Η Συμμορία των Δεκατριών
Σκηνοθεσία: Steven Soderbergh
Σενάριο: Brian Koppelman, David Levien
Παίζουν: George Clooney, Brad Pitt, Matt Damon κι άλλοι δέκα
Δες/Κρύψε το trailerΟ Danny Ocean ξαναμαζεύει τη συμμορία του, για να στήσουν ένα πολύπλοκο σχέδιο με στόχο αυτή τη φορά όχι να κλέψουν τα χρήματα, αλλά να πάρουν εκδίκηση από έναν ασεβή και κακόγουστο καινούριο καρχαρία του Vegas. Και να του κλέψουν και τα χρήματα.
Το δεύτερο sequel ενός franchise που προέκυψε από ένα remake, μοιάζει σε μια συγκεκριμένη τηλεοπτική σειρά, πολύ περισσότερο απ' όσο κατάφερε ποτέ η κανονική κινηματογραφική της μεταφορά, με τη γνωστή παρέα απατεώνων να αφήνουν μονάχα τις πλαστικές μάσκες έξω απ' τα αλά
Mission Impossible κόλπα της επιστροφής τους, για να αποδείξουν ότι το νούμερο 13 μπορεί να είναι τουλάχιστον λιγότερο γρουσούζικο από το 12. Στο δεύτερο κομμάτι των one-two χτυπημάτων του απ' το ποιοτικό στο εμπορικό, ο
Soderbergh ελίσσεται με φοβερή ευκολία ανάμεσα στα λασπώδη κομμάτια της σεναριακής ευκρίνειας μικρής οθόνης που κουβαλάν επάνω τους οι γραφιάδες ταινιών όπως το
Rounders (1998) και το
Runaway Jury (2003), σα να γλιστράει ανάμεσα στους βαρετούς καλεσμένους σε cocktail party για να φτάσει στους φίλους του απ' το λύκειο να το αναστατώσουν με λίγο χοντρό αντρικό χαβαλέ. Και μόλις η πλοκή γίνει αρκετά φλύαρη για να σου ζαλίσει το κομμάτι του εγκεφάλου που θα έπρεπε να ασχοληθεί να βγάλει νόημα, ο
Soderbergh αρχίζει να σολάρει, με τζαζάτο κόψιμο, ρυθμό που ο
Sinatra θα έκανε πλατίνα, γωνίες λήψης που κάνουν το ποτήρι του martini να μοιάζει με την
Ugly Betty, και οπτικό στυλ που σε στέλνει τόσο πολύ, που αμφιβάλλω αν στο τέλος θα θυμάσαι να αναρωτηθείς τι διάολο ρόλο παίζαν εκείνοι οι μεσότιτλοι που εμφανίστηκαν δυο-τρεις φορές στο άσχετο, κι αν η συμμορία αποτελούνταν όντως από δεκατρείς, ή τρεις και δέκα ξέμπαρκους.
3.5/5
Το δεύτερο sequel ενός franchise που προέκυψε από ένα remake, μοιάζει σε μια συγκεκριμένη τηλεοπτική σειρά, πολύ περισσότερο απ' όσο κατάφερε ποτέ η κανονική κινηματογραφική της μεταφορά, με τη γνωστή παρέα απατεώνων να αφήνουν μονάχα τις πλαστικές μάσκες έξω απ' τα αλά Mission Impossible κόλπα της επιστροφής τους, για να αποδείξουν ότι το νούμερο 13 μπορεί να είναι τουλάχιστον λιγότερο γρουσούζικο από το 12. Στο δεύτερο κομμάτι των one-two χτυπημάτων του απ' το ποιοτικό στο εμπορικό, ο Soderbergh ελίσσεται με φοβερή ευκολία ανάμεσα στα λασπώδη κομμάτια της σεναριακής ευκρίνειας μικρής οθόνης που κουβαλάν επάνω τους οι γραφιάδες ταινιών όπως το Rounders (1998) και το Runaway Jury (2003), σα να γλιστράει ανάμεσα στους βαρετούς καλεσμένους σε cocktail party για να φτάσει στους φίλους του απ' το λύκειο να το αναστατώσουν με λίγο χοντρό αντρικό χαβαλέ. Και μόλις η πλοκή γίνει αρκετά φλύαρη για να σου ζαλίσει το κομμάτι του εγκεφάλου που θα έπρεπε να ασχοληθεί να βγάλει νόημα, ο Soderbergh αρχίζει να σολάρει, με τζαζάτο κόψιμο, ρυθμό που ο Sinatra θα έκανε πλατίνα, γωνίες λήψης που κάνουν το ποτήρι του martini να μοιάζει με την Ugly Betty, και οπτικό στυλ που σε στέλνει τόσο πολύ, που αμφιβάλλω αν στο τέλος θα θυμάσαι να αναρωτηθείς τι διάολο ρόλο παίζαν εκείνοι οι μεσότιτλοι που εμφανίστηκαν δυο-τρεις φορές στο άσχετο, κι αν η συμμορία αποτελούνταν όντως από δεκατρείς, ή τρεις και δέκα ξέμπαρκους.