Extremely Loud and Incredibly Close (2011): Fortune cookie trailer
Πάρε έναν από τους πλέον αγαπητούς στο κοινό Αμερικανούς ηθοποιούς, κλείσ' τον στον 106ο όροφο των Δίδυμων Πύργων την τελευταία μέρα που στέκονταν όρθιοι, βάλε απέναντι τη Sandra Bullock να βουρκώνει στο τηλέφωνο κι αμόλα ένα πιτσιρίκι να βρει στοιχεία και κλειδιά, κι έχεις το απαύγασμα της συναισθηματικής χειραγώγησης, με την υπογραφή ενός απ’ τους πλέον επιδερμικούς κι άλλο τόσο υπερκτιμημένους σκηνοθέτες της περασμένης δεκαετίας, να σου φωνάζει εξαιρετικά δυνατά κι από απίστευτα κοντά, όλα τα σημειώματα όσων fortune cookies έχει διαβάσει στη ζωή του. Οσκαρικά πράγματα.
Βασισμένο στο ομότιτλο βιβλίο του Jonathan Safran Foer, που στην πρώτη του κυκλοφορία πριν καμιά πενταετία, είχε χαιρετισθεί απ’ την πλειονότητα του νεοϋορκέζικου Τύπου ως το συναισθηματικά νερουλό, σχηματικό και καιροσκοπικό έργο ενός απατεώνα, το νέο πόνημα του Stephen Daldry φαίνεται όχι μόνο να συνεχίζει στα γνωστά χνάρια του τρεις φορές υποψήφιου για Όσκαρ σκηνοθέτη των Billy Elliot (2000), The Hours (2002) και The Reader (2008), αλλά αν κρίνεις απ’ αυτό το δεύτερο trailer του Extremely Loud and Incredibly Close, που κυκλοφόρησε στα μέσα της βδομάδας, δείχνει να έχει φτάσει σε νέα ύψη την τεχνική γυαλίσματος της επιφανειακής παντογνωσίας ενός σκηνοθέτη, που έχει κάνει τέχνη την συστηματική αλίευση των ευαισθησιών του μέσου μεσήλικα θεατή, για να τις τυλίξει γύρω από εξόφθαλμα κάλπικες δραματικές περιστάσεις, να τις βουτήξει στο μέλι της αυτοανακάλυψης που αλλάζει για πάντα τη ζωή σου, και να σου τις σερβίρει ως ανακουφιστικό ζαχαρωτό κουράγιου, που υπόσχεται ότι για όλους υπάρχει ένα happy end στην άλλη άκρη του ουράνιου τόξου που γεννιέται όταν κλάνει ένα λούτρινο αρκουδάκι. Κάπως έτσι λοιπόν, στήνεται κι η ιστορία του πιτσιρικά με το ασυγκράτητο πνεύμα εξερεύνησης, την αγάπη για την περιπέτεια και τον γενετικό προγραμματισμό για το υψηλό, το όμορφο και το αληθινό, ο οποίος ξεκινά να βρει την κλειδαριά που ανοίγει το κλειδί που βρήκε στην ντουλάπα του πατέρα που έχασε στις 11 Σεπτέμβρη, και στην πορεία βρίσκει και νόημα ύπαρξης αρκετό για να' χει να μοιράσει σε πεντέξι απελπισμένους περαστικούς που θα συναντήσει στο δρόμο του.
Ανάμεσα σ’ αυτούς, βρίσκεται ο Max von Sydow, που μπορείς να ελπίζεις ότι θα προσθέσει ένα κάποιο πέπλο ερμηνευτικής σοβαρότητας στο project ως μουγκός βοηθός του μικρού στην έρευνά του, η Viola Davis, της οποίας η παρουσία μπορείς να περιμένεις ν’ ακούγεται ως συμπληρωματική στο οσκαρικό σπρώξιμο του ρόλου της στο The Help (2011), και βέβαια η οσκαρούχος πλέον Sandra Bullock, που ως απαρηγόρητη μητέρα του πιτσιρικά, συμπληρώνει μαζί με τον Tom Hanks στο ρόλο του εκλιπόντα, το οσκαρικό pedigree μιας παραγωγής που ξεκίνησε γυρίσματα τον περασμένο Μάρτη, κι έχει αρχίσει ήδη να φωνάζει το παρόν στ’ αυτιά των Ακαδημαϊκών, με προγραμματισμένη περιορισμένη έξοδο ανήμερα τα Χριστούγεννα, για να προλάβει να μπει στις καλένδες των υποψήφιων διεκδικητών. Ε κι αν το καταφέρει βέβαια, μη σου κάνει και καμιά ιδιαίτερη εντύπωση, μιας και η ιστορία δείχνει κομμένη και ραμμένη να χαϊδέψει το συναισθηματικό υπογάστριο των ψηφοφόρων που χαίρονται κάθε που θυμούνται ότι ζουν σε μια χώρα που ξέρει να κρατάει το κεφάλι ψηλά, ακόμη κι αν οι υπενθυμίσεις έρχονται με συναισθηματικότητα αρκετά χοντροκομμένη για να τσιγκλάνε και τα πιο ρεπουμπλικάνικα των αντανακλαστικών. Άλλωστε και το The Blind Side (2009) μια χαρά υποψήφιο βρέθηκε πρόπερσι.