Αϊ Φορ: Λούφα και Απαλλαγή (2008)

Την επόμενη του σκανδάλου των στρατοαπαλλαγών, τσούρμο επίδοξων γιοτάδων βρίσκονται σε απόμακρη περιοχή να κάνουν τους λαγούς σε λοκατζήδες, αλλά δεν το ανέχονται και τους βγάζουν μαλάκες.Διαφημιστική αρπαχτή, προσφορά της κόκκινης εταιρείας κινητών και των λοιπών χορηγών που μοιράζονται εξίσου την οθόνη με τους "ηθοποιούς", η παραγωγή του Περάκη παίζει περισσότερο σαν προσπάθεια του τελευταίου να ρεφάρει τα χαμένα απ' την φλόπα της Ψυχραιμίας (2007) του και να ικανοποιήσει τους επενδυτές της Odeon, παρά σαν επιχείρηση απεμπλοκής από ένα franchise που δεν είχε λόγο να ξαναζήσει, μετά την εξαντλητική του αναβίωση μέσα απ' τις Σειρήνες στο Αιγαίο (2005) και την σχετική τηλεοπτική νεκρανάσταση. Και θα μπορούσες να του κρεμάσεις ενδεχόμενο δόλο, αν δεν υποψιαζόσουν ότι η ταινία ήταν στα σκαριά απ' την επαύριο κίολας της επιτυχίας του Τσιμιτσέλη στα χακί, όπως μπορεί να έχεις απορρίψει τη Λούφα απ' την ανακοίνωση κιόλας, αν δεν ήσουν σ' εκείνη την προβολή των Νυχτών Πρεμιέρας, πριν καμιά πενταετία περίπου, που ο καινούριος σκηνοθέτης της, Βασίλης Κατσίκης, άφηνε ενθαρρυντικές πρώτες εντυπώσεις με το σκηνοθετικό του ντεμπούτο, το CCTV (2004).

Αν κρατούσες κάποιες κρυφές ελπίδες όμως, για το τελευταίο ελληνικό blockbuster της χρονιάς, αλί, θα διαψευσθούν εν τάχει. Η όποια σκηνοθετική ευχέρεια του Κατσίκη καταπλακώνεται απ' το κινηματογραφικό κονγκλομεράτο που τον διοικεί χρηματοδοτώντας τον, κι αφήνει σημάδια με την απέχθειά του για την αφηγηματική οικονομία και όποια υποψία ξεστρατίσματος απ' τη σεναριακή ασφάλεια της νόρμας (ξεστράτισμα όπως λόγου χάρη η ανάπτυξη έστω ενός απ' τα concepts που πετάγονται, ως το επίπεδο, έστω, της ιδέας), οδηγώντας το χέρι του σε εύκολη κωμωδία στηριγμένη σε τηλεοπτικά βεγγαλικά, και όλο το βάρος του κόσμου ριγμένο στην πλύση εγκεφάλου της εξαντλητικής επιθετικής προώθησης. Το μόνο ρίσκο που παίρνει η ταινία είναι ο ξεχασμένος Κώστας Φραγκολιάς που αναλαμβάνει πρωταγωνιστικό ρόλο, κι αναπάντεχα παίζει καλά (κι όχι αναπάντεχα, παίζει καλύτερα απ' την Κορινθίου). Μέσα-μέσα πάντως, καταφέρνουν να ξεπεταχτούν μια δυο σκηνές που λειτουργούν κινηματογραφικά και βγάζουν γέλιο αξιοπρεπές κι αξιοπρόσεχτο, κυρίως γιατί τους δίνεται χρόνος να απλωθούν και ηρεμία να βασιστούν μόνο σε όσους ηθοποιούς χρειάζονται να τις βγάλουν, χωρίς να κρέμονται άλλοι δέκα γύρω-γύρω απ' το πλάνο, να προσπαθούν να πεταχτούν και να διακόψουν για να φανούν κι αυτοί λιγάκι.