Πεθαίνοντας στην Αθήνα (2006)

Ο Ανδρέας μαθαίνει ότι πεθαίνει από λευχαιμία και αποφασίζει να πει αλήθειες στις τρεις γυναίκες της ζωής του (την επίσημη και τις άλλες). Αυτές γνωρίζονται, μιλάνε και αποφασίζουν να τον φροντίσουν μέχρι το τέλος. Μέχρι, όμως, αυτό να έρθει, μην περιμένεις κλάματα και δράματα. Ο απολογισμός γίνεται γλυκά, όμορφα και χιουμοριστικά χωρίς τυμπανοκρουσίες. Κάπως σαν την κανονική ζωή, αλλά με το iPod σε ανοιχτή ακρόαση.Δύο πράγματα μπορούν να σε κάνουν να σκιαχτείς στο άκουσμα της νέας ταινίας του Νίκου Παναγιωτόπουλου: ο τίτλος που φαίνεται βαρύς κι ασήκωτος κι ο χαρακτηρισμός «μιούζικαλ». Εμένα ομολογώ με τρόμαξε λίγο και το «μουγκό» τρέιλερ, αλλά αυτό λίγοι θα το δουν και λιγότεροι θα του δώσουν σημασία. Στην πραγματικότητα, τα φαινόμενα απατούν και οι φόβοι είναι αβάσιμοι γιατί το Πεθαίνοντας στην Αθήνα μπορεί να μιλάει ακριβώς γι’αυτό --έναν άντρα που πεθαίνει, στην Αθήνα-- αλλά το κάνει με τον πιο ανάλαφρο τρόπο. Ίσως γιατί στη μέση είναι και οι γκόμενες, οι πρώην κι οι επόμενες...

Το μιούζικαλ αυτό είναι ιδιότυπο: οι ρυθμοί είναι χαλαροί (ως και υπερβολικά μακρόσυρτοι για ορισμένους) ενώ η δράση δεν προχωράει μέσα από τη μουσική και το χορό. Τα χορευτικά λειτουργούν περισσότερο εμβόλιμα –κάπως σαν τα χορικά στις αρχαίες τραγωδίες, συνοδεύουν και σχολιάζουν τα συναισθήματα των ηρώων. Μερικά μπορεί να μοιάζουν και ελαφρώς ξεκρέμαστα (must η σέξι νοσοκόμα της Φαίης Ξυλά) αλλά η υπογραφή του Σταμάτη Κραουνάκη στη μουσική και τα τραγούδια μάλλον εξασφαλίζει πως δεν θα υπάρξουν πολλά παράπονα. Πέρα από αυτό το δεδομένο ατού, έρχεται και η ερμηνεία-έκπληξη της Βίκυς Παπαδοπούλου, που προστίθεται σε ένα έτσι κι αλλιώς τηλεοπτικό εντυπωσιακό cast. Άσε που το φιλί της με τη Μαρία Σολωμού, είναι αυτό που ξαποστέλνει τον πρωταγωνιστή (μαζί με μπόλικους θεατές) για να δώσουν στον Παναγιωτόπουλο την ευκαιρία να στήσει την ιδανική κηδεία με τρεις πανέμορφες γυναίκες να χαϊδεύουν τα πλήκτρα ισάριθμων επιβλητικών πιάνων.