Direktøren for det Hele (2006)

Μεγαλοστέλεχος προσλαμβάνει ηθοποιό για να παίξει το ρόλο του διευθυντή σε προσπάθεια πώλησης της εταιρείας τους, με το ατού ότι κανείς απ' τους εργαζόμενους δεν έχει δει ποτέ για ποιόν δουλεύει, και το ντεσαβαντάζ ότι ο ηθοποιός έχει εμμονές με τη Μέθοδο και τον Γκαλντίνι.Σε ένα διάλειμμα απ' τον κανιβαλισμό της αμερικάνικης Ιστορίας, ο Δανός σωτήρας των ΗΠΑ εφαρμόζει τις σαδιστικές εμπνεύσεις του στο genre της κωμωδίας. Και σ' εμάς. Όπως πάντα. Φυσικά, φτιάχνει μια κωμωδία, που δεν είναι ακριβώς κωμωδία, ή τουλάχιστον όχι η κωμωδία που σου έρχεται στο μυαλό όταν ακούς για κωμωδία. Και με την ίδια φυσικότητα, είναι άλλη μια δοκιμασία της κινηματογραφικής φόρμας, και πλήρης ανάπτυξη των εμμονών του Trier στην Αλήθεια πίσω απ' την Ερμηνεία, την απρόβλεπτη υφή του σεναρίου και τον κατά το δυνατό μεγαλύτερο αποκλεισμό της ανθρώπινης επιρροής στη διαδικασία του φιλμαρίσματος, τον οποίο πετυχαίνει αυτή τη φορά με ένα σύστημα ηλεκτρονικών υπολογιστών, που κάνουν τη δουλειά του οπερατέρ --αν όχι και του σκηνοθέτη--, με αποτέλεσμα κάποια περίεργα πηδήματα μέσα στις σκηνές που μοιάζουν σα μονταρίσματα αλλά δεν είναι και σαν αναβοσβησίματα της κάμερας με φωτοκύτταρο, που σχεδόν είναι. Το Automavision, που αλλάζει κατά βούληση σημείο και βάθος εστίασης, ζουμ, και γωνίες, με ανάλογες αλλαγές στον ήχο, προωθείται ως κομμάτι της προσπάθειας του Trier να ελαττώσει το κόστος της παραγωγής και το μέγεθος του συνεργείου, και αν και τα αισθητικά αποτελέσματα είναι μάλλον αμφίβολα, τουλάχιστον η θεωρία συμβαδίζει με την λογική του. Λογική που σε λίγο θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι τις ταινίες δεν πρέπει να τις γυρίζουν άνθρωποι, και καλύτερα να μη γυρίζονται και καθόλου. Απλά όλα αυτά με μια πιο χαλαρή διάθεση, που κάνει την εμπειρία λιγάκι πιο ανάλαφρη. Και λιγάκι πιο ανούσια. Για τους μη μανιακούς συλλέκτες των έργων του τουλάχιστον.