Unknown (2006)

Πέντε άντρες ξυπνούν κλειδωμένοι σε μια μεγάλη αποθήκη στη μέση του πουθενά και προσπαθούν να καταλάβουν πώς βρέθηκαν εκεί, την ώρα που μια γυναίκα με την αστυνομία προσπαθούν να πιάσουν τους απαγωγείς του άντρα της και του συνεργάτη του.Για κάποιο λόγο πολλοί συγκρίνουν το Unknown με το Saw (2004), προφανώς λόγω του concept των άγνωστων κλειδωμένων σ' ένα δωμάτιο, αλλά οι ομοιότητες σταματάνε εκεί, γιατί οι άγνωστοι δεν χρειάζεται να παίξουν κανένα περίεργο παιχνίδι για να βγουν, ούτε να πεθάνουν βασανιστικά για να φύγουν απ' το στόρι. Για κάποιον εξίσου ανεξήγητο λόγο, εμένα μου θύμισε περισσότερο τους Δέκα Μικρούς Νέγρους, μιας και έχει μια ομάδα ανθρώπων που ψάχνει να βρει τον έναν που δεν τους σκοτώνει ακριβώς, αλλά τους έφερε εκεί με τέτοιο σκοπό και προφανώς βρίσκεται ανάμεσά τους. Με τη μόνη διαφορά ότι πιθανότατα δεν είναι πια ούτε ακριβώς ένοχος, ούτε ακριβώς επικίνδυνος, αφού έχει ξεχάσει όχι μόνο ότι το έκανε, αλλά και το γιατί. Όλα αυτά βέβαια, λίγη σημασία έχουν, γιατί απ' τη σύλληψη ως την εκτέλεση, πολλά απ' την έμπνευση χάνονται πίσω από σκηνοθετικές αυθαιρεσίες προχειρότητας, ολέθρια ανισότητα στο casting ανάμεσα στους πρώτους και τους δεύτερους ρόλους, και αχρείαστες σεναριακές κωλοτούμπες που προσπαθούν να συγκρατήσουν twists βασισμένα σε τίποτε περισσότερο απ' το ότι ο χρόνος περνάει κι η ταινία πρέπει κάπως να τελειώσει. Μόνο που μέχρι να τελειώσει, το ποιος είναι ο ένοχος και ποιος ο αθώος έτσι ίδιοι που είναι όλοι με τον αμερικάνικο ύμνο να τους ενώνει και το καλό παιδί που κρύβουν κατά βάθος (δεν είναι και τυχαίο που ο εγκέφαλος της απαγωγής είναι Ιταλοαμερικάνος και τα τσιράκια του Πορτορικάνοι), ελάχιστο ενδιαφέρον έχει, ειδικά με τις απανωτές κοροϊδίες του φινάλε-απάτη.