New Year's Eve (2011)

Εγκεφαλική ατροφία είναι ένα κοινό χαρακτηριστικό γνώρισμα πολλές από τις ασθένειες που έχουν επιπτώσεις εγκέφαλος. Ατροφία από οποιαδήποτε απώλεια μέσων ιστού κυττάρων. Στον ιστό εγκεφάλου, η ατροφία περιγράφει μια απώλεια νευρώνες και οι συνδέσεις μεταξύ τους. Αυστηρά για όσους αναρωτιούνται τι θα μπορούσε να είναι χειρότερο και από μογγόλο μπάσταρδο του Valentine's Day (2010) με το I Don't Know How She Does It (2011), το New Year's Eve (2011) θα ήτανε το πιο θαυμάσιο σποτάκι υπέρ της ευθανασίας σε περίπτωση εκτεταμένης εγκεφαλικής ατροφίας, αν δεν ήτανε ήδη φορτωμένο μέχρι ναυτίας από τα μηνύματα όσων σπονσονάρανε πέρσι τον εορτασμό της πρωτοχρονιάς στη Times Square, και όχι μόνο αυτών. Μιας και δεν υπάρχει προς ανάπτυξη θέμα ούτε καν υποτυπώδες (του στιλ μέρα των ερωτευμένων ας πούμε), το σενάριο απλά εξερευνάει τα όρια της άνοιας, αφηγείται τις αναμνήσεις ενός εγκεφαλικά νεκρού από πενήντα χρόνια τηλεσκουπιδοφαγίας, και χρησιμοποιεί τις διαφημίσεις σα συνεκτικό ιστό, σα πέρασμα από τη μια εμετική φτήνια, στην εμετικότερη. Με υποχονδριακή άνεση, ο Robert De Niro παίζει σα να πέφτουν ήδη τα credits τέλους (και να έχουν ξεκινήσει οι πλάκες από τα γυρίσματα) τον ετοιμοθάνατο που κουβαλάει όλες τις τούρκικες πονεμένες ιστορίες του πλανήτη (από Βιετνάμ μέχρι Αλτσχάιμερ, και χωρίς πλάκα), με κατασυγκινητική επαγγελματική συνέπεια η Michelle Pfeiffer επαναλαμβάνει κάπως το ρόλο της Selina Kyle καταδικασμένη στη μοίρα χειρότερη από θάνατο που λέγεται μπουλούκος Zac Efron συμπρωταγωνιστής, από το να μάθεις τι επιδιώκουνε κιόλας οι χαρακτήρες τους, προτίμησε κάτι δροσιστικό, πρωτοχρονιάτικη εξαγωγή όλης της κάτω οδοντοστοιχίας και σφράγισμα όλης της πάνω για παράδειγμα, από το να ασχοληθείς και με τους υπόλοιπους, ρόλους που μπορούν να κάνουν ακόμα και τη Sarah Jessica Parker να κοκκινίζει από ντροπή, εφάρμοσε ανθρωπιστικά την αρχαία φυσική, πνευματική και πνευματιστική πρακτική του αυτοστραγγαλισμού.