Ένα μπουκέτο φρέσκα μπούτια στο Vanity Fair

"Όλα ξεκίνησαν το 1995 με 10 ξελογιάστρες ομορφιές σε ένα τρισέλιδο σπαστό εξώφυλλο" του Vanity Fair, όπως θυμίζει το περιοδικό παραθέτοντας σε διχτυακή αποκλειστικότητα (φυσικά) τα εξώφυλλα της Annie Leibovitz για το "γιγαντιαίο" ετήσιο χολιγουντιανό του τεύχος. Από τότε και μέχρι το 2000 η ναυαρχίδα της Condé Nast κανονιοβολούσε μέλλουσες αστέρες (κυρίως) και μέλλοντες αστέρους με επιτυχία κοντά στα 8/10 της πρώτης ομοβροντίας, συμπεριλαμβάνοντας και την αναγκαία odd-one-out (όπως η πρώτη φαγώσιμη αλλά κοινή Patricia Arquette) και τη μαυρομπουτού και μαυρομοίρα της μέσα πτυχής (όπως η αναμενόμενα ακαταξίωτη στη συνέχεια Angela Bassett). Το 2001, η φωτογράφιση της καταξίωσης πρώην φιλόδοξων, με τη συλλεκτική συμμετοχή και κινηματογραφικών απολιθωμάτων, σήμανε και την απαλλαγή από το άγχος της ανακάλυψης ενός κάρου φρέσκων φατσών ανά έτος και του (οφθαλμοφανούς πια τώρα που είσαι εκπαιδευμένος) φωτοσοπιάσματός τους να αγκαλιάζονται. Από τότε τα εξώφυλλα όλων των περιοδικών χάνουν έτσι κι αλλιώς τη σημασία τους και οδεύουν προς μουσειακό είδος, αλλά ακόμα κι αν είχαν μπροστά τους μέλλον λαμπρότερο από μπραντζελινάκια και τομκατάκια, πάλι με σιγουριά θα 'λεγες ότι η αναλαμπή του προπέρσινου, με τη Keira Knightley γυμνή και τη μεγαλειώδη κωλάρα της Scarlett Johansson να απλώνεται απροκάλυπτα (με ξεχωριστό credit), δεν υπήρχε περίπτωση να συγκριθεί με κανένα, εκτός αυτού που θα προέκυπτε αν η Rachel McAdams δεν είχε αντικατασταθεί τη τελευταία στιγμή από τον Tom Ford που το επιμελήθηκε.


Φέτος προφανώς το περιοδικό επιδιώκει ολική επαναφορά, με το ροζ παρανυφίστικο στιλ του John Galliano να προσπαθεί να κρύψει ότι ρισκάρει λιγότερο, με δυο στις δέκα "φρέσκες φάτσες" να είναι τριανταπεντάρες και όλες πλην της Ellen Page μεγαλύτερες ακόμα και από όσο είναι τώρα οι πιτσιρίκες που πλακώνονταν για μια θέση στο, εξω-χολιγουντιανό, σχετικό τεύχος του 2003. Η παράταιρη είναι αυτή τη φορά, όπως σκέφτεσαι, η Jessica Biel που, όσο και να εκτιμάς το ταλέντο και τη σκληρή δουλειά της, η ερμηνεία την οποία μπορείς να φανταστείς πιο εύκολα να δίνει από το λαιμό και πάνω (hint: σκέψου την πρώην εξωφυλλού Chloe Sevigny) θα της φέρει ανάλογα δύσκολα σοβαρές επιβραβεύσεις. Και το σκέφτεσαι παρόλο που η πρωταγωνίστρια της Juno (2007) ψάχνει ακόμα κι εδώ αντισυμβατικότητα με τη καμπουριαστή στάση της. Κατά τα άλλα η Emily Blunt φαίνεται να κρύβει περισσότερα προσόντα από όσα υποψιαζόσουνα, στην κορυφή της τετράδας του βασικού κομματιού του τρίπτυχου. Ενώ η λατινόμαυρη Zoë Saldana της εσωτερικής (φυσικά) και ξεχωριστά (πάγια) φωτογραφημένης εξάδας πολύ πιθανό να μην είναι εκεί μόνο για να φοράει μαγιό, αφού είναι η Uhura του καλοκαιρινού Star Trek (2008) και πρώτο(?) όνομα του υπεραναμενόμενου Avatar (2009). Και τελικά το σημαντικότερο του περιπτερικού εξωφύλλου είναι και πάλι το ονοματάκι Scarlett που δεν είναι καθόλου τυχαία το μεγαλύτερο που εμφανίζεται (έστω και.. με γράμματα), έχοντας κάνει τρεις συνεχόμενες αχαρακτήριστα (in retrospective) καβλιάρικες ολόσωμες εμφανίσεις από το 2004 ως το 2006. Και το άλλο, το Keira, δεύτερο στη σεξαπιλιά της πενταετίας (και βάλε), μαζί με αυτό του Hitchcock, διαλεγμένες σκηνές από το έργο του οποίου αναδημιουργήθηκαν για τις μέσα σελίδες με απαράμιλλο ύφος (κρίνοντας από τον Seth Rogen σε ρόλο φίνα ταχύτατου Cary Grant).