The Invisible (2007)

Λυκειοπαίς τρώει το ξύλο της χρονιάς του από κοπέλα με προβλήματα οργής, την οποία στη συνέχεια καταδιώκει το φάντασμά του, για να τον βοηθήσει να γυρίσει πίσω στη ζωή.Στην περίπτωση που δεν έχεις ιδέα για την πλοκή του, ο Αόρατος παίρνει κάνα μισάωρο (και κάτι) να σου αποκαλύψει ότι ο διαφαινόμενος στην αρχή ως συμβολικός τίτλος είναι στην πραγματικότητα κυριολεκτικός συμβολικού σεναρίου, αλλά αυτό το μισάωρο (και κάτι) είναι παραδόξως ενδιαφέρον, έστω κι αν διαισθάνεσαι ότι δεν έχεις δει ακόμη τον σκελετό της πλοκής του. Το δυστυχές είναι πως όταν εμφανίζεται αυτός ο σκελετός, είναι που αρχίζει ο δικός σου να τρίζει, και το ενδιαφέρον να εξαφανίζεται. Ούτε οι νυσταγμένες ερμηνείες (ή η καρικατουρίστικη της Marcia Gay Harden), ούτε η εκτός τόπου σκηνοθεσία, βοηθούν ένα άνευρο κι άψυχο σενάριο που μεταμορφώνεται σιγά-σιγά σε μια κάπως διεστραμμένη εκδοχή της δραματοποίησης. Σαν να διαλέγει τις κλιμακώσεις της ιστορίας, κι αντί να δείχνει την διαδικασία που τις δημιουργεί, τις καθιστά αόρατες εκτός κάμερας, και γεμίζει τα κενά με σκηνές του φαντάσματος να ουρλιάζει και να σπάει, και μετά πηγαίνει κατευθείαν στο αποτέλεσμα (της διαδικασίας), κάνοντας τη δραματουργική διαδρομή μια επίπεδη γραμμή που συνδέει προφανείς τελείες. Η ιδέα δράματος που γίνεται ιδέα θρίλερ με ευέλικτες συμβάσεις, γίνεται σύντομα Άρλεκιν εφηβικού άγχους που δεν θες να διαβάσεις, κι ο David S. Goyer κρατάει απλώς την ευκαιρία του να παίξει με ένα τετράλεπτο εναρκτήριο traveling, που είναι πιο αδιάφορο απ' την ενοχλητική του επιμονή να διαγράφει τις καλές του σεναριακές πράξεις με κακές σκηνοθετικές.