The Adventures of Tintin: The Secret of the Unicorn (2011)

Η μινιατούρα ενός πλοίου, στέλνει τον δαιμόνιο ρεπόρτερ με το ατίθασο τσουλούφι, από πλατεία γιουσουρούμ στα πέρατα του κόσμου, στο κατόπι μυθικού βυθισμένου θησαυρού.Βασισμένος σε τρία από τα εικονογραφημένα βιβλία του Hergé και την μακροχρόνια αγάπη του σκηνοθέτη για τον ήρωα, απ’ την εποχή που έστηνε τις διαπλανητικές περιπέτειες του Indiana Jones σε λίγο-πολύ παράλληλο άξονα με τις αποικιογυριστικές έρευνες του παιδιού ρεπόρτερ, o Steven Spielberg, σύμφωνα και με την μυθολογικής πλέον διάστασης ιστορία της παραγωγής, πέρασε στο πέρασμα του πιτσιρικά με το τσουλούφι στην οθόνη με τις τρεις διαστάσεις, όχι χωρίς βαριά σκέψη για την ψηφιακότητα που θα έβαζε στο μέσον του, κι ούτε δίχως αρκετές παραινέσεις απ’ τον Peter Jackson να πιάσει στα χεράκια του τα ηλεκτρονικά παιχνίδια της WETA, και να φορέσει στα γυαλάκια του τους νέους ορίζοντες δημιουργικής ελευθερίας που του ανοίγουν. Και για να αποδώσει το χάος του χάσματος των εποχών που χωρίζουν τις πρώτες, στρογγυλεμένες συλλήψεις των χαρακτήρων, απ' την απίστευτη ευκρίνεια που τους χαρίζουν οι φανταστικοί νέοι κόσμοι του CG, ο θείος Steven δεν χρειάζεται παρά μονάχα μερικά δευτερόλεπτα απ’ την αρχή της σκηνής που ανοίγει την ταινία του, για να σε κάνει να σαστίσεις χαμογελαστός με το πρώτο απ’ τα μεζεδάκια της διαολεμένης, ζαβολιάρικης παιδικότητας που ξύπνησε το υλικό, στον απ’ την εποχή του Catch Me If You Can (2002) μισοκοιμισμένο σκηνοθέτη, που κάποτε επαναπροσδιόριζε το Hollywood με συχνότητα διετίας.

Με το τρίο των Moffat, Wright και Cornish να του χαρίζουν το πιο συναρπαστικό κι ολοκληρωμένο σενάριο που έχει πέσει στα χέρια του απ’ την εποχή του Minority Report (2002) κι εδώθε, ο Spielberg κρατιέται μακριά απ’ τα πειράματα με το uncanny valley που κατάπιε τον Robert Zemeckis, και καλύπτει συνειδητά τους ήρωές του με τα χρώματα της κομικίστικης καταγωγής τους. Εκμεταλλεύεται την ελαστικότητα των κανόνων του σύμπαντός της για να στήσει δράση έντονη, φασαριόζικη και σπιντάτη αρκετά, ώστε να σε τραβήξει στην άκρη του καθίσματός σου, και σε στέλνει πάλι πίσω να χτυπιέσαι στην πλάτη του, όταν την γειώνει με σπαρταριστή καρτουνίστικη αποδόμηση. Κι ενώ κάνει τα διαλείμματά του για να σου δείξει διακριτικά πόσο μπροστά έχει φτάσει το performance capture, πιάνοντας και την παραμικρότερη των κινήσεων στις δραματικότερες των στιγμών κι αποδίδοντάς την με λεπτομέρεια πιο λεπτή κι απ’ την τρίχα του αμούστακου Tintin, το πραγματικό πανηγύρι το στήνει ο Spielberg όταν αρχίζει τα ρεσιτάλ επίδειξης δημιουργικής απελευθέρωσης που του χαρίζουν οι ψηφιακές του κάμερες, στέλνοντάς ‘τες να στριφογυρνάνε σαν παλαβά γεράκια πάνω, κάτω και τριγύρω απ’ τις υπερθεαματικές του καταδιώξεις, ενορχηστρωμένες με ακρίβεια και μαεστρία που ξεπερνιούνται μονάχα απ’ το ντελίριο του δημιουργικού πυρετού που μεταμορφώνει την οθόνη στην πεμπτουσία του παλιού, καλού, εκστατικού Spielberg-ικού σινεμά: αγόρι, μόνο, ψάχνει διέξοδο απ’ την καθημερινότητα της πραγματικότητας, και την βρίσκει σε κόσμο μαγικό, γεμάτο μύθο, περιπέτεια και υψηλά ιδανικά, απ’ αυτά που σπάνια βρίσκεις πια οπουδήποτε αλλού απ’ τα παραμύθια τα παιδικά. Έστω κι αν ο Tintin του είναι τόσο άνευρος ως χαρακτήρας, που δεν θα μπορούσε να κρατήσει ούτε trailer χωρίς τους υποστηρικτικούς του ήρωες τριγύρω (και το πιστό του τετράποδο, φυσικά), ετούτη η νέα εκδοχή για την αλά Indiana Jones συνταγή, είναι ικανή να σε παρασύρει σ’ εκείνη την εποχή που έμπαινες στην αίθουσα για να πετάξεις σε άλλους κόσμους, πιο χρωματιστούς, κι όταν άναβαν τα φώτα όχι μονάχα έβγαινες χωρίς να αισθάνεσαι εξαπατημένος, αλλά ανανεωμένος κι ενδυναμωμένος για τη μουνταμάρα εκεί έξω.