Man Push Cart (2005)

Πρώην ροκ σταρ στο Πακιστάν σέρνει μεταλλικό καρότσι- καφεκαντίνα στη Νέα Υόρκη.Γραμμένο και σκηνοθετημένο από τον Ιρανο-Αμερικανό Ramin Bahrani, που διδάσκει σεναριογραφία στο Hunter College έχοντας κάνει το στρατιωτικομάστερ του στη πατρίδα του, το Man Push Cart είναι εγχειριδιακό παράδειγμα του τι μαθαίνουν οι φιλόδοξοι δημιουργοί στη χώρα όπου ζει, και αγαπούν οι κριτικοί όπου υπερισχύει η δύναμη της αδράνειας. Μεταμοντέρνος νεορεαλισμός --πράγμα που σε.. ελεύθερη απόδοση σημαίνει λούμπεν χαρακτήρες, μη σενάριο, μη σκηνοθεσία και μη υποκρισία (κάποιες σκηνές εμφανώς γυρίστηκαν με κρυφή κάμερα)--, έμπνευση από τον μύθο του Σίσυφου όπως τον είδε ο Camus και διαλαλεί παντού ο Bahrani --πράγμα που σημαίνει ότι το ανηφορικό σμπρώξιμο, που ξοδεύει όλη του την ενέργεια σε απόκτηση καλύτερης θέσης για περισσότερο (σμπρώξιμο), καταλήγει ξανά στην αρχή--, και ερασιτεχνικός επαγγελματισμός --πράγμα που σημαίνει συγκινητική προσπάθεια του ερασιτέχνη πρωταγωνιστή να καλύψει το ερασιτεχνικό του σεναρίου με την απελπισία στο βλέμμα του και την εμπειρία του σε πραγματικά καρότσια, του ερασιτέχνη σκηνοθέτη να καλύψει το ερασιτεχνικό των ερμηνειών εκβιάζοντας την οικειότητά σου με κοντινά πλάνα, και του ερασιτέχνη κινηματογραφιστή να καλύψει το ερασιτεχνικό της σκηνοθεσίας ψάχνοντας τυχαίες συνθέσεις στις λεωφόρους και φως στα άγρια ξημερώματα--.

Παρότι θα το 'λεγες υπόδειγμα για πάρα πολλούς φιλόδοξους, το αποτέλεσμα είναι τόσο μακριά από πρωτοπορία όσο και η ακαδημαϊκή βιβλιογραφία (τα open-ended σενάρια ήταν μόδα πριν καμιά πεντοδεκαετία για παράδειγμα) και τόσο μακριά από ρεαλισμό όσο καθηγητής στο Upper East Manhattan από Πακιστανούς μετανάστες (ή το Delivery (2004) από την Ομόνοια).