δραματική υπόσταση και σοβαρότητα, σ’ ένα σενάριο που δεν θα παρεξηγιόσουν αν το έβαζες στη στοίβα με τα αδιάφορα προσχέδια. Τρεις μισοψημένοι χαρακτήρες αποκτούν σκιά χάρη στην διακριτική ακρίβεια των ερμηνειών που αποσπά ο σκηνοθέτης, και περιφέρονται σ’ ένα σύμπλεγμα συναισθηματικών ευκολιών, αστείων πλοκών και εξωφρενικών συμπτώσεων, περνώντας την ώρα τους κυρίως με διαλόγους που υπογραμμίζουν τα αυτονόητα πριν τα κάνουν κεφαλαία bold με highlight.

Μια διαρκής αίσθηση αδικαιολόγητης σοβαροφάνειας προσπαθεί συνέχεια να σου κλέψει το οξυγόνο, κι ο Eastwood σου δίνει κλεφτές τζούρες αέρα δίνοντας χώρο και χρόνο στους χαρακτήρες και το δράμα τους να απλώσουν τα αρώματά τους και να καλύψει τη μούχλα τους με τη δική του φινέτσα, τρυφερότητα κι ευαισθησία. Κρατώντας τον τόνο του μακριά απ’ τις εντυπωσιακές φανφάρες και τους συναισθηματικούς εκβιασμούς που θα περίμενες, και υποσκάπτοντας τα μεταφυσικά δολώματα που του έχει αφήσει να κρέμονται προκλητικά ο Morgan, ο Eastwood αφήνει παρακαταθήκη με την ταινία του, την εναρκτήρια σεκάνς του τσουνάμι που δίνει μαθήματα εγκεφαλικής εκρηκτικότητας εκεί που θα περίμενες 52 cut το δευτερόλεπτο και βεγγαλικά για 10 πρωτοχρονιές από έναν Emmerich, έναν οργασμό διανοητικής σεξουαλικότητας πάνω από ένα τραπέζι ζαρζαβατικά που θα σου έτριβε στη μούρη ένας Woody Allen, κι ένα τροχαίο βγαλμένο από καθαρόαιμο συναισθηματικό θρίλερ, που θα σε έκανε να ψάχνεις τις δραμαμίνες σου, αν το είχε γυρίσει ένας Danny Boyle. Και κάνει μια ταινία που μοιάζει με άσκηση για το αν μπορείς να βγάλεις σοβαρό αποτέλεσμα, από ασόβαρο υλικό. Δεν χρειάζεται να σου πω ότι το καταφέρνει. Κι αυτό.