Planet Terror (2007)

Διαρροή στρατιωτικού χημικού όπλου μετατρέπει τους κατοίκους μιας μικρής πόλης του Τέξας σε ζόμπι. Και, όπως παραδοσιακά επιβάλλεται, μια ανεκδιήγητη ντουζίνα αμόλυντων αναζητά τρόπους διαφυγής.Το αδελφάκι του ταραντινικού Death Proof (2007), εκ του παρανοϊκού project του Grindhouse, προκαλεί τόσο γέλιο που παραλύει το σαγόνι, αρκεί ν' ανήκεις στην ευγενή μερίδα θεατών η οποία αρέσκεται στη σπλατεριά β΄ διαλογής. Ύμνος κανονικός στο genre, με την απέχθεια να γράφεται απ' άκρη σε άκρη στην οθόνη και τα ευρήματα να σου πετάγονται από παντού τυλιγμένα στ' άντερα, το Planet Terror φέρνει στο μυαλό από Τα Ζόμπι δεν Είναι Χορτοφάγα μέχρι τα πλείστα όσα ακατονόμαστα που ούτε οι μανάδες των μπάσταρδων σκηνοθετών τους δε θέλουν να ενθυμούνται και δε σέβεται καν τη στοιχειώδη σεναριακή του συνοχή όταν, μέσα στον όλο πανικό, κάνει ένα σάλτο προς τη επόμενη μπομπίνα, έχοντας στείλει μυαλά και δευτερεύοντες ρόλους στα κάγκελα!

Στο πλαίσιο του fun, η ταινία του Robert Rodriguez... δέρνει τον αδόξαστο! Επί της ουσίας (λέγε με και καλλιτεχνικό επίπεδο, για να μην παρεξηγηθούμε), όμως, το κομμάτι του Tarantino υπερτερεί. Ο πρώτος νοιάζεται αποκλειστικά για το στιλάκι, ο δεύτερος έχει το ταλέντο και τα κότσια να γεννά το στιλ. Γι' αυτό και ο Rodriguez δε διστάζει να σου πάρει και τους... όρχεις (κυριολεκτικά!), ώστε να μη σου αφήσει περιθώρια για παράπονα. Και, πιστέψτε με, από την πρώτη στιγμή που θα δείτε τη Rose McGowan σε pole-dancing κουνήματα και με μαύρο δάκρυ ασορτί, μέχρι την ένθεση του οπλοπολυβόλου αντί για κάτω άκρο, η μετάβαση μοιάζει με τυφλοσούρτη προς τον παράδεισο της ένοχης απόλαυσης. "No more dead bodies for daddy tonight"; Ρε, άιντε σπίτι σου κι άσε μας να το χαρούμε!