Κλέφτες (2007)

Δυο κλέφτες που επιχειρούν μεγάλη μπάζα σε βίλα, βρίσκονται προ θανάσιμης εκπλήξεως, όταν γίνονται μάρτυρες σε φόνο.Ότι το σενάριο τον υπερβαίνει. έχει δηλώσει ότι ένιωσε πολλές φορές ο Μάκης Παπαδημητράτος στα γυρίσματα της δεύτερης ταινίας του, και δικαίως όπως αποδεικνύεται, απ' το αποτέλεσμα των προσπαθειών του να το δαμάσει. Κι αν το κρατά υπό έλεγχο μέχρι τη μέση σχεδόν της ταινίας, όταν αυτό που ξεκινά σαν χαβαλεδιάρικο buddy movie μπαίνει στα νουάρ μονοπάτια της σεναριακής του αψίδας, ο Παπαδημητράτος χάνεται σε κουραστικές εναλλαγές πλάνων ένα-δύο εν-δυο, σκηνοθεσία που υποβιβάζει τα σκηνικά σε σκηνή, και ερμηνείες απ' το ντουέτο Αλικάκη-Λαγούτη τόσο υπερβολικές και μονότονες, που μόνο σε σκηνοθετικό αίτημα μπορείς να χρεώσεις, και μόνο με πολύ καλή διάθεση να δικαιολογήσεις, ως απόπειρα να προκαλέσει κάτι σε αποκρουστικό εφιαλτικό χωρίς την εφευρετικότητα να το ντύσει με κάτι αποτελεσματικό, ή έστω επαγγελματικά πειστικό.

Παραδόξως, το ευτύχημα είναι ότι το σενάριο όντως υπερβαίνει τον Παπαδημητράτο και τις σκηνοθετικές του ανεπάρκειες, και ο τρόπος που η απλή πλοκή απλώνεται πάνω απ' τα κοινωνικά μπατσάκια διατηρώντας το χιούμορ της, κι ο χώρος που αφήνει στους χαρακτήρες των κλεφτών να αναδειχθούν με τη βοήθεια των ερμηνειών σε δυο αξιολάτρευτες φιλμικές περσόνες, δημιουργεί κάτι το ασυνήθιστα κι αξιοσημείωτα ψυχαγωγικό. Δικαιολογώντας βέβαια έτσι ένα κάποιο αίσθημα ανεκπλήρωτου για μια καλή ευκαιρία χαραμισμένη, αλλά τουλάχιστον δίνοντας και κάτι πίσω σ' όποιον το νιώσει. Κι όπως δείχνουν τα πράγματα τώρα, δύο είναι οι δρόμοι για τον Παπαδημητράτο: ή να συνεχίσει να παλεύει με την κάμερα κι ενδεχομένως την υπομονή μας μέχρι να την ρίξει (την κάμερα, ή την υπομονή μας, όποια πέσει πρώτη), ή να στρωθεί στο γράψιμο και να δικαιωθεί, όταν αποδειχθεί εξαιρετική απάντηση στο χιλιοειπωμένο πρόβλημα της ντόπιας σεναριοπενίας.