Τα ανεξάρτητα βραβεία της Δυτικής Ακτής και ουσιαστικά εδώ και κάποια χρόνια όλης της Αμερικής, μετακόμισαν φέτος Παρασκευή βράδυ σε prime time και στο LA Live, τυπικά με την ευκαιρία της 25ης επετείου τους αλλά στη πραγματικότητα προφανώς για να κατοχυρώσουν οριστικά και επίσημα το status τους απέναντι στα Gothams, να αποφύγουν το φτηνό αλλά στενό μαρκάρισμα των Razzies, και να αρχίσουν σιγά σιγά να φέρνουν καμιά τηλεθέαση στο IFC σα ψαγμένο αντίβαρο στα Oscars, τώρα που ο Tom Sherak οδηγεί την Ακαδημία του σε πιο λαϊκές επιλογές (μια Ακαδημία που υπό τον Sid Ganis είχε ξεκινήσει, άμα θυμάσαι, το 2006 με σχεδόν ολοκληρωτική αντιγραφή της λίστας των Spirits στις υποψηφιότητές της).

Δε ξέρω πόσο θα σου λείψουν οι τέντες στη παραλία της Santa Monica και το ανεπιτήδευτο της άμμου αντί για τα στησίματα στα κόκκινα χαλιά, και σίγουρα η τελετή που δεν έπαιξε καθόλου online θα είχε φανερό επιχειρηματικό-τηλεοπτικό παρασκήνιο, όμως σε αυτή τη φάση η αμερικάνικη (και η πλανητική) ανεξάρτητη παραγωγή έχει ανάγκη ένα κάποιο κύρος και μια κάποια προσποίηση οικονομικής άνεσης, εφόσον συντρίβεται και από τη συμπίεση των μεγαλομεσαίων και από τη σαβούρα που απαιτεί, εμφατικά πια, τόσο η ύφεση όσο και το γυναικείο κοινό (σαβούρα που έχει ήδη παγκοσμιοποιηθεί σε τρεις διαστάσεις, άμα πρόσεξες τι κόβει αυτές τις μέρες η Αλίκη (2010) της Disney, συνεχίζοντας τα.. διαστημικά όργια του Avatar). Από πάνω, η Precious μπορεί να είχε το Sundance και το Toronto πίσω της, όμως δύσκολα μπορείς να πεις ότι δε χρειάζονταν να πάρει και.. ότι Indie Spirit υπήρχε. Ο κινηματογράφος δεν έχει καμιά υποχρέωση βέβαια να είναι αποκλειστικά cool και αντρικός, το πραγματικά λούμπεν κοινό του Tyler Perry και της Oprah Winfrey χρειάζονταν να πλατσουρίσει και σε τιποτάλλο εκτός από.. σκατά, και η ταινία θα είναι έτσι κι αλλιώς μαύρο πρόβατο απόψε στο Kodak Theatre, ενώ οι ακαδημαϊκοί έχουν φροντίσει να λάμπει απέναντί της ο αυθεντικός νότιος παλαιο-αμερικάνικος κουραδένιος (σόρι δε κρατήθηκα) ρατσισμός του Blind Side. Έτσι, ο αξιοπρεπής ειλικρινής ταλαντούχος επίγνωστος ψιλοτραγέλαφος της παραγωγής, μάζεψε για τελευταία φορά όλα τα φώτα της βιομηχανίας, εκπροσωπούμενος ιδανικά από τον Lee Daniels που, κατά τη παραλαβή του βραβείου σκηνοθεσίας, ευχαρίστησε σχεδόν συγκινητικά γκέικα τους βασικούς συνεργάτες του με τελευταίο το αγόρι του, τον Andy Sforzini. Νωρίτερα(?) και εντελώς, εντελώς πρεπούμενα, ο John Waters κλήθηκε να παρουσιάσει τις ιδέες του για το sequel.

H Kathryn Bigelow δεν ήταν καλεσμένη του Film Independent φέτος, αφού το Hurt Locker (2008) είχε υποβληθεί από τη Summit πέρσι, και τσιμπήσει δυο υποψηφιότητες για ερμηνείες, χαρακτηριστικά ίσως της πραγματικής του θέσης απέναντι σε ταινίες.. ταινίες. Ότι περίσσεψε από τη Μονάκριβη, το πήραν A Serious Man, Crazy Heart, An Education, The Messenger, (500) Days of Summer, Anvil! The Story of Anvil (2008) και Humpday.

Η Sandra Bullock και η Εκδίκηση των Ηττημένων διακρίθηκαν τα ξημερώματα στο Barnsdall Gallery Theatre ανάμεσα στη παραδοσιακή, για τριακοστή φορά, μια μέρα πριν τα Oscar®, βροχή από επίχρυσα βατόμουρα που πετάνε τα Razzie® Awards στις θεωρητικά χειρότερες αμερικάνικες ταινίες της προηγούμενής τους χρονιάς. Βέβαια φέτος, από τις υποψηφιότητες κλασικά, έγινε πιο φανερό από ποτέ πως η επιτροπή από κάθε πρόθυμο να καταβάλει τουλάχιστο $25 ετησίως στον John Wilson.. δε βλέπει τις ταινίες που ψηφίζει, και βγάζει συμπλέγματα ή προσπαθεί να προκαλέσει (προσπάθεια που δεν αποκλείει βέβαια το σύμπλεγμα), όπως συμπέρανε και η Bullock στις δηλώσεις της κατά τη παραλαβή των Razzies χειρότερης Ερμηνείας και Ζευγαριού (με τον Bradley Cooper) για το All About Steve.

Ο Steve σίγουρα βρέθηκε στα χειρότερα πολλών κριτικών της χρονιάς αλλά περίεργα δεν ήταν υποψήφιος στη κατηγορία της ταινίας, ενώ γενικότερα, New Moon, Hannah Montana, Jonas Brothers, I Hate Valentine's Day, Bride Wars, Morgans, Beth Cooper, Jennifer's Body και κάθε άλλη αλαφρά καλύτερη από αυτές τις περσινές ασύστολες γυναικιές, έμεινε στο απυρόβλητο ή περιορίστηκε σε βοηθητικούς ρόλους. Κι ακόμα κι αν πεις ότι η σκοπιά ήταν πιο αντρική, η Miss March που έπιασε πραγματικά πάτο σε κριτικούς και κοινό δεν εμφανίστηκε σε καμιά κατηγορία, πράγμα που επιβεβαιώνει ότι η πλειοψηφία των ψηφοφόρων πια δε βλέπει ταινίες ούτε στο βίντεο. Όπως και να 'χει, από τη φούρια των προηγούμενων χρόνων, οι επιλογές της δεκαετίας ήταν σχετικά λιγότερο αμφισβητήσιμες, Battlefield Earth (2000), Eddie Muprhy και Paris Hilton σάρωσαν αναμενόμενα, αν και το Πεδίο Μάχης άξιζε κι ένα έξτρα ευχαριστήριο για το ατελείωτο γέλιο που συνεχίζει να προκαλεί σε όποιον απλά πέσει πάνω σε καμιά φωτογραφία της παραγωγής στο δίχτυο.

Ο Wilson τσιγκουνεύτηκε και τα κάπου 5 δολάρια που θα χρειάζονταν να δώσει για κάνα αγαπησιάρικο, στιλ Μπούτια της Δεκαετίας, βραβείο στη Sandra, παρολαυτά αυτή εμφανίστηκε στην απονομή όπως είχε υποσχεθεί, και ουσιαστικά έσβησε πριν ξεκινήσουν τις γιούχες για το χρυσό αγαλματάκι που θα παραλάβει απόψε στο Kodak Theatre. Land of the Lost και GI Joe έμειναν σχεδόν με άδεια χέρια παρά τις άπειρες υποψηφιότητές τους, υποψηφιότητες που φυσικά πρέπει να προσπαθήσεις για να καταλάβεις πως προέκυψαν (τόσες, αν όχι τιποτάλλο). Τα τρία (3) άγρια μούρα του Transformers: Revenge of the Fallen ήταν για ταινία, σενάριο και σκηνοθεσία, με το τελευταίο τουλάχιστο να αποδεικνύει ότι πλέον οι μουροφόροι εκτός από το ότι δε βλέπουν τις ταινίες που στέλνουν, και εκτός από το ότι δε βλέπουν ταινίες γενικά, δεν έχουν και ιδέα από κινηματογράφο, όπως θα περίμενες.


Περισσότερα στο δελτίο τύπου "RAZZIE® Voters Spread the Loathe Around"

Η Juno (2007) ήταν η μεγαλύτερη νικήτρια στα φετινά Spirits, δίνοντας ένα αισιόδοξο τόνο σε ένα βροχερό σαββατοκύριακο για το Los Angeles, στο οποίο προβλέπεται να βρέξει και ακαδημαϊκά βραβεία σε ζοφερά φιλμ και συνθήκες κατήφειας απόψε.

Η τελετή, στην παραδοσιακή τέντα στη παραλία της Santa Monica, από την αρχή σκότωνε το ακροατήριό της με τον Rainn Wilson (Dwight του Office US) να περνάει ψεύτικες οντισιόν από τους παρόντες υποψήφιους σκηνοθέτες. Και πήρε φωτιά από τα παραδοσιακά κόκκινα της Diablo Cody που πανηγύρισε παραδοσιακά έξαλλα το Spirit πρώτου σεναρίου, δηλώνοντας συνεχώς ότι είναι το πιο κουλ βραβείο. Κουλ ήταν και το γενικότερο.. πνεύμα των πρώην ανεξάρτητων διακρίσεων της Δυτικής (μόνο) Ακτής, που μετά από καναδυό χρόνια άγριου μπασίματος στη περιοχή τους από τα ανεξάρτητα.. Oscar® (ειδικά πρόπερσι) κατάφεραν φέτος να αποκτήσουν ταυτότητα, εκμεταλλευόμενα τη γιγάντωση της indie παραγωγής. Αφού πέρσι η Little Miss Sunshine (2006) μπορεί να κυνήγαγε μέχρι τέλους συγκεκριμένον χρυσό γυμνό τύπο αλλά φέτος το πνευματικό παιδί της Cody, παρότι μια κλάση ανώτερο, δεν φαίνεται να έχει τέτοιες ελπίδες, μπροστά στις τεραστιότερες και μισοανεξάρτητες υπόλοιπες οσκαρικές υποψήφιες.

H Juno πήρε, εκτός από Πρώτο Σενάριο, Καλύτερη Ταινία και Γυναικεία Ερμηνεία (Ellen Page). Πολυνίκες του απογεύματος ήταν επίσης Le Scaphandre et le Papillon (2007) για Σκηνοθεσία και Φωτογραφία, και The Savages (2007) για Σενάριο και Ανδρική Ερμηνεία, σε μια κατανομή που σοφά αναγνώρισε ότι υπάρχουν και τόνοι καταξιωμένου ταλέντου (Julian Schnabel, Janusz Kaminski, Philip Seymour Hoffman) πέρα από το νέο, ανερχόμενο και αγαπημένο του μποξόφη. Ελαφρά πιο αμφισβητήσιμες ήταν οι επιλογές της διοργάνωσης στα ακόμα πιο ανεξάρτητα που αντιμετωπίζουν όλο και μεγαλύτερα προβλήματα διανομής, τόσα που 'χουν γίνει πια, ζωή να 'χουν. Πρώτη Ταινία πήρε μάλλον δίκαια το υποεκτιμημένο Lookout (2007) και σίγουρα άξιζε ο Neil Kopp αυτό του δονκιχώτη Παραγωγού, αλλά για βραβείο "John Cassavetes" πολλοί θα διάλεγαν (και πιο ταιριαστά) το Quiet City (2007) του Aaron Katz και κάποιοι το Shotgun Stories (2007), ενώ το Someone to Watch στον Ramin Bahrani που είχε ήδη 3 υποψηφιότητες πέρσι για το Man Push Cart (2005) μόνο όσοι του το 'δωσαν μπορούν να πουν και τι ακριβώς εξυπηρετεί. Στα highlights και στον ισορροπημένο τόνο της βραδιάς πρόσθεσε πάντως τις εγκυμοσύνες της Cate Blanchett που πήρε Β' Γυναικείου και της Angelina Jolie που πέρασε να δει μπας και μπερδεύτηκε κανένας με το μαύρο βάψιμό της στο A Mighty Heart (2007) και της δώσει τίποτα. Και τις ευτυχείς ιδιοσυγκρασιακές επιλογές του Once (2006) για Καλύτερη Ξενόγλωσση και του Crazy Love (2007) για Καλύτερο Ντοκιμαντέρ. Έμεινε τιποτάλλο?

Όπως και πέρσι, τα τρία των Χρυσών Βατόμουρων μοιράστηκαν ισορροπημένα ανάμεσα στα δύο φύλα, έχοντας ουσιαστικά προαναγγελθεί από την ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων τους. Η Paris Hilton και ο Mike Myers ισοφάρισαν πανάξια τα ρεκόρ της Lindsay Lohan και του Eddie Murphy από το 2008, αλλά αυτή τη φορά δικαίωμα σε βαρύτιμο επίχρυσο έπαθλο απέκτησαν και ο Uwe Boll με τον Pierce Brosnan, αφού οι κατηγορίες ψιλοεπεκτάθηκαν για να χωρέσουν το.. μεγαλείο της χρονιάς.

Η μη κληρονόμος της περιουσίας της οικογένειας των ξενοδοχείων πρωταγωνίστησε στο The Hottie & the Nottie που ακριβώς ένα χρόνο πριν δεν σάρωσε τα ταμεία, με μέσο όρο εισπράξεων $81 και τίποτα ανά αίθουσα. Από την αφίσα ακόμα της ταινίας μπορείς να καταλάβεις γιατί πήρε και το βατόμουρο ντουέτου, ενώ μάλλον σα μόνιμη καλεσμένη της τελετής η Paris τσίμπησε και την ανυπόφορη δεύτερη ερμηνεία για τα μάλλον υποφερτά τσιριχτά της στο Repo! The Genetic Opera. Υποφερτά μόνο από σεβασμό στο κουράγιο του να αντέξει το ρεζιλίκι τους ήταν τα φωνητικά του Brosnan στο Mamma Mia! με αποτέλεσμα (χωρίς πλάκα) οι φίλοι του να διαβάζουν τα "clutching at notes [..] like a man trying to catch flies on a windy day" των κριτικών σαν αποθέωση της ερμηνείας του. Αποθέωση of sorts για τον Boll ήταν και το πρώτο RAZZIE® καριέρας που απονεμήθηκε μετά το 1987 για να συνοδέψει το επιπλέον (RAZZIE®) της σκηνοθεσίας του σε Postal (2007), In the Name of the King: A Dungeon Siege Tale (2007) και Tunnel Rats παρόλο που έβγαλε και ακόμα καλύτερα μέσα στο 2008. Η μεγάλη έκπληξη of sorts στο Barnsdall Theatre, ήρθε όταν ανακοινώθηκε ο τέταρτος Indiana Jones σα "χειρότερο sequel, prequel, και τα λοιπά", αφήνοντας τα μεγα-υποψήφια Meet the Spartans (5 υποψηφιότητες) και Disaster Movie (6) χωρίς το ξινό βατόμουρό τους.

Το κατόρθωμα του Myers έμεινε ακατανόμαστο όλο το 2008 στις Μάζες και δεν άλλαξε κάτι φυσικά όταν μπήκε το 2009. Το κατόρθωμα της Kim Kardashian να είναι υποψήφια με τη πρώτη της κιόλας εμφάνιση στη μεγάλη οθόνη, το υποδέχτηκε η ίδια με τρακ πολύ μικρότερο από αυτό που πόζαρε με ένα μεγάλο παπάρι στο στόμα στη πρώτη της εμφάνιση στο home video, οπότε οι Μάζες αγαπάνε την κωλάρα της περισσότερο και περιμένουν να ακολουθήσει τα βήματα της πρώτης διδάξασας και στην ασπρόμαυρη φωτογραφία με τη πρασινοπορτοκαλί στάμπα.

Περισσότερα στο δελτίο τύπου "RAZZIE® Voters Love [..], Go Gaga Over Paris & Uwe Boll"

Απροετοίμαστος, αυθεντικός, ασυγκράτητος, μετρημένος, κατασυγκινητικός όπως σε κάθε εμφάνισή του στη περίοδο των βραβείων, ο Mickey Rourke πρωταγωνίστησε και στη πιο λαμπρή βραδιά, τουλάχιστο από το 2006 που μοιράζονταν τους υποψήφιους με τα Oscar® και πολύ πιθανά ever, των πιο λαμπρών ανεξάρτητων αγαλματιδίων. Τα Indie Spirits τίμησαν φυσικά και τον Darren Aronofsky που παρέλαβε το βραβείο καλύτερης ταινίας για τον Παλαιστή του, αλλά και τη κινηματογραφίστριά του, Maryse Alberti.

Στη παραδοσιακή τέντα στη παραλία της Santa Monica, όσο ο σκηνοθέτης που έντεκα χρόνια πριν είχε κάνει το Sundance να παραληρεί για το π (1998) του δήλωνε ξαφνιασμένος με την υπερυπεραριθμία των φαν που ο πρωταγωνιστής του έκρυβε τόσα χρόνια στη ντουλάπα, η Melissa Leo, η πρωταγωνίστρια του Frozen River, της μεγαλύτερης ταινίας του περσινού μεγαλύτερου ανεξάρτητου φεστιβάλ, σήκωνε το ασημένιο φτερωτό πρώτου γυναικείου. Η Heather Rae πήρε και Piaget Award για τη παραγωγή, ενώ το Ballast, δεύτερο στην αγάπη του Sundance και των κριτικών όλο το 2008, έφυγε με άδεια χέρια παρά τις έξι (6) και σημαντικές υποψηφιότητες. Τόσα πολλά (i.e μηδέν) με τόσες υποψηφιότητες, πήρε και η καλλιτεχνιά ονόματι Rachel Getting Married που άφησε έξω από σκηνοθεσία και καλύτερη ταινία το Milk. Αντίθετα, η βιογραφία του Harvey Milk από τον Gus Van Sant, και από τις ελάχιστες σημαντικές παραγωγές του 2008, μάζεψε δεύτερου αντρικού για τον James Franco και πρώτου σεναρίου για τον Dustin Lance Black, με τον τελευταίο να ετοιμάζεται και για οσκαρικές απονομές, παρόλο που το σενάριο του δεν ήταν ούτε τόσο πρωτότυπο ούτε ακριβώς το ισχυρότερο χαρτί του φιλμ.

Υπεραγαπημένος των κριτικών ο Visitor του Thomas McCarthy του έφερε τελικά μια διάκριση για τη σκηνοθεσία του, χωρίς απολύτως καμία κριτική στήριξη ο Woody Allen τσίμπησε ένα (πολλοστό) σενάριο από τον πραγματικό δικαιούχο Charlie Kaufman που περιορίστηκε σε πρώτη σκηνοθεσία για το Synecdoche, New York, ενώ είχε ήδη και το συνολικό Robert Altman Award από την ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων. Η Vicky Cristina Barcelona (του Allen) μπήκε στους πολυνίκες της βραδιάς χάρη στο β' γυναικείο της Penélope Cruz, το Ανάμεσα στους Τοίχους πήρε το ξενόγλωσσο, το Man on Wire το ντοκιμαντέρ, το τελευταίο συγκεντρώνει συγκριτικά τις περισσότερες πιθανότητες (από τα τρία) να κάνει repeat απόψε και μπορείς να στηρίζεσαι στα ξεμωραμένα της Ακαδημίας να το διαψεύσουν.

Live blogging δεν κάναμε, live αναμετάδοση είδαμε πάντως, και μετά από έξι και κάτι ώρες, φέτος μάλλον το άξιζε, έστω κι αν δεν είχαμε κουπόνια στοιχήματος να μας κρατάν στην άκρη του καναπέ. Κι η τελετή βοήθησε, με την DeGeneres να κάνει την πιο διακριτική παρουσίαση στην ιστορία ίσως του θεσμού --και πάλι καλά γιατί δεν είχε πολλά να δώσει με τις ατάκες της πέρα απ' το πολυδουλεμένο timing-- τους παρουσιαστές να προσφέρουν μπόλικα χαχανητά (το δίδυμο Al Gore – Leonardo DiCaprio στην κορυφή τους), τους Πουλόπουλους Παυλόπουλους Ζαζόπουλους Pilobolus, τους χορευτές με τις σκιές, να προσφέρουν πρωτοφανώς εντυπωσιακά χορευτικά ιντερλούδια και τον Jack Nicholson να δηλώνει σιωπηλή συμπαράσταση στην Britney Spears με το νέο του, ξυρισμένο look. Τα απρόβλεπτα βαρετά μοντάζ δεν βοήθησαν, ούτε οι λόγοι των βραβευθέντων, αλλά δεν μπορείς να τα 'χεις όλα.
Η πορεία των βραβείων δεν είχε έλλειψη από εκπληξούλες φέτος, αν και μάλλον όχι τόσο για την Alkisti που με 15 σωστές μαντεψιές, έπιασε τις περισσότερες στον αέρα, συμπεριλαμβανομένης της μεγαλύτερης, στην κατηγορία Κινουμένου Σχεδίου, όπου τα Cars του Lasseter είχαν γκαζώσει για το βραβείο, αλλά οι πιγκουΐνοι του Γιώργου Μηλλιώτη George Miller τούς αρπάξαν το επίσημο ένδυμα. Στο μη ζωγραφιστό κομμάτι πάντως, η μεγάλη ανατροπή της βραδιάς ήταν η μη ανατροπή στη μεγάλη κατηγορία της βραδιάς, όπου ο Πληροφοριοδότης αποδείχθηκε να έχει τις σωστές πληροφορίες, όπως φαινόταν κυρίως μετά τη βράβευση και για μοντάζ, και όπως φαινόταν ότι θα έκανε δηλαδή, πριν μήνες, πριν αρχίσει εκείνη την τρελή κούρσα το κίτρινο Volkswagen. Τα σέβη μου σε όσους επέμειναν στο προ Sundance φαβορί, και τη συμπαράστασή μου σε όσους ήθελαν να δουν μαζί μου χθες βράδυ να θριαμβεύει απ' το πουθενά η ταινία που ο Samuel L. Jackson είχε απ' τις Κάνες τιτλοφορήσει Crash Benetton. Τουτέστιν, σ' εμένα, και όπως έμαθα στο χαλί, τον Roeper.

Όπως φρόντισε να καταστήσει σαφές η DeGeneres χθες, τα φετινά Όσκαρ ήταν υπόθεση πολυεθνική, με τα ονόματα των τιμώμενων να καλύπτουν εθνότητες απ' την Αυστραλία μέχρι το Ηνωμένο Βασίλειο και απ' την Αμερική μέχρι την Κίνα, αλλά κανείς δε σκέφτηκε τους δύσμοιρους τους ανταποκριτές που περισσότερες από μία φορές προδόθηκαν απ' τις πολυγλωσσικές τους ικανότητες. Αν συνεχιστεί έτσι το πράγμα κάποιος θα πρέπει να σκεφτεί την χρήση διερμηνέων. Και δεν μιλάω μόνο για το Filmnet. Το οποίο πραγματικά δεν πρέπει να βγάζει φράγκο απ' την όλη ιστορία, αν σκεφτεί κανείς ότι οι διαφημίσεις στα διαλείμματά του ήταν σχεδόν αποκλειστικά εσωτερικές. Όπως και να 'χει, πέρα απ' την πολυπολιτισμικότητά τους, τα χθεσινά Όσκαρ μπήκαν στο ντουλάπι ως η χρονιά που επιτέλους βράβευσαν τον Scorsese (για την πρώτη του ταινία με πλοκή, που δεν ήταν δική του κλπ.), κατάφεραν να ετοιμάσουν δυο νέες καριέρες (Arndt και Hudson) και να εξασφαλίσουν κάνα δυο ακόμα μήνες sold out παραστάσεων για το Άστυ με τις Ζωές των Άλλων. Μήπως είναι ώρα η εταιρεία να σκεφτεί να την ξανανοίξει σε δυο-τρεις ακόμα αίθουσες;

Δες/κρύψε τη λίστα των νικητών

---

Best motion picture of the year
THE DEPARTED

Achievement in directing
Martin Scorsese - THE DEPARTED

Adapted screenplay
THE DEPARTED

Original screenplay
LITTLE MISS SUNSHINE

Achievement in film editing
THE DEPARTED

Performance by an actor in a leading role
Forest Whitaker - THE LAST KING OF SCOTLAND

Performance by an actor in a supporting role
Alan Arkin - LITTLE MISS SUNSHINE

Performance by an actress in a leading role
Helen Mirren - THE QUEEN

Performance by an actress in a supporting role
Jennifer Hudson - DREAMGIRLS

Best animated feature film of the year
HAPPY FEET

Best documentary feature
AN INCONVENIENT TRUTH

Best foreign language film of the year
THE LIVES OF OTHERS

Achievement in art direction - PAN'S LABYRINTH
Achievement in cinematography - PAN'S LABYRINTH
Achievement in costume design - MARIE ANTOINETTE
Best documentary short subject - THE BLOOD OF YINGZHOU DISTRICT
Achievement in makeup - PAN'S LABYRINTH
Original score - BABEL
Original song - "I Need to Wake Up" - AN INCONVENIENT TRUTH
Best animated short film - THE DANISH POET
Best live action short film - WEST BANK STORY
Achievement in sound editing - LETTERS FROM IWO JIMA
Achievement in sound mixing - DREAMGIRLS
Achievement in visual effects - PIRATES OF THE CARIBBEAN: DEAD MAN'S CHEST

Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος τα Χρυσά Βατόμουρα απονεμήθηκαν ουσιαστικά από την ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων τους και τυπικά σήμερα, πρωί πρωί (για την Αμερική), στο Abracadabra Theatre στη Santa Monica. Και τα σάρωσαν η Lindsay Lohan με τον Eddie Murphy, που όχι μόνο κέρδισαν 3 επίχρυσα βραβεία των $4,89 ο καθένας αλλά έκαναν ιστορικά ρεκόρ, με τις ταινίες τους, I Know Who Killed Me και Norbit, να μην αφήνουν σε κανέναν, εκτός του Daddy Day Camp (Χειρότερο Sequel), δικαίωμα στο.. όνειρο.

Στη πραγματικότητα όλα τα βραβεία --οχτώ (8) συνολικά, ανεπανάληπτο γεγονός φυσικά-- πήγαν στο τρομαχτικό (με όλες τις κακές, και μόνο, έννοιες) φιλμ της προσοντούχας πιτσιρίκας, το οποίο θα έπαιρνε κι άλλο, αυτό του χειρότερου γδυσίματος, αν η φωτογράφιση του New York είχε γίνει μερικές βδομάδες νωρίτερα, για να προλάβει να συσταθεί η κατηγορία. Η Lindsay δε πέταξε σχεδόν τίποτα τότε, η παραγωγή έσκασε μύτη την χειρότερη ταμπλοϊδική εποχή της, και πάτωσαν και οι δυο. Ενώ τώρα, μετά την "αναμόρφωσή" της, η μικρή αστέρα έβγαλε τα μεγάλα Lohans στη φόρα, για να μαζεύει 20 εκατομμύρια επισκέψεις τη μέρα το νεοϋορκέζικο περιοδικό, που εκμεταλλεύτηκε και ότι περίσσεψε την Τετάρτη, κομπλέ με ξενάγηση στα υπόλοιπα θεμάτά του και εξαναγκασμό σου σε εκατό κλικ για να τα δεις (τα απομεινάρια). Παρεμπιπτόντως η δημόσια συμμόρφωση της Lindsay συνεχίστηκε και απέδωσε ήδη νέα συμβόλαια, προς μεγάλη χαρά της μαμάς Lohan.

Ο Murphy πήρε Χειρότερου Αντρικού, Β' Αντρικού και Β' Γυναικείου, έγινε πανάξια ο πρώτος που κερδίζει τρία βραβεία στις τέσσερις κατηγορίες ερμηνειών (και άξιζε και το τέταρτο), ήταν υποψήφιος για πέντε (ρεκόρ κι αυτό), και έχει επόμενο στόχο τις 30 διαχρονικές του Sylvester Stallone. Η τελετή, που σπανιότατα τιμούν οι προσκεκλημένοι της και δε προσποιείται ευφυΐα, ήταν και η μόνη σίγουρη την εποχή της απεργίας των σεναριογράφων αλλά εξαναγκάστηκε τελικά σε αγουροξυπνήματα αφού τα Spirits (που απονέμονται οσονούπω) καθιέρωσαν φέτος και δείπνο (σε ανταγωνιστική ώρα).

Περισσότερα στο δελτίο τύπου "Eddie & Lindsay Both Achieve Trifectas of Trash"

Μέσα σε πλήρη αδιαφορία, όπως ταίριαζε απόλυτα στο υλικό που διάλεξαν να "τιμήσουν" φέτος, απονεμήθηκαν τα ξημερώματα και τα Χρυσά Βατόμουρα του 2007. Από τις υποψηφιότητες ακόμα ήταν γνωστό ότι θα σαρώσει το Βασικό Ένστικτο 2 και η Sharon Stone προτίμησε να πάει στα Spirits να δώσει κάνα βραβείο σε κάποιον που αξίζει (στη Julia Loktev συγκεκριμένα). Το Basically, It Stinks, Too κατά τους διοργανωτές, πήρε τέσσερα (4) βραβεία και το μεγαλύτερο φυσικά. Ενώ άξιος πολυνίκης της βραδιάς ήταν και το Σκατοανθρωπάκι κατ' εμένα, που το αφήνω ακατανόμαστο μη τύχει και το ψάξεις από περιέργεια και πήρε τα τρία (3).

Δες/Κρύψε όλα τα "βραβεία" αν επιμένεις

Worst Picture: Basic Instinct 2 (Sony/Columbia)
Worst Actress: Sharon Stone for Basic Instinct 2
Worst Actor: Marlon Wayans & Shawn Wayans for Little Man
Worst Supporting Actress: Carmen Electra for Date Movie and Scary Movie 4
Worst Supporting Actor: M. Night Shyamalan for Lady in the Water
Worst Director: M. Night Shyamalan for Lady in the Water
Worst Screen Couple: Shawn Wayans & either Kerry Washington or Marlon Wayans for Little Man
Worst Remake Or Rip-off: Little Man (Rip-off of the 1954 Bugs Bunny cartoon “Baby Buggy Bunny”)
Worst Prequel or Sequel: Basic Instinct 2
Worst Screenplay: Basic Instinct 2 (Screenplay by Leora Barish & Henry Bean, Based on Characters Created by Joe Ezsterhas)
Worst Excuse for Family Entertainment: RV (Sony/Columbia)

Ανακοινώθηκαν χτες, όπως κάθε χρόνο μια μέρα πριν την αντίστοιχη αποκάλυψη των υποψηφιοτήτων για τα βραβεία της αμερικάνικης ακαδημίας, οι προτιμήσεις των Χρυσών Βατόμουρων για τις ίδιες περίπου βασικές κατηγορίες.

Από την ανοιχτή πρόσκληση, πριν μερικές βδομάδες, για εγγραφή (με το αζημίωτο) στα μέλη με δικαίωμα ψήφου, ήταν φανερό ότι θα σαρώσει φέτος το Βασικό Ένστικτο 2 το οποίο ο John Wilson και η παρέα του αποκαλούσαν χαϊδευτικά από τότε Basically, It Stinks, Too. Η δύσοσμη ταινία είναι φυσικά υποψήφια για καλύτερη χειρότερη του 2006. Παρέα της κάνουν τα Bloodrayne, Lady in the Water, The Wicker Man και ο Little Man που θα 'πρεπε να είναι σε μια κατηγορία μόνος του εκτός συναγωνισμού (και ευτυχώς δε παίχτηκε στην Ελλάδα γιατί θα 'πρεπε να φτιάξουμε μια κλίμακα βαθμολογίας ειδικά γι' αυτόν).

Από τις εφτά (7) υποψηφιότητες του Βρομερού Ενστίκτου οι δυο είναι αποκλειστικότητες της Sharon Stone που φιγουράρει υποψήφια για χειρότερη πρωταγωνίστρια ενώ τα βυζιά της αναγνωρίζονται και στη κατηγορία για χειρότερο δίδυμο (που εδώ που τα λέμε θα μπορούσε να τη συμπληρώσει μόνη της με μάγουλα, μάτια, χείλια, κωλομέρια και βάλε). Ίδιο αριθμό υποψηφιοτήτων έχει, αναμενόμενα, και το Σκατοανθρωπάκι. Ενώ η μεγάλη προσφορά του Tim Allen στο χώρο αναγνωρίστηκε δυστυχώς με μια (1) συγκεντρωτική υποψηφιότητα ως πρωταγωνιστή στα The Santa Clause 3: The Escape Clause, The Shaggy Dog και Zoom. Πάντως ο τρίτος και φαρμακερός Αγιοβασίλης του μάζεψε πέντε (5) συνολικά τιμές.

Πέρσι τα βραβεία είχε σαρώσει το Dirty Love (2005) της Jenny McCarthy. Η φετινή, 27η, απονομή θα γίνει μια μέρα πριν τα Όσκαρ, χωρίς να παρευρεθεί κανένας νικητής αν κρίνεις από το τι γίνεται συνήθως. Στη (φρέσκια από το Πουέρτο Ρίκο) φωτό ο κώλος της Jessica Biel που δεν έχει καμία σχέση με όσους αναφέρθηκαν παραπάνω.

Ανακοινώθηκαν μόλις οι υποψηφιότητες για τα 79α Όσκαρ. Και τα Γράμματα είναι μέσα στις καλύτερες ταινίες. Και έξω φυσικά τα Κορίτσια. Ακολουθούν οι βασικές κατηγορίες, κι ο σχολιασμός στα σχόλια.

Performance by an actor in a leading role
Leonardo DiCaprio - BLOOD DIAMOND
Ryan Gosling - HALF NELSON
Peter O'Toole - VENUS
Will Smith - THE PURSUIT OF HAPPYNESS
Forest Whitaker - THE LAST KING OF SCOTLAND

Performance by an actor in a supporting role
Alan Arkin - LITTLE MISS SUNSHINE
Jackie Earle Haley - LITTLE CHILDREN
Djimon Hounsou - BLOOD DIAMOND
Eddie Murphy - DREAMGIRLS
Mark Wahlberg - THE DEPARTED

Performance by an actress in a leading role
Penélope Cruz - VOLVER
Judi Dench - NOTES ON A SCANDAL
Helen Mirren - THE QUEEN
Meryl Streep - THE DEVIL WEARS PRADA
Kate Winslet - LITTLE CHILDREN

Performance by an actress in a supporting role
Adriana Barraza - BABEL
Cate Blanchett - NOTES ON A SCANDAL
Abigail Breslin - LITTLE MISS SUNSHINE
Jennifer Hudson - DREAMGIRLS
Rinko Kikuchi - BABEL

Best animated feature film of the year
CARS
HAPPY FEET
MONSTER HOUSE

Achievement in directing
BABEL
THE DEPARTED
LETTERS FROM IWO JIMA
THE QUEEN
UNITED 93

Best documentary feature
DELIVER US FROM EVIL
AN INCONVENIENT TRUTH
IRAQ IN FRAGMENTS
JESUS CAMP
MY COUNTRY, MY COUNTRY

Best foreign language film of the year
AFTER THE WEDDING
DAYS OF GLORY (INDIGÈNES)
THE LIVES OF OTHERS
PAN'S LABYRINTH
WATER


Adapted screenplay
BORAT CULTURAL LEARNINGS OF AMERICA FOR MAKE BENEFIT GLORIOUS NATION OF KAZAKHSTAN
CHILDREN OF MEN
THE DEPARTED
LITTLE CHILDREN
NOTES ON A SCANDAL

Original screenplay
BABEL
LETTERS FROM IWO JIMA
LITTLE MISS SUNSHINE
PAN'S LABYRINTH
THE QUEEN

Η Scarlett Johansson είναι η πιο σέξι γυναίκα στο κόσμο, για το 2006. Για την αμερικάνικη έκδοση του FHM.

Στα 21 της χρόνια, έχει ήδη τη φωνή, την επιτυχημένη καριέρα και την ομορφιά που σου κόβει την ανάσα για να είναι στη κορυφή, σύμφωνα με το περιοδικό. Πέρσι η Σκάρλετ ήταν στην ένατη θέση (με τη.. πρώτη της προσπάθεια). Και στη πρώτη, η Angelina Jolie που φέτος υποχώρησε μια θέση, αν και εξακολουθεί να είναι στη κορυφή για τις γυναίκες αναγνώστριες.

Τη πεντάδα κλείνουν Jessica Alba, Jessica Simpson και Keira Knightley (που γιόρτασε κι αυτή τα εικοσιένα προχτές, με στιλ). Και μεγάλες ανόδους, όσο αφορά ηθοποιούς, είχαμε για τη Jenny McCarthy (7 από 54, μετά το θρίαμβο στα Razzies και τη νέα στήλη της στο περιοδικό βεβαίως). Και τις.. τηλεοπτικές Eva Longoria (13 από 38, Desperate Housewives φυσικά), Jaime Pressly (17 από 87, My Name Is Earl - εγώ προτιμάω απείρως περισσότερο τη Nadine Velazquez, παραπλεύρως, αλλά η Jaime αρέσει στις γυναίκες κι αυτή, καρατσεκαρισμένα) και Katherine Heigl (19 από 55, η.. Izzie του Grey's Anatomy). Τέλος, η ψηλότερη νέα είσοδος ήταν αυτή της Erica Durance (η Lois Lane του Smallville) στο 38.

Για τη βρετανική (και πιο "επίσημη") έκδοση του FHM, η ψηφοφορία είναι ανοιχτή. Αν κι έχει ακόμα πιο τοπικό χαρακτήρα, και φέτος π.χ. ποντάρω στη δεκαοχτάχρονη Keely (Hazell) με outsider καμιά στιλ Charlotte Church.